หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 141

ซัมเมอร์เสียงหวาดกลัวอย่างมากเมื่อโทรเข้ามา

ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน!

เธอพูดถึงแค่เด็ก

เด็กอะไร!

ซัมเมอร์ไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจน และมีเสียงมากมายแทรกเข้ามาในการโทรก่อนที่จะถูกตัดสายทิ้ง ฉันโทรหาผู้ช่วยทันที และขอให้เขาติดตามหาตำแหน่งของซัมเมอร์

ผู้ช่วยของฉันได้ติดตั้งอุปกรณ์ติดตาม จีพีเอส ไว้กับโทรศัพท์ของซัมเมอร์ และของฉันในกรณีที่เกิดเหตุการณ์ในอนาคตที่ไม่เคยมีมาก่อน

โชคไม่ดีที่ฉันเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือสองสามครั้ง แต่ซัมเมอร์ยังคงใช้โทรศัพท์มือถือเครื่องเดิมดังนั้นผู้ช่วยของฉันจึงสามารถติดตามซัมเมอร์ลงได้ในช่วงเวลาสั้นๆ

ผู้ช่วยของฉันและฉันรีบไปที่ปลายทางและพบว่าซัมเมอร์นอนอยู่ที่พื้น ด้านล่างของเธอมีแอ่งเลือดและแก้วกระจายอยู่ทั่วพื้น ฉันรู้สึกจุกในใจและรีบวิ่งเข้าไปทันที แล้วรีบดึงซัมเมอร์เข้ามาใกล้ตัวฉัน

ซัมเมอร์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ร่างกายของเธอยังคงอุ่นๆเมื่อสัมผัส ดวงตาของเธอยังคงจ้องมอง ร่างกายของเธอดูเหมือนว่าตายไปแล้ว

ราวกับว่าเธอเจอเหตุการณ์ใกล้ตาย

ฉันรู้สึกเสียใจมากเมื่อฉันกอดเธอ เธอคว้าแขนเสื้อฉันแล้วพึมพำว่า “เขาไปแล้ว เขาทิ้งฉันไปตลอดกาล”

“อะไรนะ?” ฉันถามอย่างสงสัย

“ลูก ลูกของโจเซฟ”

ในขณะนี้ ผู้ชายที่ดูเฉยเมยเข้ามาจากด้านนอก เขาจับซัมเมอร์ไปจากมือฉันและพาออกไป

ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังเขาไป

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ฉันถามผู้ช่วยขณะที่มองรถคันข้างหน้าว่า “ผู้ชายคนนั้น ชาร์ลส เขารู้สึกแย่กับซัมเมอร์ไหม?”

ก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันอยู่ข้างหลังพวกเขา ฉันได้ยินชาร์ลสกระซิบที่หูของซัมเมอร์ว่า “ซัมเมอร์ไม่ต้องกลัว ผมอยู่กับคุณ”

ซัมเมอร์ ไม่ต้องกลัว ผมอยู่กับคุณ

ช่างเป็นคำพูดที่ดูหวานซึ้ง

ผู้ช่วยของฉันตอบว่า “อย่างน้อยก็แค่ตอนนี้”

เมื่อผู้ช่วยและฉันมาถึงโรงพยาบาล หลังจากรอประมาณสามชั่วโมง ซัมเมอร์ออกจากห้องผ่าตัดเป็นที่เรียบร้อย แพทย์ก็เข็นเธอออกไป ในท้ายที่สุด พวกเขาไม่สามารถช่วยชีวิตทารกในครรภ์ของเธอได้

ฉันไม่รู้ว่าเธอตั้งท้องตอนไหน แต่ฉันรู้ว่าทายาทคนเดียวของโจเซฟในสายเลือดในโลกนี้ ได้จากไปแล้ว

ฉันคิดว่าซัมเมอร์จะต้องเสียใจเมื่อเธอตื่นขึ้นมา

หัวใจของฉันรู้สึกแย่มาก ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างสะสมเป็นจุดเดียว ฉันรู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน

ชีวิตของเธอไม่ได้ดีไปกว่าของฉันเลย

“ท่านประธานชอว์ คุณต้องการให้ผมตรวจสอบเรื่องนี้หรือไม่?”

ฉันมองไปที่ผู้ชายที่ยืนเฝ้าอยู่ข้าง ๆ ซัมเมอร์แล้วส่ายหัว “เขาจะจัดการมันเอง เราไปกันก่อนเถอะ”

ฉันต้องไปพบกับแอนดรู

เมื่อฉันอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล ฉันส่งข้อความให้แอนดรู

เขาตอบว่า “รอผมที่ทางเข้า”

เป็นเวลา 19.00 น. แล้ว เมื่อแอนดรูมาถึง ฉันไม่รู้ว่าควินซี่จะมาถึงเมืองอู๋เมื่อไหร

แต่ฉันรู้ว่าเธอจะรอเรา เหมือนกับที่เธอเคยรอแอนดรูกับฉันที่บ้านของครอบครัวชอว์ในอดีต

ท้ายที่สุด แอนดรูและฉันก็เป็นลูกของครอบครัวชอว์ เราต้องเข้าร่วมการชุมนุมอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้น ควินซี่จึงมักจะรอเราอยู่ที่ทางเข้าคฤหาสน์ สิ่งนี้ดำเนินต่อไปวันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า จนกระทั่งเธอออกจากครอบครัวชอว์

เธอเป็นคนดีจริง ๆ ที่คิดถึงแต่คนอื่นและมีน้ำใจ

ในตอนนั้น ฉันกับแอนดรูชอบที่จะใช้เวลาร่วมกับเธอมาโดยตลอด

แต่...

เวลาผ่านไปและสิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไป

ในกลุ่มพวกเรา แอนดรูเปลี่ยนแปลงไปน้อยที่สุด