หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 140

“แคโรไลน์ ฉันต้องการไต”

นี่เป็นแรงจูงใจภายนอกของเธอ เธอต้องการไต เธอจึงมาหาฉัน

ฉันอยากจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่สามารถพูดได้ ทั้งหมดเป็นเพราะครอบครัวชอว์ได้เอาไตอีกข้างไปจากเธอ

ฉันกัดริมฝีปากของฉัน ขณะที่น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของฉัน โดยไม่ปริปากพูดสักคำ

“ฉันเป็นโรคไตวาย และต้องการผู้บริจาค” เธอกล่าว โดยไม่แสดงออกอย่างสิ้นเชิง “แคโรไลน์ ครอบครัวชอว์เอาไตของฉันออกไป”

ฉันซ่อนอารมณ์ “ฉันขอโทษ” ฉันกระซิบ

“แคโรไลน์ ฉันรู้ว่าเธอป่วย ดังนั้นเรามาจัดการเรื่องนี้กันเถอะ ฉันจะรักษาโรคมะเร็งของเธอ และเธอให้ไตของเธอกับฉันเป็นการตอบแทน”

มันเหมือนเป็นเรื่องที่พูดง่ายกว่าทำซะอีก ไม่มีทางที่ควินซี่จะปล่อยฉันออกจากเบ็ดง่ายๆ

“เธอไม่โทษฉันเหรอ?” ฉันถาม

“ฉันก็อยากโทษอยู่หรอกนะ แต่ฉันก็อยากมีชีวิตอยู่ด้วย นอกจากนี้ เธอเคยทำอะไรผิดกับฉันหรือเปล่า? แคโรไลน์ มันเป็นความผิดของผู้ใหญ่ที่ทำเรื่องนี้พวกเขาเป็นฝ่ายผิด”

เธอเป็นคนซื่อสัตย์ เมื่อเธอพูดแบบนั้นเพื่อตำหนิฉัน แต่เธอก็บอกด้วยว่าไม่ใช่ความผิดของฉัน

“ควินซี่!” ฉันตะโกน

“แคโรไลน์ เธอจะมารับฉันที่สนามบินไหม?” เธอถามเบาๆ ฟังดูเกรงว่าฉันอาจปฏิเสธเธอ

ความรู้สึกของฉันขัดแย้งกันตั้งแต่ฉันไม่มีทางอ่านความคิดของเธอได้ เธอไม่มีแผนจะต่อต้านฉันจริง ๆ เหรอ?

ถ้าเธอไม่มีเจตนาร้าย เวนดี้กับเกวนรู้เรื่องความขัดแย้งของเราได้อย่างไร? ควินซี่เป็นผู้บริสุทธิ์มาตลอดหรือไม่?

ถ้าเธอบริสุทธิ์จริง ทำไมเธอถึงพูดเรื่องอยากแต่งงานกับดิกสันล่ะ? แท้จริงแล้วเธอเป็นอย่างไร?

ฉันคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นในความคิดของเธอ แต่ฉันก็ไม่สามารถแสดงท่าทีรังเกียจเธอมากเกินไป

“แน่นอน” ฉันเห็นด้วย

ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉันไปหาเธอ ฉันต้องการตรวจสอบสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่

“ขอบคุณ แคโรไลน์” เธอขอบคุณอย่างสุดซึ้ง

คิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉันตอบว่า “แอนดรูและฉันจะไปรับคุณ”

ฉันกลัวที่จะเผชิญหน้ากับควินซี่เพียงลำพัง ดังนั้นการให้แอนดรูไปกับฉันจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนั้น เมื่อมีเขาอยู่ข้าง ๆเขาจะสนับสนุนฉันอย่างแน่นอน

เราสามคนเคยเป็นญาติสนิทกัน

“เอาล่ะ เจอกัน คืนนี้”

ฉันไม่สามารถเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ได้หลังจากวางสาย โดยมีคำพูดของควินซี่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ

ไตของเธอล้มเหลว และเธอต้องการใหม่

เธอไม่ได้กลับมาที่เมืองอู๋มาหลายปีแล้วและเลือกที่จะกลับมาเมื่อไตของเธอล้มเหลว ฉันเข้าใจเธอผิดจริง ๆ หรือเปล่า? เธอกลับมาที่เมืองอู๋เพื่อหาทางรอดหรือไม่?

ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมเธอถึงกลับมาที่สถานที่ที่ทำให้เธอนึกถึงความทุกข์ทรมานมาหลายปี?ความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดเริ่มผุดขึ้นจากทุกมุมองของฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ฉันถอนหายใจยาวและโทรเรียกคลิฟฟอร์ด

“ควินซี่จะมาถึงเมืองอู๋คืนนี้” ฉันพูด

แอนดรูเงียบ “ผมคิดถึงเธอจริงๆ” จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น

“แอนดรูเราจะไปรับเธอด้วยกัน โอเคไหม?” ฉันถามอย่างตั้งใจ กลัวว่าเขาอาจปฏิเสธข้อเสนอของฉัน

เขาไม่เห็นด้วยในทันที แต่กลับ ถามคำถามที่ตรงไปตรงมาแทน “คุณอยากไปรับเธอจริง ๆ หรือ?”

ฉันไม่เต็มใจที่จะรับเธอเพราะฉันกลัวเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ

“แอนดรู ฉันมีทางเลือกไหม?”

เธอถามฉันตรงๆ ฉันเลยไม่มีทางเลือกอื่น

“แคโรไลน์ ลึกๆแล้ว คุณกลัวเธอจริงๆ” เขาสรุป

แอนดรูมองฉันออก รู้ถึงความกลัวในใจฉัน ฉันไม่ได้ปฏิเสธมัน เขายอมตามฉันไปที่สนามบิน

“ผมจะไปที่นั่นเร็ว ๆ นี้”

แอนดรูจะใช้เวลาสองสามชั่วโมงในการขับรถมาที่นี่ ฉันไม่อยากสร้างภาระให้เขาด้วยปัญหาของฉัน แต่ความกลัวในใจของฉันมันชัดเจนเกินไป

ฉันวางสายโทรศัพท์ รีบเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดา ฉันตัดสินใจที่จะแต่งหน้าแบบบาง ๆ

ฉันไม่อยากให้ควินซี่รู้สึกอึดอัด

หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ฉันก็รอให้แอนดรูมาถึง ทันใดนั้นโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น

ซัมเมอร์โทรหาฉัน ตะโกนผ่านโทรศัพท์ด้วยความหวาดกลัว

“แคโร ช่วยฉันด้วย! เร็วเข้า มาช่วยฉันหน่อย! ฉันต้องปกป้องเด็กคนนี้!”