หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 161

ทว่าดูเหมือนเขากำลังติดสายอื่นอยู่

แคโรวางสายอย่างเบื่อหน่าย ยิ่งเห็นโพสก็ยิ่งรำคาญใจ

สุดท้ายก็ทนไม่ไหวแล้วกดโทรออกหาโจชัวร์ทันที อีกฝ่ายกดรับสายก่อนจะวางสายหนีอย่างรวดเร็ว

นี่นายกำลังกวนประสาทฉันเหรอ?!

“ไอ้บ้าเอ้ย!”

มือเรียวกำโทรศัพท์ไว้แน่นด้วยความโกรธเคือง ไม่นานโจชัวร์ก็ส่งข้อความกลับมา “ฟังนะ ฉันแค่อยากสนับสนุนเธอ ฉันอยากให้คนพวกนั้นรู้ว่าเธอไม่ได้ถูกทิ้งให้เหลือตัวคนเดียว ฉันไม่ลบมันหรอกนะ”

“เยี่ยม! นายรู้อยู่แล้วสินะว่าฉันโทรมาเพราะเรื่องอะไร!”

ฉันออกจากบริษัทด้วยความหงุดหงิด ในใจอยากจะไปตบหน้าโจชัวร์ที่เมืองถงซักทีสองที แต่ก็ได้แค่คิดแล้วผ่อนลมหายใจออกมา “ยังไงก็คงต้องคุยกับแซคคารี่ก่อน”

มือเรียวพิมพ์ข้อความ “แซคคารี่ ฉันอยากจะคุยกับคุณ”

และก็ได้แต่หวังว่าเขาจะตอบทันทีที่เห็นข้อความ

พลันซัมเมอร์ก็ส่งข้อความเข้ามา เธอถามอย่างเป็นห่วง “แคโร เธอโอเคใช่ไหม?”

สองเดือนก่อนที่ไปอยู่กับแซคคารี่ เธอก็ส่งข้อความและโทรหาฉันเสมอ

แต่ด้วยสภาวะทางอารมณ์ที่ค่อนข้างแย่ในตอนนั้น ทำให้ไม่อยากจะตอบกลับข้อความหรือรับสายใครเลยซักคน แต่พอกลับมาที่เมืองอู๋ ฉันก็ตอบกลับไปแทบทุกคนว่าตอนนี้ตัวเองกลับมาแล้ว

ซัมเมอร์รู้ว่าฉันต้องการเวลาให้ตัวเอง เธอถึงไม่ทักอะไรมาเลยจนถึงวันนี้

แต่เพื่อนคนนี้ก็คอยติเตามข่าวและโพสต์ของฉันอยู่เสมอ รวมทั้งข้อความเมื่อคืน นั่นเป็นสาเหตุที่เธอแชทมา

เธอรู้ถึงความยากลำบากเมื่อหลายปีก่อนของฉันดี เพราะเคยเห็นฉันทุรนทุรายมาแล้วกับตา

เธอรู้ว่าฉันแค่ต้องการเวลา

และหลังจากนั้น เธอก็รู้ว่าตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะสามารถส่งข้อความคุยกับฉันได้แล้ว “แคโร เธอโอเคใช่ไหม?”

ซัมเมอร์ถามความรู้สึกของฉัน

ฉันตอบกลับไป “ทุกอย่างโอเคดี”

โรคร้ายได้รับการรักษาแล้ว และอดีตก็ได้รับการปลดปล่อยแล้วเช่นกัน ฉันไม่รู้สึกเหนื่อยและหนักใจอีกต่อไป มีเพียงชอว์ ในตอนนี้มีเพียงคอปเปอเรชั่นเท่านั้นที่ควรใส่ใจ

แล้วก็เรื่องไตของควินซี่...

แคโรเลือกที่จะปัดเรื่องของควินซี่ไว้ภายหลัง

เธอต้องการเพียงการผ่อนคลาย

ไม่ว่าจะมีรักหรือไม่ ทันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย

ฉันคิดพลันถามเธอกลับ “ตอนนี้เธออยู่ไหน?”

นับตั้งแต่ครั้งที่เธอสูญเสียลูก ฉันก็ไม่เจอซัมเมอร์อีกเลย รวมทั้งไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ ไม่นานซัมเมอร์ก็ตอบกลับ “ฉันอยู่ที่ทำงาน ปัญหาเยอะมาเลย ฉันปวดหัวจะตายอยู่แล้ว”

ที่ทำงานเหรอ?

เธอได้งานใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ฉันถามกลับ “เธออยากให้ฉันไปหาไหม?”

“เยี่ยมที่สุด! เราไม่เจอกันเป็นชาติแล้วนะแคโร!”

ฉันอ่านที่อยู่ที่เจ้าตัวส่งมาให้ พลางคว้ากุญแจรถสปอร์ตสีขาวคันหรูออกไป

ทว่าโชคไม่ดีเท่าไหร่ เมื่อฉันขับไปถึงตึกนั่นก็เห็นว่าซัมเมอร์กำลังโดนผู้จัดการของเธอลากออกมานอกบริษัท แคโรมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสัย ซัมเมอร์ทำงานที่คอนเนอร์ คอปเปอเรชั่น

จนแล้วจนรอด เธอก็สามารถหาทางเข้าไปที่นั่นได้สินะ

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันพอดี ซัมเมอร์ดูเหนื่อยก่อนจะเริ่มบ่นไม่หยุดจนกระทั่งเดินเข้ามาเปิดประตูรถ เจ้าตัวนั่งลงรัดเข็มขัดแล้วบ่นถึงเรื่องที่เกิดขึ้น “หัวหน้าฉันโคตรน่ารำคาญเลย”

ฉันเลิกคิ้ว “เขาเป็นใครเหรอ?”

