หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 185

"ความลับอะไร?"

ความลับของควินซี่ ฟังดูน่ารำคาญซะจริง

แคโรเบนสายตามองไปที่คนบนเตียงแล้วพูด "มันคงเป็นสิ่งที่ดี ถ้ามันเป็นของขวัญละก็นะ"

เธอยกมืออันผอมบางขึ้นก่ายหน้าผาก พลางพูดอย่างเหนื่อยล้า "แค่สิ่งที่จะทำให้เธอรู้สึกผิดน้อยลงยังไงล่ะ! ไตในร่างกายของเธอมาจากคนอื่น และไตของฉัน… ก็ใช้ไม่ได้เพราะมันไม่สมบูรณ์"

"อะไรนะ เธอหมายความว่ายังไงที่ว่ามาจากคนอื่น?" ฉันถามอย่างไม่อยากเชื่อ

ควินซี่ไม่ยอมบอกชื่อ ไม่ว่าฉันจะกดดันเธอเท่าไร หล่อนก็ไม่ยอมเปิดปากพูดอยู่ดี ฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม้ว่าตระกูลชอว์จะยังคงติดค้างเธออยู่ ทว่าการที่ได้รู้ว่าไตในร่างกายฉันนั้นไม่ได้มาจากเธอ ก็ทำให้ฉันสบายใจไปได้เยอะ!

ควินซี่ยังคงย้ำเตือนฉัน "แต่ตระกูลชอว์ก็เอาไตของฉันไปจริง และยังไงมันก็เป็นความผิดของเธอแม้ว่าเธอจะใช้มันไม่ได้"

อีกฝ่ายถอนหายใจอีกครั้งแล้วพูดอีก "เมื่อฉันออกไปจากเมืองอู๋แล้ว ฉันไม่ได้อยากจะโทษเธอหรอกนะ และไม่แม้แต่จะอยากทำร้ายความรู้สึกของเธอ แต่ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเรื่องที่ตระกูลชอว์ทำอะไรกับฉันไว้ มันก็หยุดไม่ได้ที่จะเกลียดเธอ แต่ว่า...ฉันขอโทษที่เอาเรื่องนี้มาทำร้ายเธอ ฉันไม่มีทางเลือก"

แคโรเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความมึนงง ก่อนจะโทรหาเลขาให้ช่วยสืบข้อมูลของเรื่องไตที่ฉันได้มาเมื่อนานมาแล้ว

เขารับสาย "รับทราบครับ แต่การสืบเรื่องการตายของคุณโจเซฟ คอนเนอร์ ก็ใกล้จะจบแล้วครับ ผลการสืบสวนคือนายใหญ่ของตระกูลคอนเนอร์คนลงมือเองครับ"

ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินแบบนั้น เคยได้ยินไหม ว่าแม้แต่เสือก็ยังไม่กินลูกของตัวเอง!

"มีเบื้องหลังอย่างอื่นหรือเปล่า?" ฉันถาม

"ผมยังไม่แน่ใจสถานการณ์ในตอนนี้เท่าไหร่ แต่คุณเจนรู้ความจริงแล้ว ผมยังไม่รู้ว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไป"

"ฉันจะติดต่อเธอทีหลัง" ฉันพูดอย่างหดหู่

ขาเรียวเดินออกจากโรงพยาบาลไปเรื่อย ๆ พลันได้ยินเลขาคนเก่งเตือนขึ้นว่า "ประธานชอว์ครับ ท่านประธานเยลกำลังจะจัดประชุมเพื่อหารือบางอย่าง เลขาของท่านติดต่อมา แต่ผมยังไม่ได้ตอบกลับเขาครับ"

"ไว้พรุ่งนี้ฉันจะจัดการเอง..."

ทว่าก่อนที่ฉันจะได้พูดจบประโยค ก็โดนใครบางคนผลักอย่างแรงจนล้มกลิ้งลงบนพื้น พลันเปิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างของดิกสันถูกรถชนกระแทกออกไปไกลอย่างน้อย 10 เมตร!

