หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 181

ท้องฟ้าวันนี้มีแต่เมฆดำอึมครึม ก้อนสีเข้มที่ลอยละล่องพวกนั้นเปรียบเสมือนความรู้แย่ ๆ ของฉันที่ลอยวนไปมาในใจตอนนี้ แลนซ์เป็นผู้ชายเจ้าแผนการ หลังจากที่ถามออกมาแบบนั้น มือหนาก็กุมมือฉันไว้พร้อมเอ่ยดัก “ไม่ต้องรีบตอบ ผมไม่ได้เร่งคุณ”

แม้ฉันจะอยากตัดความรู้สึกนี้ แต่อีกฝ่ายก็ยังตะล่อมด้วยการยื้อเวลา

สมองพยายามสั่งให้ดึงมือกลับมา ทว่าใจกลับไม่อยากเผชิญหน้าความเจ็บปวดนี้คนเดียว ฉันต้องการที่ยึดเหนี่ยว

แลนซ์จูงมือฉันเดินไปยังโรงละครที่อยู่ใกล้ ๆ มีป้ายแขวนไว้ว่าปิดทำการ และไม่มีใครอยู่บริเวณซักคน

เราสองคนเดินเข้าไปด้านใน บนเวทีกว้างมีเปียโนยี่ห้อสไตน์เวย์ตัวสวยหลังใหญ่ตั้งอยู่

มือหนากระชับแน่นพลางดึงฉันขึ้นไปบนเวที แลนซ์กดหัวไหล่เชิงบังคับให้ฉันนั่งลงตรงเก้าอี้เปียโน ก่อนจะนั่งลงขนาบข้าง เขาถามเชิงชวน “เล่นเปียโนด้วยกันไหม?”

ร่างบางพยักหน้า “ลองดูก็ไม่เสียหาย”

“เด็กน้อย เรายังไม่เคยเล่นเปียโนคู่กันเลยนะ”

การโพล่งออกมาตรง ๆ ของเขาทำให้ฉันหันไปมองใบหน้าหล่อนั่น พลางขมวดคิ้วนิด ๆ อย่างลังเล “ฉันจะลองเล่นตามคุณดูแล้วกัน”

นิ้วยาวกดโน้ตตัวแรกและฉันไล่จังหวะตาม แลนซ์เลือกเพลงที่มีทำนองสนุกสนาน ตอนแรกฉันคิดมามันคงจะยากถ้าต้องเล่นกับเขา แต่พอเอาเข้าจริง ๆ เราสองคนกลับเล่นเข้าขากันมากกว่าที่คิด เราเล่นได้คล่องและกดผิดเลยซักตัวจนถึงจังหวะสุดท้ายของบทเพลง

มันเป็นเพลงที่ดี และรู้สึกดีขึ้นมาก ๆ หลังจากได้เล่นมัน ทว่าก่อนที่เราจะเล่นเพลงต่อไป ร่างสูงก็ถามขึ้นอีกครั้ง “คุณยังรักดิกสันอยู่ไหม?”

แคโรชะงักไปนิด ก่อนตอบ “อาจจะ”

ฉันกับดิกสันผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เพียงเวลาสั้น ๆ ไม่สามารถทำให้ฉันลืมเขาได้เลย ริมฝีปากยกยิ้มฝืน “แต่ฉันจะไม่กลับไปอยู่กับเขาอีก ฉันพยายามมามากเพื่อลืมเขา”

หนึ่งเดือนก่อน ตอนที่ฉันโดนดึงกลับเข้ามาในห้องขณะที่กำลังคิดจะกระโดดหน้าต่างชั้นสอง ฉันเกือบใจอ่อนเพราะการกระทำของเขา

ฉันแทบจะยกโทษให้เขาแล้ว

“คุณต้องการเวลาเพื่อรักษาร่างกายและจิตใจของตัวเอง”

แลนซ์พูดออกมาก่อนบรรเลงเพลงต่อไป เกือบหนึ่งชั่วโมงที่เราเล่นเพลงไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จบ

ฉันมีความสุขเมื่อได้เล่นเปียโนกับเขา

ดนตรีเป็นสิ่งที่ช่วยเยียวยาจิตใจของคนเราโดยแท้

แต่ก็นะ เขาเป็นปรมาจารย์ด้านเปียโน

ขณะที่เราสองคนกำลังเล่นต่อโน้ตกันไปเรื่อย ก็มีเสียงเรียกเข้าจากมือถือของแลนซ์ดังขัดเสียก่อน เขายกมันขึ้นมากดรับสายต่อหน้าฉัน หน้าจอนั่นแสดงชื่อของท่านประธานเกร็ก

เนื่องจากโรงละครนี้กว้างและไร้ผู้คน ทำให้ฉันได้ยินเสียงของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน “แกอยู่ที่ไหน?”

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ “พ่อโทรหาผมทำไม?”

เขาดูเย็นชากับพ่อตัวเองมาก ๆ

แต่มันก็ไม่แปลก เพราะท่านประธานเกร็กไม่เคยแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยกับลูกชายคนนี้เลย พูดตามตรง หลายปีที่ผ่านมานั้นแลนซ์ล้วนใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาโดยตลอด

ปลายสายถามอีกครั้ง “แกอยู่กับแคโรไลน์ใช่ไหม?”

ท่านเคยเรียกฉันว่าแคโร

ทว่าตอนนี้กลับเป็นแคโรไลน์

ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้รู้ถึงความคิดของอีกฝ่าย

ท่านประธานเกร็กเคยขอให้ฉันปฏิเสธแลนซ์ และขอให้ฉันไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับลูกชายคนนี้อีก

แลนซ์พูดตัดขึ้นมาทันที “พ่อสั่งให้คนตามผมเหรอ?”

“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เธอ แกเข้าใจไหม! เธอไม่ใช่คนอื่นไกล เธอคือเมียเก่าของน้องชายแก แกสองคนอยากนอนกับผู้หญิงคนเดียวกันหรือไงห๊ะ? แล้ววันข้างหน้าจะมองหน้ากันยังไง?”

ร่างสูงกดวางสายทันที เขาเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าแล้วหันมาพูดกับฉัน “เด็กน้อย เดี๋ยวผมเดินไปส่งคุณที่บ้านนะ”

เสียงของเขายังคงนุ่มนวล แต่ฉันก็สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจ ขณะที่เราเดินออกมา ฉันก็หันไปถามเขา “คุณเครียดกับคำพูดของเขามากเลยใช่ไหม? จริง ๆ แล้วฉันว่าเขาพูดถูก และฉันก็...”

“มันไม่ใช่แบบนั้น” เสียงเข้มแทรกขึ้น

ฉันมุ่นคิ้ว “แล้ว?”

“ผมกลัวว่าคุณจะเสียใจถ้าได้ยินอะไรแบบนั้น”