หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 162

เราทานอาหารเที่ยงด้วยกันก่อนจะเดินช้อปปิ้งเพื่อฆ่าเวลา ซัมเมอร์ซื้อเข็มขัดหนังสีดำเส้นหรูให้ฉันเป็นของขวัญ

เธอเอื้อมมือมาช่วยคาดสายเข็มขัดพลางบีบเอวของฉันเบา ๆ “ว้าว เธอผอมมากเลยแคโร! ดูเธอสิ ทั้งหน้าสวย ๆ ผิวเนียน ๆ แล้วก็เสื้อตัวสั้นโชว์เอวคอดนั่นอีก โคตรดึงดูดเลย”

คำพูดของเธอทำฉันนึกเขิน

เพราะเข็มขัดที่ซัมเมอร์ซื้อให้มีลักษณะเป็นเส้นหนังที่หนากว่าปกติ มันเสริมให้เอวของฉันดูบางลงกว่าเดิมเสียอีก ราวกับแซคคารี่สามารถโอบมันได้ด้วยมือข้างเดียว

เดี๋ยวนะ

“แล้วทำไมฉันถึงต้องคิดถึงเขาด้วยเนี่ย?”

แคโรส่ายหัวไปมาให้กับความคิดของตัวเอง เราเดินซื้อของกันอยู่ซักพักก่อนจะบอกลากัน ทว่าผ่านไปซักพักแซคคารี่ก็โทรเข้ามา น้ำเสียงเย็นเยียบถามขึ้น “มีอะไรหรือเปล่า?”

ฉันรีบฟ้องอีกฝ่ายถึงวีรกรรมของโจชัวร์ ปลายสายฟังอย่างเงียบ ๆ จนจบก่อนจะพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

ฉันตอบรับดีใจ “ขอบคุณนะคะ”

“แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่เมืองอู๋”

แล้วทำไมถึงจู่ ๆ ถึงบอกฉันล่ะ...

เขามาทำอะไรที่นี่?

และฉันควรจะตอบไปว่ายังไงดี?

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น พลันเอ่ยถาม “คุณอยู่แถวไหน?”

“ยังอยู่ที่สนามบิน แต่หลังจากนี้ต้องไปประชุมต่อ”

ปกติแซคคารี่ไม่เคบบอกเกี่ยวกับตารางงานของตัวเองเลย

เสียงเล็กถามกลับ “คุณจะกลับไปที่เมืองถงคืนนี้เลยไหม?”

“ยังมีธุระอีกเยอะที่ต้องจัดการในเมืองอู๋”

‘หมายความว่าคืนนี้คุณจะยังอยู่ที่นี่ใช่ไหม?’

ฉันคิดวนไปมาก่อนจะถามออกไปในที่สุด “แล้วคุณจะพักที่ไหน?”

ทว่าเสียงเข้มกลับตอบเพียง “หืม?” ราวคนสงสัย

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าฉันยุ่งวุ่นวายเกินไปหรือเปล่

แต่มันคงดูแย่ถ้าเจ้าบ้านอย่างฉันไม่เอ่ยปากให้การต้อนรับเขา

อย่างน้อยแซคคารี่ก็เคยช่วยชีวิตเธอไว้นะ

ความคิดมากมายกำลังตีกันไปมาอยู่ในหัว ร่างบางพยายามคุมสติแล้วเอ่ยถามความคิดเห็นของอีกฝ่าย “ถ้าคุณยังไม่ได้จองที่พัก จะมาพักที่อพาร์ตเมนต์ของฉันก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะกลับไปนอนที่คฤหาสน์”

พลันปลายสายก็พูดขึ้น “แคลลี่”

“คะ?”

“ฉันจะกลับเมืองถงคืนนี้”