หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 141

ซัมเมอร์เสียงหวาดกลัวอย่างมากเมื่อโทรเข้ามา

ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน!

เธอพูดถึงแค่เด็ก

เด็กอะไร!

ซัมเมอร์ไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจน และมีเสียงมากมายแทรกเข้ามาในการโทรก่อนที่จะถูกตัดสายทิ้ง ฉันโทรหาผู้ช่วยทันที และขอให้เขาติดตามหาตำแหน่งของซัมเมอร์

ผู้ช่วยของฉันได้ติดตั้งอุปกรณ์ติดตาม จีพีเอส ไว้กับโทรศัพท์ของซัมเมอร์ และของฉันในกรณีที่เกิดเหตุการณ์ในอนาคตที่ไม่เคยมีมาก่อน

โชคไม่ดีที่ฉันเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือสองสามครั้ง แต่ซัมเมอร์ยังคงใช้โทรศัพท์มือถือเครื่องเดิมดังนั้นผู้ช่วยของฉันจึงสามารถติดตามซัมเมอร์ลงได้ในช่วงเวลาสั้นๆ

ผู้ช่วยของฉันและฉันรีบไปที่ปลายทางและพบว่าซัมเมอร์นอนอยู่ที่พื้น ด้านล่างของเธอมีแอ่งเลือดและแก้วกระจายอยู่ทั่วพื้น ฉันรู้สึกจุกในใจและรีบวิ่งเข้าไปทันที แล้วรีบดึงซัมเมอร์เข้ามาใกล้ตัวฉัน

ซัมเมอร์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ร่างกายของเธอยังคงอุ่นๆเมื่อสัมผัส ดวงตาของเธอยังคงจ้องมอง ร่างกายของเธอดูเหมือนว่าตายไปแล้ว

ราวกับว่าเธอเจอเหตุการณ์ใกล้ตาย

ฉันรู้สึกเสียใจมากเมื่อฉันกอดเธอ เธอคว้าแขนเสื้อฉันแล้วพึมพำว่า “เขาไปแล้ว เขาทิ้งฉันไปตลอดกาล”

“อะไรนะ?” ฉันถามอย่างสงสัย

“ลูก ลูกของโจเซฟ”

ในขณะนี้ ผู้ชายที่ดูเฉยเมยเข้ามาจากด้านนอก เขาจับซัมเมอร์ไปจากมือฉันและพาออกไป

ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังเขาไป

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ฉันถามผู้ช่วยขณะที่มองรถคันข้างหน้าว่า “ผู้ชายคนนั้น ชาร์ลส เขารู้สึกแย่กับซัมเมอร์ไหม?”

ก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันอยู่ข้างหลังพวกเขา ฉันได้ยินชาร์ลสกระซิบที่หูของซัมเมอร์ว่า “ซัมเมอร์ไม่ต้องกลัว ผมอยู่กับคุณ”

ซัมเมอร์ ไม่ต้องกลัว ผมอยู่กับคุณ

ช่างเป็นคำพูดที่ดูหวานซึ้ง

ผู้ช่วยของฉันตอบว่า “อย่างน้อยก็แค่ตอนนี้”

เมื่อผู้ช่วยและฉันมาถึงโรงพยาบาล หลังจากรอประมาณสามชั่วโมง ซัมเมอร์ออกจากห้องผ่าตัดเป็นที่เรียบร้อย แพทย์ก็เข็นเธอออกไป ในท้ายที่สุด พวกเขาไม่สามารถช่วยชีวิตทารกในครรภ์ของเธอได้

ฉันไม่รู้ว่าเธอตั้งท้องตอนไหน แต่ฉันรู้ว่าทายาทคนเดียวของโจเซฟในสายเลือดในโลกนี้ ได้จากไปแล้ว

ฉันคิดว่าซัมเมอร์จะต้องเสียใจเมื่อเธอตื่นขึ้นมา

หัวใจของฉันรู้สึกแย่มาก ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างสะสมเป็นจุดเดียว ฉันรู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน

ชีวิตของเธอไม่ได้ดีไปกว่าของฉันเลย

“ท่านประธานชอว์ คุณต้องการให้ผมตรวจสอบเรื่องนี้หรือไม่?”

