หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 188

ร่างนั่นยืนถือร่มสีดำคันใหญ่และมีใบหน้าหล่อเหลาเช่นเดียวกับร่างที่ถูกฝังอยู่ใต้ดิน ดวงตาคู่คมมองมาอย่างอ่อนโยน ฉันได้แต่หวังในใจลึก ๆ ให้คนตาหน้าเป็นดิกสัน

หวังให้เขากลับมาจากโลกหลังความตาย

แต่ฉันก็รู้ดีว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหน้านั้นคือแลนซ์

ร่างเล็กยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน จนอีกฝ่ายเอ่ยปากเรียก

ริมฝีปากบางเม้มแน่น “ฉันไม่เหลือใครให้คอยถามไถ่อีกแล้ว”

แม้กระทั่งชายที่รักที่สุดก็จากไปแล้ว

“เด็กน้อย ดิกสันฝากข้อความบางอย่างมาถึงคุณ”

ฉันถามเสียงสั่นเครือ “เขาฟื้นขึ้นมาก่อนตายเหรอ?”

แลนซ์พยักหน้าตอบกลับพลันเอ่ยเสียงเรียบ “เขาหวังให้คุณใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไป”

อีกฝ่ายเงียบไปพัก ก่อนพูดต่อ “ผมก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน”

แต่รู้ไหม ว่าตอนนี้ฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริง ๆ ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะมีความสุขได้อีกแล้ว

ร่างสูงยังยืนตรงนั้น เช่นเดียวกับสายฝนที่ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย แลนซ์ค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาและตัดสินใจบอกกับฉัน “เด็กน้อย พรุ่งนี้ผมจะไปฝรั่งเศสแล้วนะ”

เราทั้งคู่รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นหลังการจากไปของดิกสัน รักสามเศร้าระหว่างเราสามคนเดินทางมาถึงจุดจบของมันแล้ว ฉันจะไม่เข้าใกล้เขาอีก และเขาก็คงไม่กล้าเข้าหาฉันในเชิงชู้สาวอีกต่อไป

ในอนาคต ระหว่างเราจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ไม่ใช่เพียงเพราะความรู้สึกของฉันต่อเขาที่เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่สามปีที่แล้ว แต่มันเป็นเพราะการจากไปของดิกสันในครั้งนี้ด้วย ทำให้คราวนี้ เราสามารถปล่อยมือจากอดีตได้อย่างแท้จริง

แคโรคิดอยู่นาน ก่อนจะบอกออกไป “ลอเรนเป็นเด็กดีนะ”

เขายิ้มตอบ “ความรู้สึกเป็นสิ่งที่ฝืนกันไม่ได้”

พอพูดจบอีกฝ่ายก็หมุนตัวจากไป เหลือเพียงฉันกับสายฝนเย็นฉ่ำในคืนที่มืดมิด นัยน์ตาคู่สวยเบนขึ้นมองสายฝนที่พรั่งพรูลงมา พลันรู้สึกแย่และกลัวการใช้ชีวิตอยู่ในเมืองอู๋ขึ้นมา

นานพักใหญ่ที่ยืนจมดิ่งไปกับความรู้สึกเหล่านั้น ร่างเล็กถอนหายใจออกมา แล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเลขาส่วนตัว

ไม่นานชัคก็เดินเข้ามาหา พร้อมพาตัวเกวนเข้ามาด้วย เธอดูเหมือนสติเลื่อนลอย ทว่าเมื่อเธอเห็นฉัน ร่างนั้นก็พุ่งเข้ามาด้วยความโกรธแค้น แล้วบีบแขนของฉันไว้แน่นจนขึ้นรอยมือ

ฉันเตะเธอออกไปอย่างแรง เกวนกระเด็นล้มลงบนพื้นโคลนพลางตวัดสายตาเคียดแค้น

ยัยนี่เกลียดฉัน เพราะฉันขโมยดิกสันมาจากเธอ

และโชคร้ายที่เขามาตายแทนฉัน

มือเรียวโยนร่มในมือออกไป ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ไปตบตีกับเกวนราวกับคนบ้าสองคน ชัคพยายามยื้อร่างของอีกฝ่ายไว้ แต่ฉันหันไปสั่งเสียงเรียบ “ปล่อยยัยนั่น ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าแกมีดีแค่ไหน!”

“ดูสิว่าแกฆ่าผู้ชายของฉันยังไง!”

เกวนและฉันกรีดร้องใส่กัน ก่อนที่เราจะพุ่งเข้าใส่กันราวสิงโตป่าตกมัน ร่างทั้งสองกลิ้งหลุน ๆ ไปกับพื้นโคลนแฉะอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างหอบเหนื่อย ฉันเงยหน้ามองเธอพร้อมประชด “สมใจอยากแล้วสิที่ดิกสันตายแบบนี้?”

“หุบปากเลย! เขาตายเพราะแก!”

ใบหน้าที่เคยงดงามของหล่อนปกคลุมไปด้วยแรงอาฆาต ฉันฟาดมือลงไปที่แก้มของเกวนดังฉาด สภาพตอนนี้ของเธอไม่ต่างอะไรกับคนจรจัดเลยซักนิด เธอทรุดลงนั่งที่พื้นทั้งชุดที่เปรอะเปื้อนนั่นแล้วจ้องมองมายังฉันที่ย่อตัวลงตรงหน้าเธอ ฉันกดเสียงต่ำ “เกวน เวิร์ท เหรอ? เหอะ สำหรับฉันแกมันไร้ค่ายิ่งกว่ามดซะอีก! แกกล้าดียังไงทำให้ฉันเสียใจขนาดนี้? แล้วรู้อะไรไหมเกวน? จริง ๆ แล้วคนที่ควรตายก็คือแก เมื่อก่อนแกทำลายชีวิตของโจเซฟ และตอนนี้ก็มาทำลายชีวิตของฉัน!”

“ฮ่า ๆ ถ้าผู้ชายพวกนั้นไม่รักฉัน พวกมันก็สมควรโดนกำจัด!”

มือบางฟาดลงบนใบหน้าของหล่อนอีกครั้ง พลันถามเสียงเย็น “อยากตายนักใช่ไหม?”