หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 180

เพราะหนึ่ง ฉันสงสารเอเลเนอร์

และสอง ฉันไม่อยากติดค้างดิกสัน

มือบางปาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วหันไปพูดกับแอนดรู “เธอคือ เอเลเนอร์ สโตน จบปริญญาเอกจากสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา และเป็นประธานบริษัทสโตน คอปเปอเรชั่น เธอควรจะมีความสุขกับชีวิตที่สวยหรูของตัวเอง! แต่กลับเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างหลบซ่อนกับนาย แถมยังยอมบริจาคไตให้ผู้หญิงที่นายรักอีก! นายรู้ไหมว่าทำไมคนดี ๆ อย่างเอเลเนอร์ถึงยอมทำขนาดนี้? นายรู้อยู่แก่ใจว่าเธอรักนาย”

ใบหน้าหล่อตึงเครียดและวิตกขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น แอนดรูผุดลุกผุดนั่งเหมือนต้องการวิ่งไปหาเอเลนเนอร์ แต่มันไม่มีประโยชน์ เพราะเอเลเนอร์ไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว

ฉันยังคงร้องไห้พึมพำไม่หยุด “ฉันรู้ ว่าตัวเองจะเป็นคนสุดท้ายที่โทษนาย เรื่องที่เกิดขึ้นกับควินซี่...เรื่องที่พ่อแม่ฉันเอาไตของเธอมา มันเป็นความผิดฉันหรือไง! พวกเขาปิดบังฉัน แล้วจะให้ฉันทำยังไง? ฉันพึ่งมารู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนเปลี่ยนถ่ายไตมา ฉันโคตรรู้สึกแย่ที่ใช้ไตของเธอ ถ้าเลือกได้ ฉันก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้...”

ถ้าเธอไม่ช่วยฉัน เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้!

แอนดรูยังคงนั่งขดกอดตัวเองอยู่ตรงที่เดิมราวกับคนไร้สติ ทุกคนล้วนเจ็บปวดจากสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันปรายตามองเขาก่อนจะลุกเดินออกมา ขาเรียวก้าวออกจากโรงพยาบาลมาสู่ถนนที่มีไฟสลัวด้านนอก

แคโรหยุดเดินพลันร้องไห้ออกมาอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกแย่ ๆ ที่วนเวียนอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉันเสียใจที่ใช้ไตของควินซี่ ฉันเสียใจที่เอเลเนอร์เป็นคนบริจาคไต และเสียใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง!

ทำไมถึงรู้สึกไร้ประโยชน์กับทุกอย่างบนโลกขนาดนี้นะ?

มีอำนาจอยู่ในมือตั้งเท่าไหร่ แต่กลับปล่อยให้เกิดปัญหาขึ้นมาตลอด

“เด็กน้อย ทำไมถึงชอบร้องไห้ทุกครั้งเลยนะ?”

พลันเสียงนุ่มทุ้มของใครบางคนก็ดังขึ้น ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาวาวสวยของแลนซ์ พลางลุกขึ้นยืนเอ่ยปนประหลาดใจ “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?”

เขารู้เสมอว่าฉันอยู่ที่ไหน

ดูเหมือนว่าการปฏิเสธครั้งนั้นจะไม่ได้ทำให้เขาถอยห่าง แต่มันกลับทำให้อีกฝ่ายกล้าเดินเข้ามามากขึ้น ดูได้จากสองอาทิตย์ก่อนที่เขาเดินมาส่งฉันที่อพาร์ตเมนต์ นั่นไม่ใช่แลนซ์ในอดีตที่ฉันรู้จักเลย

และตอนนี้เขาก็มายืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง ใต้ต้นไม้แก่ต้นใหญ่ด้านหน้าพร้อมถามเสียงอ่อน “เกิดอะไรขึ้น?”

แคโรไม่เคยปฏิเสธความอบอุ่นนี้ได้เลย โดนเฉพาะเมื่อมันมาจากเขา บุคคลที่อยู่ในห้วงความทรงจำมาตลอดเก้าปี ในใจนั่นเจ็บปวดจนอยากจะเอื้อมมือออกไปจับเขาไว้แน่น ๆ

แลนซ์คือที่พึ่งทางใจคนเดียวที่มีในตอนนี้ ร่างเล็กค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาชายตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนแขนเข้าไปสวมก่อนที่เอวหนาช้า ๆ น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง “ฉันก็อยากช่วยควินซี่ ช่วยให้เธอรอดชีวิต ฉันควรบริจาคไตที่เหลือให้เธอ! คนที่ควรทำมันควรจะเป็นฉันไม่ใช่เอเลเนอร์หรือดิกสัน แต่ฉันก็ยังอยากมีชีวิตอยู่”

ฉันพิงแก้มตัวเองกับอกของเขา มือหนาข้างหนึ่งโอบกอดไหล่ของฉันไว้ ส่วนอีกข้างก็ลูบศีรษะเบา ๆ อย่างปลอบโยน “เด็กน้อย ถ้าไตของดิกสันเข้ากับของหล่อนได้ ผมก็ทำได้เพราะเราเป็นฝาแฝดกัน กรุ๊ปเลือดและอื่น ๆ ในร่างกายของผมล้วนเหมือนกันกับดิกสัน ผมเต็มใจทำมันเพื่อคุณนะ”

ร่างสูงบอกว่าตนเต็มใจทำมันเพื่อฉันโดยปราศจากความลังเล แคโรส่ายหน้าไปมา “เอเลเนอร์บริจาคไตของเธอแล้ว”

“อย่าร้องไห้เลยนะ ใจผมเจ็บทุกครั้งที่เห็นคุณร้องไห้”

แลนซ์นั้นแตกต่าง แตกต่างจากคนหยาบ ๆ อย่างแซคคารี่ แซคคารี่รู้จักความว่ารักแต่ไม่ต้องการให้มันมีบทบทกับชีวิตมากเกินไป แต่อย่างว่า คนหยาบ ๆ อย่างเขาก็มีวิธีปลอบฉันในแบบของเขาเอง

ฉันผละออกจากอ้อมกอดของแลนซ์ “ขอโทษนะ ฉันคุมอารมณ์ไม่อยู่”

มือหนาขยี้ผมราวเอ็นดู “ไม่เป็นไร ผมมีความสุขที่คุณพึ่งพาผมแบบนี้”

ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาอีกครั้ง แลนซ์ดึงมือกลับไปแล้ว เขาสบตาฉันแล้วพูดเสียงจริงจัง “ผมเห็นโพสต์ของคุณแล้ว...คุณบอกว่าให้ต่างคนต่างแยกกันไปตามเส้นทางของตัวเอง แต่ตอนนี้ผมไปต่อไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”

ฉันรู้ดีว่าอีกฝ่ายสื่อถึงอะไร

“แลนซ์ ฉันว่าฉันพูดไปแล้วนะว่า...”

“เด็กน้อย” เสียงเข้มพูดตัดบท “คุณลองให้โอกาสผมบ้างได้ไหม?”