หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 194

เสียงของปลายสายบ่งบอกถึงความมั่นใจเต็มเปี่ยม แต่ฉันกลับคิดแบบนั้น ถ้าแซคคารี่อยู่ที่บ้านตระกูลชิคจริง แล้วอะไรล่ะที่จะทำร้ายเขาแบบนั้น?

ทำไมเราต้องช่วยเขาทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายเพียงอยู่กับครอบครัว?

ฉันคิดไม่ตก พลันเอ่ยปาก “ทำไมถึงมีแค่ฉันที่ช่วยเขาได้ล่ะ?”

“เพราะเขาฟังแต่เธอน่ะสิ”

แค่ฉันพูดก็ช่วยเขาได้แล้วเหรอ?

ยังไงก็ดูไม่สมเหตุสมผลเลยว่าไหม?

ความเงียบของฉันทำให้โจชัวร์ต้องพูดอธิบายเพิ่มเติม “ตระกูลชิคอยากให้พี่รองอยู่ที่นั่น เพื่อรองมือรองเท้าให้ เพราะพวกเขารู้ดีว่ายังไงพี่รองก็ไม่มีทางปฏิเสธสายเลือดของตัวเอง แต่ถ้าเป็นเธอ ฉันเชื่อว่าเขาจะยอมทิ้งทุกอย่างแล้วออกมาจากที่นั่น”

ปลายสายเงียบไปพัก ก่อนเอ่ยต่อ “แล้วถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็หลุดพ้นจากทุก ๆ อย่างเสียที”

แคโรยังคงไม่เข้าใจกับสถานการณ์ของแซคคารี่ “การกลับบ้านมันเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ? คนตระกูลชิคทำอะไรกับแซคคารี่กันแน่?”

ฉันเข้าใจว่าโจชัวร์รู้รายละเอียดของเรื่องนี้ดี แต่อีกฝ่ายเลี่ยงที่จะบอกเรื่องทั้งหมด ปลายสายบอกเสียงเบาแค่ว่า “ทุกครั้งที่เขากลับมาจากบ้านตระกูลชิค ร่างนั่นจะเต็มไปด้วยบาดแผล ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาไปเจออะไรมา แต่มันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ๆ! แคลลี่ พี่รองเป็นคนชอบเก็บตัวแล้วก็ไม่แคร์ใคร และฉันก็คิดว่าเขาคงเป็นแบบนั้นไปตลอดชีวิต ทว่าเมื่อเธอเข้ามา ฉันก็เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ทันที”

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “แสงอะไรนะ?”

“ฉันได้เห็นแล้ว ว่าเขาก็สามารถรักคน ๆ หนึ่งได้เหมือนกัน”

“นายจะพูดว่าแซคคารี่... รักฉันงั้นเหรอ?”

โจชัวร์ตอบกลับเสียงนิ่งทว่ามั่นคง “ใช่ แต่ไม่รู้นะว่ามันเป็นรักแบบหนุ่มสาว หรือแบบครอบครัว แต่เขาห่วงเธอมากจริง ๆ ไม่งั้นเขาคงไม่ยอมทุ่มเทอะไรหลาย ๆ อย่างเพื่อเธอหรอกน่า”

ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องที่แซคคารี่เคยบอกว่าจะคอยอยู่เคียงข้างขึ้นมาได้

ริมฝีปากบางเม้มแน่น “ไว้ฉันจะลองดู”

ฉันวางสายโจชัวร์ก่อนจะกดโทรออกหาแซคคารี่ ในใจเต็มไปด้วยความกังวลว่าอีกฝ่ายจะรับสายหรือไม่

เสียงรอสายยังคงดังต่อไป และในขณะที่คิดจะวางสาย กลับไปยินเสียงแหบพร่าจากอีกฝั่งดังขึ้นมาเสียก่อน เขารับสาย “แคลลี่”

ชื่อของฉันคือ แคโรไลน์ ชอว์ และเขาก็รู้ถึงสถานะของฉันดี ทว่าอีกฝ่ายก็ยังเรียกฉันว่า “แคลลี่” อยู่ดี

ฉันแสร้งถามเหมือนปกติ “พี่รองอยู่ไหนเหรอคะ?

เมืองถงไม่ได้มีอากาศชื้นเหมือนเมืองอู๋ ถ้ามองออกไปนอกหน้าต่างจะสามารถมองเห็นพระจันทร์ดวงกลมสวยได้อย่างชัดเจน แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้นึกถึงร่างของแซคคารี่ที่ชอบยืนอยู่ใต้เงาจันทร์ตรงหน้าของคฤหาสน์

แซคคารี่มักจะปรากฏตัวในเวลาที่ฉันต้องการเสมอ เขาเป็นที่พึ่งพิงและคอยช่วยฉันเงียบ ๆ มาโดยตลอด

เขาตอบกลับ “หืม?”

แคโรลังเลอยู่นาน จนในที่สุดก็เอ่ยปากถาม “ฉันอยากเจอคุณ แซคคารี่”

น้อยครั้งที่ฉันจะเรียกชื่อเต็มของเขาแบบนี้

ปลายสายเงียบไปนานเมื่อได้ยินคำขอนั้น พักใหญ่ ๆ แซคคารี่ถึงตอบกลับมา “ฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการ”

ร่างเล็กปรับเสียงให้นุ่มลงพลางเอ่ยข้อร้องอีกครั้ง “แต่แซคคารี่ ฉันไม่ได้เจอคุณมาสี่เดือนแล้วนะ”

พลันเสียงเข้มกลับถามขึ้น “ทำไมถึงอยากเจอฉัน?”

เสียงนั่นทั้งทุ้มต่ำ เซ็กซี่ และ เผด็จการ

บอกตามตรง ฉันไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรที่ทำให้ตระกูลชิคดำรงอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ หรือแซคคารี่เคยผ่านอะไรมาบ้าง แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่โจชัวร์บอกมา ตอนนี้ปลายสายคงกำลังแย่ และสิ่งเดียวที่ฉันต้องทำคือพยายามช่วยเขาออกมาไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไร

ตราบใดที่มันทำให้แซคคารี่ออกมาจากตรงนั้นได้

ทว่าแค่ประโยค ‘ฉันอยากเจอคุณ’ คงจะไม่ใช่เหตุผลเข้าท่าเท่าไหร่

แต่ถ้าจะให้กลับลำตอนนี้ก็คงไม่ได้แล้วเหมือนกัน แคโรนิ่งคิดพลางเอ่ยซ้ำเชิงหยอกล้อ “ก็ฉันแค่อยากเจอคุณ”

จริตไร้เดียงสาคือมารยาอันดับหนึ่งของผู้หญิงเราจริง ๆ มันเป็นอาวุธทุกคนมี ฉันคิดว่าตัวเองก็เป็นคนที่หน้าตาสวยและเป็นคนที่เขาแคร์คนหนึ่ง ถึงจะยืนยันไม่ได้ว่าแซคคารี่จะตกหลุมพลางไหม แต่ฉันก็อยากจะลองดู

ทว่าไม่นานเสียงทุ้มนั่นกลับเอ่ยออกมาอีกครั้ง “เป็นเด็กดีแคลลี่ อย่าทำให้ฉันลำบากใจไปกว่านี้เลย”

ประโยคนั่นทำให้ฉันชะงักไปราวกับโดนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ พลางพยายามหาสติของตัวเอง “แซคคารี่ นี่คุณกำลังขอร้องฉันเหรอ?”