ร่างของเขาชุ่มไปด้วยเลือด ฉันค่อย ๆ คลานไปหาเขาด้วยความกลัวจับใจเมื่อเห็นเขานอนจมกองเลือดแบบนั้น มือบางยกขึ้นสัมผัสแก้มเขาด้วยมืออันสั่นเทา "นี่คุณทำบ้าอะไรดิกสัน? จะเข้ามาช่วยฉันทำไมเล่า?"

"แคโร ทำไมคุณถึงไม่ระวังรถเลยนะ?"

คำพูดของเขาทำให้ฉันน้ำตาคลอ ก่อนที่จะเห็นเกวนก้าวลงมาจากรถแล้วมองมาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ยัยนั่นจงใจจะขับรถชนฉัน!

เมื่อใครบางคนเจตนาจะทำร้ายฉัน มันก็ไร้ประโยชน์แทบทุกครั้ง!

"ไปเรียกหมอ! เร็วเข้า!" ฉันตะโกนใส่เกวน

ในขณะเดียวกัน ฉันก็เข้าไปกอดและปลอบดิกสันพลางพูดเสียงสั่น "ไม่เป็นไรนะ เราอยู่หน้าโรงพยาบาลและหมอกำลังมา คุณไม่เป็นอะไรหรอก"

ดิกสันกุมมือฉันไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาว่า

"แคโร!"

"ค่ะ ฉันเอง ฉันจะอยู่ตรงนี้กับคุณเสมอ"

ร่างเล็กสะอื้นจนสำลักออกมา และไม่สามารถห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลได้ ในตอนนั้นฉันเข้าใจในทันทีถึงคำพูดของเฮนรี่ที่ว่า "อย่าเสียใจล่ะ ถ้าเธอเสียเขาไป"

แคโรหวาดกลัวและกอดร่างของชายหนุ่มไว้แน่น "ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ สัญญาว่าฉันจะให้อภัยคุณเมื่อคุณหายดี โอเคนะ"

"ผมขอโทษ ผมทำให้ชีวิตคุณเจ็บปวดและทุกข์ทรมานเสมอ และมันทำให้ผมต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดนั้นมามาตลอด! ผมได้แต่มานั่งคิดย้อนไปว่าที่ผ่านมา ทำไมผมถึงใจร้ายกับคุณได้ลงคอ"

ดิกสันดูอ่อนแอมาก แรกกระแทกส่งผลให้เขาพูดออกมาได้อยากกว่าปกติ ร่างสูงพยายามที่จะยกมือขึ้นมากอดฉัน เห็นแบบนั้นฉันถึงรีบกอดเขาเอาไว้ ในตอนนั้น ฉันได้ยินเขากระซิบที่ข้างหูว่า "ถ้าผมตายไป คุณควรจะหาผู้ชายที่ดีกว่า และแต่งงานกับเขาซะ ผมไม่อยากให้คุณต้องเป็นหม้ายเพราะผม!"

ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยดน้ำตา พร้อมพูดอย่างอ่อนแรง "คุณจะไม่เป็นอะไร หมอกำลังมาแล้ว ดิกสัน คุณจะต้องไม่เป็นอะไร"

"แคโร ผมรักคุณมากที่สุดในชีวิต"

พูดจบดิกสันก็หมดสติไปทันที หมอและทีมแพทย์ต่างกันเคลื่อนย้ายเขาเข้าไปในโรงพยาบาล ทั้ง ๆ ที่ฉันยังคุกเข่าอยู่บนพื้นและช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วไวนี้ ไม่นานนักแลนซ์ก็มาถึงแล้วช่วยพาฉันเข้าไปในโรงพยาบาล

เขาอยู่ในห้องผ่าตัดมาห้าชั่วโมงแล้ว ไม่นานหลังจากนั้น หมอก็พุ่งตัวออกมาพลันเอ่ย “ขอโทษด้วยนะครับ อาการของเขาแย่มาก เราทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว คุณต้องย้ายเข้าไปโรงพยาบาลอื่นด่วน!"

แต่ที่นี่เป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในเมืองอู๋นะ จะให้ดิกสันย้ายไปที่ไหนล่ะ?

พวกเขาจากไปพร้อมดิกสัน และเวนดี้ที่รีบวิ่งตามไปด้วย แต่พวกเขาไม่ได้พาฉันไป ประธานเกร็กไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปกับเขา