หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 183

นึกว่าการบ้ากระโดดหน้าต่างในครั้งนั้นจะทำให้เขาเลิกตามตอแยฉันแล้วเสียอีก แต่คดีพลิก ตอนนี้ดิกสันกลับมาปรากฎตัวอยู่หน้าบ้านฉันอีกครั้ง!

เขาไปเอาที่อยู่ฉันมาจากไหน!

ร่างเล็กโกรธจนแทบปิดประตูใส่หน้า แต่ดิกสันไวกว่ามือหนายื่นออกมาดึงประตูไว้แล้วหมุนตัวเข้ามาในบ้านอย่างเชี่ยวชาญ

ฉันเบิกตากว้าง

เขาทำเหมือนมันเป็นง่าย ๆ อย่างนั้นแหละ

ดิกสันใช้เท้าเตะปิดประตู ก่อนจะหันมาอุ้มฉันขึ้นแล้วเดินไปที่เตียง

ฉันโมโหตัวเองที่เผลอหลุดยิ้มกับการกระทำนั่น พลันปั้นหน้านิ่งถาม “คุณจะทำอะไร?”

ร่างสูงนั่งลงข้างกายพลางใช้มือลูบศีรษะฉันแผ่วเบา นัยน์ตาคู่คมดำสนิทจ้องมองมาที่ฉันอย่างมีความหมาย

“ผมปล่อยคุณไปไม่ได้” เขาบอก

ริมฝีปากบางยิ้มเหยียด “แล้วจะให้ฉันทำยังไง?”

ฉันไม่อยากมานั่งอารมณ์เสียในเรื่องเดิมกับดิกสันอีกแล้ว!

“แคโร คุณจะกลับมาอยู่กับผมได้ไหม?”

ฉันเงียบให้อีกฝ่าย

“แคโร ผมผิดไปแล้ว... ผมมันโคตรเลวเลย ผมคิดว่ามันจะ... ผมคิด... แค่คิดว่า...”

ดิกสันเริ่มพูดตะกุกตะกัก ฉันรับรู้ได้ว่าเขาเสียใจมาก และฉันก็เสียใจเหมือนกันที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ แคโรเบนสายหนีไปจากใบหน้าที่กำลังเจ็บปวดนั่น

“แคโร ได้โปรดพูดอะไรซักอย่าง”

ตอนนี้ดิกสันกำลังขอร้องอย่างอดทน ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ร่างเล็กผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ พลางเอ่ยด้วยนัยน์ตาแดงเรื่อ “อย่าทำแบบนี้ อย่าทำให้ฉันเวทนาคุณแบบนี้ดิกสัน แล้วก็นะ คุณเป็นคนตัดสินใจปล่อยมือฉันเอง”

ฉันเคยขอร้องรั้งเขาไว้ในวันที่ฝนตกวันนั้น...

และเขาทำอะไรนะเหรอ?!

เขาเอาแต่พ่นถ้อยคำเจ็บแสบพวกนั้นออกมา

“ผมแค่คิดว่า...”

“หยุดพูดว่าทำเพื่อฉันได้แล้ว” ฉันพูดตัดบท

ทว่าอีกฝ่ายกลับยังคงย้ำ “แต่ผมทำเพื่อคุณจริง ๆ นะ...”

ฉันไม่ตอบ

ดิกสันค่อย ๆ ยื่นมือออกมาลูบที่ข้างแก้มของฉัน พลันร่องรอยแห่งความบอบช้ำก็ผุดขึ้นมาในใจ “ฉันสัญญากับแลนซ์แล้ว”

มือหนาข้างนั้นชะงักทันที “อะไรนะ?”

ฉันย้ำให้เขาเข้าใจ “ฉันสัญญาว่าจะเป็นผู้หญิงของเขา และฉันจะไม่ทรยศเขาเพราะคุณ! ฉันชอบแลนซ์มาตั้งแต่เก้าปีก่อนแต่พลาดที่ไปแต่งงานกับคุณ เพราะฉะนั้นตอนนี้ ฉันก็เลือกแล้วที่จะกลับไปอยู่เคียงข้างเขา”

พลันมือหนาก็เลื่อนมาบีบกรามของฉันไว้แน่น นี่เขาจะฆ่าฉันหรือไง!

แคโรเริ่มตึงที่ลำคอคล้ายหายใจไม่ออกพลางจ้องมองที่ดิกสันเขม็ง ใบหน้าหล่อเหล่าปรากฎคลื่นริ้วแห่งความโกรธและความไม่พอใจ ในขณะที่คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย เขาก็ก้มลงกัดริมฝีปากของฉันทันที

มันเจ็บและคลุ้งไปด้วยคาวเลือด มือเรียวพยายามตีทุบทว่าอีกฝ่ายกลับรัดแน่นยิ่งกว่างู จนสุดท้ายอารมณ์ที่กักเก็บมาตลอดก็ล้นทะลักออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลหยด “ฉันอยากจะยกโทษให้คุณ แล้วก็ไม่อยากใจร้ายกับคุณด้วย แต่คุณรู้ไหมดิกสัน เราต่างก็รู้ดีว่าฉันยังคงยึดติดกับอดีต... ตอนที่คุณทำให้ฉันเป็นมะเร็ง ฉันยกโทษให้คุณ คุณทำให้ฉันมีลูกไม่ได้อีก แต่ฉันก็ยกโทษให้ แม้แต่รอยแผลเป็นที่คุณใากไว้บนหน้านี้ ฉันก็ยังยกโทษให้คุณ... แต่ในวันนั้น ที่หน้าทางเข้าโบสถ์นั่น คุณทำลายความรู้สึกสุดท้ายที่เหลืออยู่ในชีวิตของฉัน...”

“จะให้ฉันลืมมันแล้วกลับไปรักคุณได้ยังไง?”

ดิกสันไม่เคยสนใจอะไรเลย จนกระทั่งถึงจุดแตกหักของฉัน เขาถึงหยุดแล้วหันมามอง

ดวงตาคู่คมเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและขุ่นเคือง

พลันเสียงแหบพร่าของเขาก็เอ่ยขึ้น “พวกคุณจะแต่งงานกันไหม?”

ฉันกัดฟันแน่น “แน่นอน”

“แคโรไลน์ ซักวันคุณจะเสียเขาไป”

นี่คือความร้ายกาจของเขาที่ทิ้งไว้ให้ฉันก่อนจากไป!

ดิกสันพูดแค่นั้นพลันหันหลังเดินออกจากห้องไปทันที