“เธอไม่รู้จักหรอก ก็แค่คนทั่วไป”

ฉันอธิบาย “ฉันคิดว่าเขาเป็นคนของตระกูลคอนเนอร์”

ซัมเมอร์ส่ายหน้า “หลังจากที่ชาร์ลสกลับมาที่เมืองอู๋ สองพี่น้องไม่ยอมมาทำงาน ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันได้ยินมาว่าตาแก่นั่นกำลังหว่านล้อมชาร์ลส”

เลขาเคยบอกว่าชาร์ลสไม่สนใจทำธุรกิจกับใครเลย ท่านประธานคอนเนอร์ถึงพยายามเกลี้ยกล่อมสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับชาร์ลส

คนข้างตัวถอนหายใจ “ฉันเพิ่งรู้ประวัติของเขา ทำให้รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่แคร์ตระกูลคอนเนอร์ซักเท่าไหร่ นอกจากนี้ยังได้ยินมาอีกว่าชาร์ลสร่วมงานกับแซคคารี่”

ฉันประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเธอพูดถึงแซคคารี่...

แคโรลังเลพลันถามออกไป “คงไม่ได้จะถามเรื่องแซคคารี่หรอกใช่ไหม..?”

เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ “ไม่ จะบ้าเหรอ ฉันแค่ได้ยินเรื่องของเขาจากชาร์ลส ดูเหมือนแซคคารี่จะเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว จดจ่ออยู่แต่กับเรื่องธุรกิจ พูดได้ว่าดูเป็นคนอันตรายคนหนึ่งเลยล่ะ”

ฉันไม่สนใจเรื่องตระกูลชิค ฉันรู้เพียงแค่ว่าพวกเขาเลือกที่จะทำธุรกิจเองมากกว่าพึ่งพาอาศัยใคร

ชายคนเดียวที่สามารถที่ชื่อเสียงโด่งดังได้ขนาดนี้ ฉันเดาว่าอีกฝ่ายคงจะมีเส้นสายที่มีอำนาจพอตัว แต่มันก็แค่การคาดเดา

แซคคารี่เคยบอกว่าจะคอยช่วยเหลือฉัน

แต่ฉันไม่รู้เรื่องราวของตระกูลนี้เลยซักนิด

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนสตาร์ทรถ “ฉันไม่รู้เกี่ยวกับภูมิหลังของเขาขนาดนั้น ฉันแต่เคยช่วยเขาไว้ ทำให้เรากลายเป็นที่พักพิงของกันและกัน เขาดีกับฉันมาก”

ซัมเมอร์ดึงกระจกด้านบนเพดานรถลงมาพลางทาลิปสติกลงบนเรียวปาก เธอเม้มเบา ๆ แล้วพูด “ทำไมถึงคิดว่าเขาดีกับเธอ?”

ฉันไม่รู้

ซัมเมอร์ให้คำตอบแทนฉัน “เขาชอบเธอ”

ฉันใช้โอกาสนี้ถามเธอกลับ “แล้วชาร์ลส คอนเนอร์ล่ะ?”

เขาก็ทำดีกับซัมเมอร์เหมือนกัน

เธอชะงักไปแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

เราสองคนเลิกพูดถึงเรื่องผู้ชายสองคนนี้ ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยแทน “แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง?”

เป็นคำถามที่เธอเข้าใจในทันที “เธอหมายถึงแท้งลูกนะเหรอ?”

ฉันพยักหน้า ซัมเมอร์ก้มมองต่ำแล้วพูดเสียงเรียบ “มียัยขี้อิจฉาอยู่สองสามคน พวกหล่อนคิดว่าฉันท้องกับชาร์ลส... ไม่นาน ฉันจะแก้แค้นพวกเธอ”

“พวกขี้อิจฉา...”

คำนั้นทำให้ฉันนึกถึงเกวนกับเวนดี้

ผู้ชายหล่อที่ดูน่าภูมิฐานย่อมมีคนมาติดสอยห้อยตามอยู่แล้ว แต่มันไม่ยุติธรรมที่พวกเธอเล่นงานเราแบบนี้

ความเจ็บปวดเล็ก ๆ ทำให้ฉันพูดกับซัมเมอร์ “อย่าเศร้าไปเลยนะ”

เธอยกยิ้มเอ่ย “ฉันไม่เศร้าหรอก ยัยพวกนั้นจะต้องชดใช้ ตอนแรกชาร์ลสบอกว่าเขาจะเป็นคนสั่งสอนพวกเธอเอง แต่ฉันห้ามไว้ ฉันจะทำมันเอง”

ซัมเมอร์พูดด้วยแววตาแน่วแน่ ก่อนนัยน์ตาคู่สวยจะแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน “เขาคือสิ่งสำคัญที่สุดของโจเซฟที่เหลืออยู่ ยอมรับเลยว่าฉันเสียใจมาก”

ฉันไม่รู้ว่าจะต้องพูดปลอบเธอแบบไหนดี ทำได้แค่จอดรถแล้วคว้าเพื่อนสนิทคนนี้มากอดไว้แน่น น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาจากคนตรงหน้า

การจากไปของโจเซฟยังคงเป็นหนามทิ่มแทงความรู้สึกในใจของเธอเสมอ

และไม่มีใครคอยอยู่ตรงนั้นเพื่อปลอบโยนเธอ