หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 186

แม้ว่าฉันจะขอร้องขนาดไหน ท่านก็ปฏิเสธฉัน

แคโรหันไปมองแลนซ์อย่างขอความช่วยเหลือ ทว่าอีกฝ่ายกลับทำได้เพียงแตะไหล่ฉันเชิงปลอบโยน “ดิกสันจะต้องไม่เป็นอะไร”

ฉันกำชายเสื้อของเขาไว้แน่น “ได้โปรดให้ฉันไปด้วยเถอะนะ”

“คุณพ่อก็มีเหตุผลของท่านเอง”

ทุกคนในตระกูลเกร็ดเดินทางออกไปหมดแล้ว ทิ้งไว้เพียงฉันและยัยโง่ เกวน เวิร์ท ฉันพุ่งตัวออกไปเพื่อหวังเพียงเห็นเครื่องบินนั่นเคลื่อนตัวออกไป

หัวใจดวงนี้กำลังโดยบีบอัดจนแทบแหลกละเอียด ฉันรู้สึกแย่เกินกว่าที่จะอยู่ในเมืองอู๋ มือเรียวสั่นหยิบกุญแจรถแล้วรีบขับไปยังเมืองถงด้วยความสภาพจิตใจที่ย่ำแย่

ทว่าเมื่อถึงเมืองถงแลนซ์ก็โทรหาฉัน “เด็กน้อย ผมมีเรื่องที่ต้องบอกคุณ แต่ได้โปรดอย่าโทษตัวเองเลย”

ฉันห้ามเขา “ได้โปรดอย่าพูดมัน...”

“ดิกสัน เขา...”

ฉันตะโกนเสียงแหบพร่า “ได้โปรดอย่าพูดมันออกมา!”

“เด็กน้อย งานฌาปนกิจศพของดิกสันจะจัดขึ้นในวันมะรืนนี้”

ใจของฉันแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี ลำคอนั้นแห้งผากราวกับขาดอากาศจะหายใจ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางเลยซักนิด

แคโรยังคงดึงสติกลับมาไม่ได้ นี่มันบ้าชัด ๆ มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม เขาพึ่งมาจะขอฉันคืนดีไปไม่นานนี้เอง

“เด็กน้อย”

ปลายสายยังคงเรียกหา ทว่าฉันกดตัดสาย ขาเรียวทรุดลงบนถนนด้านนอกรถ ใจของฉันเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนกรีดแทง น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย จนอาเจียนและไอโครกครากราวกับจะสิ้นใจ

เสียงหวีดร้องของฉันยังดังอยู่แบบนั้น ก่อนจะเหยียดกายลงบนพื้นถนนอย่างหมดแรง

ทันใดนั้นก็เข้าใจถึงความรู้สึกของดิกสันก่อนตายขึ้นมา

ฉันพึ่งจะมาเข้าใจเขาในตอนนี้

แต่ทำไม? ทำไมเรื่องมันต้องจบแบบนี้ด้วยล่ะ?

ใจของฉันบอบช้ำหนักเสียจนแทบจะหยุดเต้น และใช่ ฉันยังไม่อยากเชื่อว่าดิกสันจากแล้ว

แก้มเนียนเต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด จนรู้สึกได้ว่าตาเริ่มแห้งจากการขาดน้ำ

ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งอย่างเหม่อลอย ก่อนจะขับรถไปยังบ้านของตระกูลชิค

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นที่นั่น

เพียงรู้สึกว่ามันคงจะเป็นที่เดียวที่สามารถเยียวยาจิตใจของฉันได้ในตอนนี้

ฉันก้าวลงจากรถพลางเดินไปยังสวนดอกไม้ ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงท่ามกลางทุ่งดอกบลูเบลสีฟ้าสวยนั่น และหงายหลังนอนลงไปอย่างเหนื่อยล้า ฉันนอนอยู่แบบนั้นจนฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเข้มบ่งบอกเวลาค่ำ ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งเจ็บจนหายใจไม่ออก

อย่างกับกำลังจะตาย

พลันแสงประหลาดก็สว่างวาบเข้ามาในสวน มันทำให้ท้องฟ้ามือสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะปรากฎเงาร่างของใครบางคน

เขายืนอยู่ตรงริมรั้ว พลางเอ่ยเสียงเรียบ “แคลลี่ ฝนกำลังจะตก”

เสียงของเขาเย็นเยียบราวกับไม่แคร์อะไร แต่ก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนเล็ก ๆ ในนั้น น้ำตาที่หยุดไหลพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง “ผู้ชายที่ฉันรักตายแล้ว”

อีกฝ่ายยังคงเงียบ ทำให้ฉันระบายความเจ็บที่อยู่ในใจออกไปอีก “ดิกสันจากไปแล้ว ฉันจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว”

พลันเสียงเข้มก็เอ่ยขึ้น “แคลลี่ รู้ไหมความรักคืออะไร?”

คำถามของเขาทำให้ภาพในฝันครั้งนั้นฉายเข้ามาในหัว “ที่รัก ความรักคืออะไร?”

แคโรส่ายหัวทั้งน้ำตา แซคคารี่เดินผ่านรั้วไม้เข้ามาในทุ่งสีฟ้าแล้วนั่งยองลงตรงหน้าฉัน “เธอเศร้ามากเลยใช่ไหม?”

น้ำตาที่ยังไหลรินออกมาเป็นคำตอบได้ดี และเป็นครั้งแรก ที่มือหนาของเขายื่นออกมาลูบรอยแผลเป็นบนแก้มของฉันเบา ๆ แบบนี้ แซคคารี่สัมผัสมันพลางเอ่ยเสียเบา “ถ้ามันทำให้เธอเจ็บปวด ฉันจะช่วยทำให้เธอลืมเขาเอง ที่รัก เธออยากลบผู้ชายคนนั้นออกไปจากความทรงจำไหมล่ะ?”