หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 187

แซคคารี่ถามฉันที่กำลังถูกครอบงำโดยความโศกเศร้าเสียงเบา ถ้าถามว่าฉันอยากลืมดิกสันไหม ฉันขอปฏิเสธ ศีรษะเล็กส่ายไปมาทันควันก่อนเอ่ยตอบ “ฉันไม่อยากลืมเขา”

แคโรเลือกที่จะเก็บความทรงจำนี้ไว้ มันมีทั้งเรื่องดีและร้ายมากมายที่เราสองคนฝ่าฟันไปด้วยกัน นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตของฉัน จะให้ฉันลืมมันได้ยังไง?

ร่างเล็กยังคงนอนเหยียดกายอยู่กลางดงดอกไม้ดังเดิม ร่างสูงไม่ได้เอ่ยปาก ทว่ายกมือมาลูบหน้าผากของฉันแทน มือสากขยับลูบอยู่สองสามครั้งจึงเอ่ย “แคลลี่ พักเถอะนะ”

คืนนั้น ฉันร้องไห้ตลอดคืนจนสลบไปด้วยความอ่อนเพลีย วันเวลาผ่านไปกับความเจ็บช้ำในใจที่ยังอยู่ ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมากลับต้องเจอกับความจริงที่คอยตอกย้ำ ร่างกายเริ่มอ่อนแรง มือเรียวคว้าโทรศัพท์ข้างเตียงขึ้นมา พลางกวาดสายตามองวันที่

สามวันผ่านไปแล้วตั้งแต่วันที่ดิกสันประสบอุบัติเหตุ ฉันยังนอนซึมอยู่บนเตียงไม่ยอมขยับไปไหน นิ้วโป้งขยับเลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ของแลนซ์ ทว่าดันเจอของลอเรนเสียก่อน

ฉันกดโทรออก และไม่นานเธอก็รับสาย “พี่สะใภ้”

น้ำตาที่แห้งหายรื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงสั่นระเรื่อของเธอ “ลอเรน ดิกสัน ล่ะ?”

เศษเสี้ยวในใจลึก ๆ ของฉันยังไม่ยอมรับการจากไปนี้

“พี่สะใภ้ เราจะฝังพี่รองในวันพรุ่งนี้นะคะ”

ฝังเหรอ!!

ดิกสันจากฉันไปแล้วจริง ๆ สินะ

น้ำตาที่กลั้นไว้พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง ฉันกดวางสายพลางเบนสายตาไปยังเสื้อเปื้อนเลือดตัวเดิมในคืนวันนั้น มันคือเลือดของดิกสัน ที่เข้ามาช่วยฉันไว้ แคโรสะอื้นคลานลงไปบนพื้น เพื่อคว้าเอาเสื้อของชายที่รักมากอดไว้แน่น

สองชั่วโมงผ่านไปน้ำตาถึงหยุดไหล มือบางหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นแล้วสาวเท้าเดินออกไปจากห้องสู่โถงใหญ่ของคฤหาสน์

แซคคารี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันกำเสื้อไว้แน่นอย่างหวงแหน ก่อนจะขับรถกลับไปยังเมืองอู๋ ทว่ากว่าจะถึงตัวเมืองก็เย็นแล้ว แถมฝนยังตกลงมาอีกต่างหาก

ฉันกดส่งข้อความหาลอเรน ซักพักอีกฝ่ายก็ส่งข้อความกลับมาพร้อมแนบที่อยู่บางอย่างมาให้ฉัน