หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 182

“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เธอ!” ฉันพูดประโยคนั่นออกมาอีกครั้ง “หลังจากเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น มันทำให้ฉันเลิกเสียใจกับสิ่งที่ฉันรู้อยู่แก่ใจดี! ท่านประธานเกร็กพูดถูกแล้ว เขาพูดแบบนั้นก็เพราะปกป้องคุณ แลนซ์ ระหว่างเรามันมีอุปสรรคมากนับไม่ถ้วน และนั่นรวมถึง ดิกสัน น้องชายของคุณด้วย”

แลนซ์ตอบกลับมาอย่างไม่แคร์ “นั่นมันก็เรื่องของพวกเขา นี่คือชีวิตของผม ผมสนใจแค่ความคิดของคุณเท่านั้น”

“แลนซ์ คุณคือคนที่คอยมอบความอบอุ่นให้กับคนอื่น ๆ ฉันอยากใกล้ชิดกับคุณก็จริง แต่มันก็ไม่ใช่ความรักในเชิงนั้น...”

“เด็กน้อย คุณกำลังทำให้ผมเสียใจนะ”

ร่างสูงกัดฟันพูดราวกับสะกดกันอารมณ์ “กลับบ้านคุณเถอะ ไว้เจอกันใหม่”

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะชินชากับการปฏิเสธของฉัน แม้ว่าจะไม่พอใจแต่ก็ยังสงบนิ่ง แคโรเม้มริมฝีปากแน่นพลันหันหลังเดินกลับบ้านของตน

นัยน์ตาสวยแอบมองชายหนุ่มผ่านหน้าต่าง อีกฝ่ายยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมมือที่ถูกสอดเข้าในกระเป๋ากางเกง สายตาของเขาเหม่อมองออกไปยังที่ใดสักแห่ง

แลนซ์ดูเศร้า

‘คำพูดของฉันทำร้ายเขามากเลยใช่ไหม?’

‘ขอโทษจริง ๆ นะ แต่ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ’

“ผู้หญิงคนนั้นควรจะเป็นใครก็ได้ ที่ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่เหมาะกับคุณหรอกแลนซ์ คุณควรจะเจอคนที่ดีกว่านี้”

ร่างบางนั่งมองอีกฝ่ายอยู่ที่เดิมเพื่อรอเวลาให้ฟ้ามืด ก่อนจะผล็อยหลับไป พอตื่นมาก็เป็นเวลาเที่ยงของอีกวันแล้ว

ขาวเรียวลุกขึ้นเดินไปต้มบะหมี่ง่าย ๆ ให้ตัวเอง แต่เมื่อกินเสร็จก็มีคนส่งข้อความเข้ามา มันมาจากโจชัวร์: “เธอรู้ไหมว่าพี่รองไปเล่นสนุกอยู่ที่ไหน?”

ฉันอ่านข้อความนั้นพลันนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้เจอหรือติดต่อแซคคารี่เกือบเดือนแล้ว

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะหายไปโดยไม่ได้บอกกล่าวอีกแล้ว

นิ้วเรียวกดส่งข้อความ “ฉันไม่รู้”

เสียงข้อความเข้าดังอีกครั้ง: “พี่รองไม่เข้าบริษัทมาเป็นเดือนแล้ว โทรไปก็ไม่รับสาย แต่! มันก็เป็นเรื่องปกติอ่ะนะ เขาชอบเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่ฉันสงสัยเลยลองถามเธอดู ฉันหวังว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร”

ฉันตอบกลับ “นายพูดซะน่ากลัวเลย”

เขาส่งมาอีก “พี่รองมักจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไง?”

ไม่ว่าแซคคารี่จะทำอะไร มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันคิดแบบนั้นแต่มือกลับกดส่งข้อความหาเขาอยู่ดี “พี่รอง ยุ่งอยู่ไหมคะ?”

แซคคารี่ไม่ตอบ

แคโรลังเลอยู่นานก่อนจะตัดสินใจโทรหาอีกฝ่าย ทว่าโทรรอนานแค่ไหนเขาก็ไม่รับสาย ฉันเริ่มกังวลขึ้นมาที่ละนิด

ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาและเขาอาจได้รับอันตราย

ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นพร้อมกดโทรออกครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าก็ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายเลย ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปด้านนอกกระจก ก่อนจะเบิกตากว้างตกใจเมื่อเห็นชายที่ยืนอยู่ด้านนอกนั่น

“ดิกสันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย?!”

ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ฉันก็แยกแฝดสองคนนี้ได้เสมอ และไม่ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ไกลแค่ไหน ฉันก็สามารถบอกได้ทันทีว่าใครเป็นใคร!

เพราะพวกเขามีบรรยากาศรอบตัวที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

ฉันกระเถิบตัวออกจากหน้าต่างแล้วเดินออกมาจากห้องนอน ไม่นานก็ได้รับข้อความจากแซคคารี่ “มีอะไร?”

ไม่รับสายแต่เลือกพิมพ์ตอบเนี่ยนะ

แซคคารี่ชอบทำให้คนรอบตัวรู้สึกว่ามันยากที่จะเข้าถึงเขา

เขาปฏิเสธทุกคนที่พยายามก้าวเข้าไปในโลกของตน

แคโรคิดซักพักค่อยพิมพ์กลับ “ไม่มีอะไร”

ตราบใดที่เขาส่งกลับมาแบบนี้ นั่นก็หมายความว่าอีกฝ่ายยังสบายดีอยู่

ตกกลางคืน ฉันก็เดินกลับไปที่ผนังกระจกใสบานเดิม แต่ไม่เห็นร่างของคนที่คิดแล้ว

มือเรียวคว้ากุญแจออกมา พลางคิดจะขับไปเยี่ยมควินซี่ที่โรงพยาบาล ฉันอยากจะจบเรื่องที่อย่างที่เคยเกิดขึ้นในอดีต

ฉันเปิดประตูออกไปด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะตกใจเมื่อเจอกับใบหน้าที่เคร่งเครียดไม่ต่าง “คุณยังต้องการอะไรจากฉันอีก?”