ฉันมองไปที่ผู้ชายที่ยืนเฝ้าอยู่ข้าง ๆ ซัมเมอร์แล้วส่ายหัว “เขาจะจัดการมันเอง เราไปกันก่อนเถอะ”

ฉันต้องไปพบกับแอนดรู

เมื่อฉันอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล ฉันส่งข้อความให้แอนดรู

เขาตอบว่า “รอผมที่ทางเข้า”

เป็นเวลา 19.00 น. แล้ว เมื่อแอนดรูมาถึง ฉันไม่รู้ว่าควินซี่จะมาถึงเมืองอู๋เมื่อไหร

แต่ฉันรู้ว่าเธอจะรอเรา เหมือนกับที่เธอเคยรอแอนดรูกับฉันที่บ้านของครอบครัวชอว์ในอดีต

ท้ายที่สุด แอนดรูและฉันก็เป็นลูกของครอบครัวชอว์ เราต้องเข้าร่วมการชุมนุมอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้น ควินซี่จึงมักจะรอเราอยู่ที่ทางเข้าคฤหาสน์ สิ่งนี้ดำเนินต่อไปวันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า จนกระทั่งเธอออกจากครอบครัวชอว์

เธอเป็นคนดีจริง ๆ ที่คิดถึงแต่คนอื่นและมีน้ำใจ

ในตอนนั้น ฉันกับแอนดรูชอบที่จะใช้เวลาร่วมกับเธอมาโดยตลอด

แต่...

เวลาผ่านไปและสิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไป

ในกลุ่มพวกเรา แอนดรูเปลี่ยนแปลงไปน้อยที่สุด

เขายังคงทำสิ่งต่าง ๆ ในแบบที่เขาชอบ

ในขณะเดียวกัน ฉันกับควินซี่ก็วนเวียนอยู่บนขอบแห่งความตายเสมอ

ตอนนั้นแปดโมงกว่าแล้วเมื่อฉันกับแอนดรูมาถึงสนามบิน เราใช้เวลานานมากก่อนที่จะพบควินซี่

เมื่อเราเห็นเธอ เราทั้งคู่ตะลึง

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ กำลังนั่งยองๆอยู่ที่มุมห้อง มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มากอยู่ข้างๆเธอ เธอมองไปรอบๆด้วยสายตาที่ทำอะไรไม่ถูก เมื่อเธอเห็นเรา เธอก็ยิ้มออกมาทันที

ควินซี่ยังคงเป็นความทรงจำที่ฉันจำเธอได้

เพียงแต่ตอนนี้เธอสูงกว่า

เธอลุกขึ้นและเดินมาหาเราพร้อมกระเป๋าเดินทางของเธอ ฉันไม่สามารถเชื่อมโยงคนคนนี้ที่เป็นผู้หญิงในเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์กับผู้หญิงที่บอกว่าเธอต้องการให้ดิกสันแต่งงานกับเธอ

ด้วยดวงตาสีแดงเพลิง ฉันพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับสู่เมืองอู๋”

ควินซี่ยื่นมือออกมาและถามเบา ๆ ว่า “ฉันขอกอดเธอได้ไหม?”

เราทั้งสามคนกอดกันเหมือนก่อนหน้านี้ แต่เราต่างก็รู้ดีว่าตอนนี้หัวใจของเรามีขอบเขตกั้นอยู่

มันยากมากที่เราจะย้อนกลับไปในอดีต

ดวงตาของแอนดรูเป็นสีแดง ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคือผู้หญิงที่เขาชอบ เขาพาเราไปกินข้าวที่ร้านขายอาหารโปรดของควินซี่

ควินซี่ป่วยเป็นโรคไตวาย จึงไม่สามารถกินอะไรที่เค็มเกินไปได้ เธอและฉันไม่สามารถดื่มได้ ดังนั้นมื้ออาหารของเราจึงน่าเบื่อ

หลังอาหารค่ำ แอนดรูถามว่า “ควินซี่ คุณพักที่ไหน”?

