หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 184

ในตอนนั้น เฮนรี่ก็โทรเข้ามา ฉันกดรับสายอย่างหงุดหงิด ทว่าน้ำเสียงของเขาดูกลับกังวล "แคโร ดิกสันเพิ่งโทรหาฉัน"

"เขาว่ายังไงบ้าง" ฉันถามพลางถอนหายใจออกมา.

"เขาเป็นกังวลและดูหมดหนทาง เหมือนที่ฉันเคยเป็น... ฉันไม่เคยบอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับพี่สะใภ้ของเธอแคโร เรื่องราวของเรามันไม่ได้เรียบง่ายเหมือนที่เธอคิดหรอกนะ มันยากที่ผู้ชายคนนึงจะแสดงความเจ็บปวดออกมา แต่หากได้แสดงออกมาแล้ว มันจะกลายเป็นบาดแผลที่ร้ายแรงและฝังใจมาก"

ฉันหลับตาแล้วถาม "นี่คุณกำลังจะพูดอะไร?"

"ให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง แคโร"

ฉันนิ่งเงียบ แต่เฮนรี่ยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เบาลง" ดิกสันรักเธอจริงๆ ถึงบางครั้งจะไม่ใช่ในทางที่ถูกต้อง แต่เธอคือคนที่เขารักที่สุดในชีวิต ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่สละทุกอย่างแล้วไปแต่งงานกับเวนดี้หรอกนะ"

"แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการนะ!" ฉันตะคอก

"แต่นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำให้เธอได้ในตอนนั้น! เธอคาดหวังให้เขาทำอะไรล่ะ? มองดูเธอตายงั้นหรอ? ถ้าเธอเป็นดิกสัน เธอจะนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วดูเขาตายรึไง? แคโรไลน์ ชอว์ เขาไปทำอะไรเธอเกลียดขนาดนั้น? ทั้งหมดที่เขาต้องการ ก็แค่อยากให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย!"

เฮนรี่ โกรธขึ้นมาแล้วจริงๆ

เขาเพิ่งจะเรียกชื่อเต็มของฉันออกมาทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเรียกแบบนั้นมาก่อน

ฉันชะงักราวสะดุดลมหายใจตัวเอง เฮนรี่ถอนหายใจและพูดเตือนอีกครั้ง "อย่าเสียใจที่เสียเขาไปล่ะ"

เขาพูดต่อ "เธอคิดว่าฉันไม่เกลียดหมอนั่นเหรอ? เธอคิดว่าพี่ทำแบบนี้เพื่อเขาหรือไง? พี่หวังว่าเธอจะคิดได้นะ"

เฮนรี่วางสายไปแล้ว แคโรสูดหายใจเข้าลึก ๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้หายเศร้า ฉันใช้เวลาจัดการความเศร้าสักพัก และในที่สุดก็ลุกขึ้นยืนด้วยอารมณ์ที่มั่นคงกว่าเมื่อครู่

โชคดีที่คำพูดของดิกสันไม่ได้กระทบต่อใจแล้วตอนนี้

ทันทีที่ฉันรู้สึกดีขึ้น ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปที่โรงพยาบาล

เมื่อฉันไปถึงห้องพักฟื้น ควินซี่ก็ฟื้นแล้ว เธอมองหน้าฉันก่อนพูดว่า "ฉันจะกลับไปสวิตเซอร์แลนด์หลังจากที่ดีขึ้นแล้ว"

เธอได้รับไตและสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เธออยากกลับไปที่สวิตเซอร์แลนด์ และอยากให้คนอื่นได้กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองด้วยเหมือนกัน

แต่ว่า เราทุกคนจะสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้เหมือนเดิมจริงเหรอ?

ฉันถามเธอ "แล้วแอนดรู ชอว์ล่ะ?"

"เขาก็มีภรรยาของตัวเป็นตนแล้วหนิ"

ควินซี่พูดอย่างใจเย็นราวกับไม่ใส่ใจ และมันทำให้ฉันเหยียดยิ้ม

"แล้วเธอรู้ไหมว่าตัวเองได้ไตมาจากไหน?" ฉันถาม

"รู้สิ" เธอยังพูดเสียงเรียบ

"เธอได้พบกับเอเลเนอร์ สโตนแล้ว งั้นเธอก็คงรู้แล้วว่า..."

ควินซี่หน้าซีดเผือดและพูดตัดบททันที "ฉันรู้ทุกอย่างแล้ว เธอไม่ต้องมาย้ำเตือนฉันหรอก ฉันรู้ว่าฉันทำลายความสัมพันธ์ที่แอนดรูมีให้กับคนรัก และฉันก็เอาไตของเธอมาอีก แต่แล้วยังไงล่ะ ฉันแค่อยากจะมีชีวิตอยู่ เพราะอย่างนั้นฉันถึงต้องรับไตมา และนั่นจะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันมาที่เมืองอู๋ เราก็แค่กลับชีวิตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

ฉันขมวดคิ้วโมโห "จะให้ทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ?"

ควินซี่หวีดร้องโต้ตอบทันที "ถ้างั้นบอกมาเลยว่าฉันติดหนี้ใครอยู่อีก?"

ฉันพูดเตือนเธอ "ควินซี่ เธอต้องเข้าใจนะว่าตระกูลชอว์ต่างหากที่ติดหนี้เธอ ไม่ใช่ฉัน แล้วก็ไม่ใช่แอนดรูหรือเอเลเนอร์ เธอควรดีใจที่เอเลเนอร์ช่วยเธอ แม้ว่าเธอจะโกรธเกลียดฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันสัญญา ถ้าเธอต้องการอะไรจากตระกูลชอว์ ฉันยินดีที่จะช่วยเธอเต็มที่"

"แต่ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ!"

ควินซี่ตอบกลับอย่างเกรี้ยวกราด "ฉันไม่ต้องการอะไรจากตระกูลชอว์ทั้งนั้น! เธอคิดว่าฉันอยากกลับไปที่สวิตเซอร์แลนด์ทั้งอย่างนี้หรอ? แต่แอนดรูยกหัวใจให้ผู้หญิงคนนั้นไปหมดแล้ว จะให้ฉันหน้าด้านหน้าทนอยู่ที่นี่ต่อไปอีกทำไม? แคโร ถ้าเพียงแค่ฉันมีสุขภาพดี ถ้าฉันไม่ได้ไปจากเมืองอู๋... แอนดรูก็คงไม่ตกหลุมรักผู้หญิงคนอื่นหรอก!"

ควินซี่ ไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่า แอนดรูนั้นตกหลุมรักเอเลเนอร์ สโตน

ทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าจริงๆแล้วแอนดรูรู้สึกอย่างไร

แต่แอนดรูวยังคง...

ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้ว แอนดรูจะคิดได้เมื่อไหร่

แคโรมัวจมอยู่กับความคิดพลันนึกได้ว่าเฮนรี่ ก็พูดบางอย่างที่คล้ายๆกัน

ควินซี่หันมามองฉันแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง "อีกอย่างนะ ฉันมีความลับจะบอกเธอ! รับไว้เป็นของขวัญหลังจากฉันไปจากเมืองอู๋ก็แล้วกัน!"