“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เธอ!” ฉันพูดประโยคนั่นออกมาอีกครั้ง “หลังจากเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น มันทำให้ฉันเลิกเสียใจกับสิ่งที่ฉันรู้อยู่แก่ใจดี! ท่านประธานเกร็กพูดถูกแล้ว เขาพูดแบบนั้นก็เพราะปกป้องคุณ แลนซ์ ระหว่างเรามันมีอุปสรรคมากนับไม่ถ้วน และนั่นรวมถึง ดิกสัน น้องชายของคุณด้วย”
แลนซ์ตอบกลับมาอย่างไม่แคร์ “นั่นมันก็เรื่องของพวกเขา นี่คือชีวิตของผม ผมสนใจแค่ความคิดของคุณเท่านั้น”
“แลนซ์ คุณคือคนที่คอยมอบความอบอุ่นให้กับคนอื่น ๆ ฉันอยากใกล้ชิดกับคุณก็จริง แต่มันก็ไม่ใช่ความรักในเชิงนั้น...”
“เด็กน้อย คุณกำลังทำให้ผมเสียใจนะ”
ร่างสูงกัดฟันพูดราวกับสะกดกันอารมณ์ “กลับบ้านคุณเถอะ ไว้เจอกันใหม่”
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะชินชากับการปฏิเสธของฉัน แม้ว่าจะไม่พอใจแต่ก็ยังสงบนิ่ง แคโรเม้มริมฝีปากแน่นพลันหันหลังเดินกลับบ้านของตน
นัยน์ตาสวยแอบมองชายหนุ่มผ่านหน้าต่าง อีกฝ่ายยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมมือที่ถูกสอดเข้าในกระเป๋ากางเกง สายตาของเขาเหม่อมองออกไปยังที่ใดสักแห่ง
แลนซ์ดูเศร้า
‘คำพูดของฉันทำร้ายเขามากเลยใช่ไหม?’
‘ขอโทษจริง ๆ นะ แต่ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ’
“ผู้หญิงคนนั้นควรจะเป็นใครก็ได้ ที่ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่เหมาะกับคุณหรอกแลนซ์ คุณควรจะเจอคนที่ดีกว่านี้”
ร่างบางนั่งมองอีกฝ่ายอยู่ที่เดิมเพื่อรอเวลาให้ฟ้ามืด ก่อนจะผล็อยหลับไป พอตื่นมาก็เป็นเวลาเที่ยงของอีกวันแล้ว
ขาวเรียวลุกขึ้นเดินไปต้มบะหมี่ง่าย ๆ ให้ตัวเอง แต่เมื่อกินเสร็จก็มีคนส่งข้อความเข้ามา มันมาจากโจชัวร์: “เธอรู้ไหมว่าพี่รองไปเล่นสนุกอยู่ที่ไหน?”
ฉันอ่านข้อความนั้นพลันนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้เจอหรือติดต่อแซคคารี่เกือบเดือนแล้ว
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะหายไปโดยไม่ได้บอกกล่าวอีกแล้ว
นิ้วเรียวกดส่งข้อความ “ฉันไม่รู้”
เสียงข้อความเข้าดังอีกครั้ง: “พี่รองไม่เข้าบริษัทมาเป็นเดือนแล้ว โทรไปก็ไม่รับสาย แต่! มันก็เป็นเรื่องปกติอ่ะนะ เขาชอบเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่ฉันสงสัยเลยลองถามเธอดู ฉันหวังว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร”
ฉันตอบกลับ “นายพูดซะน่ากลัวเลย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