ควินซี่ยิ้มและพูดว่า “ฉันมีบ้านอยู่ที่เมืองอู๋”

ควินซี่ได้รับการอุปการะจากครอบครัวชอว์จากบ้านของเด็กกำพร้า ฉันไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้ที่เธอพูดถึงอยู่ที่ไหน แต่ฉันกับแอนดรูตามที่อยู่ที่เธอให้ไว้ และขับรถไปที่หมู่บ้านชุมชนเล็ก ๆ ในเมือง

มันเป็นสถานที่ที่ทรุดโทรมมาก และควินซี่ก็เดินอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนว่านี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในความทรงจำของเธอ เธอพาเราเข้าไปข้างใน

มันเป็นบ้านเก่าซอมซ่อ

เธอหยิบกุญแจชุดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและเปิดประตู มีต้นลูกแพร์เหี่ยวอยู่ข้างใน เธออธิบายให้เราฟังอย่างนุ่มนวลว่า “นี่คือที่ที่ฉันอาศัยอยู่ก่อนที่ฉันจะไปบ้านเด็กกำพร้า! ฉันเคยมีพ่อแม่ แต่โชคไม่ดีที่พวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์”

แอนดรูวางมือบนไหล่ของเธอและปลอบโยนเธอด้วยเสียงต่ำ “ควินซี่ ผมเป็นครอบครัวของคุณ”

แอนดรูใช้ “ผม”

เขากีดกันฉัน

จริง ๆ แล้ว สิ่งที่เขาพูดมันไม่ผิด

เธอตอบอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณ แอนดรู”

แอนดรูไม่พูดอะไร

ที่จริง สถานที่แห่งนี้สกปรกและทรุดโทรมเกินกว่าที่ใครจะอยู่ได้ แต่ควินซี่ยืนยันที่จะอยู่ต่อ แอนดรูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากช่วยย้ายกระเป๋าและทำความสะอาดสถานที่ ในขณะเดียวกัน ฉันก็พาควินซีไปที่เขตเมืองเพื่อดูแลเรื่องการบริหารบางอย่าง

ควินซี่และฉันไม่พูดถึงอดีต เรามัวแต่ขลุกอยู่กับการซื้อของ ฉันอยากจะจ่ายเงินให้เธอ แต่เธอปฏิเสธ

เมื่อฉันกับควินซี่กลับไป ฉันรู้สึกว่าในรถมันเงียบเกินไป ฉันจึงถามเธออย่างไม่เป็นทางการว่า “ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ค่อนข้างดี ฉันไม่เคยคิดจะกลับมาที่นี่เลย”

ฉันหันไปเหลือบมองควินซี่ ใบหน้าของเธอซีดผิดปกติเหมือนกับสีผิวที่ป่วย

คนอย่างฉันจะต้องเจอเรื่องแบบนี้ ตาของเธอบวมเล็กน้อย

สภาพของเธอไม่ได้มองโลกในแง่ดี เหมือนของฉัน

เธอหันศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่าง “ฉันไม่เคยคิดที่จะกลับมาที่นี่ แต่ไตของฉันไม่สามารถเลี้ยงฉันได้ตลอดชีวิต แคโรไลน์ เธอคือจุดประสงค์เดียวในการกลับมาของฉัน เรามาแลกเปลี่ยนกันเถอะ”

แลกเปลี่ยน...

เธอจะรักษาอาการป่วยของฉัน

ส่วนฉันจะต้องบริจาคไตให้เธอ

แต่ฉันไม่ต้องการให้เธอปฏิบัติกับฉันแบบนี้เลย

ฉันมีลางสังหรณ์ว่าสิ่งต่าง ๆ จะไม่ง่ายอย่างนั้น