หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 216

ร่างเล็กเอ่ยบอกร่างสูง ทว่าอีกฝ่ายกลับแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“ขึ้นรถก่อน” เขาแย้ง “เขาอยากพาคุณไปที่ที่หนึ่ง”

ดิกสันเป็นคนดื้อรั้น

มือบางเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างคนขับด้วยความลำบากใจ เมื่อปิดประตูปุ๊บ ดิกสันก็กดล็อกทันที

“คุณอยู่ที่หนานจิงมาตลอดเลยเหรอ? แล้วคุณฟื้นขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน?” ฉันถามสงสัย

“ผมฟื้นขึ้นมาเมื่อสองสามวันก่อน” เขาตอบ

“โอ้ ร่างกายคุณหายดีแล้วไหม?”

“มันไม่มีปัญหาอะไร”

ดิกสันดูห่างเหินมากกว่าเมื่อก่อน เขาทำเหมือนไม่สนใจและไม่อยากคุยกับฉัน ร่างเล็กจึงปิดปากเงียบเมื่ออีกคนเมินใส่

รถคันหรูเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ จนถึงชายหาด ฉันเอาแต่นั่งคิดว่าตลอดทางว่าจะบอกเขาเกี่ยวกับความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองออกไปยังไง จนกระทั่งรถจอดสนิท

แคโรรู้สึกละอายใจที่ต้องทำให้ดิกสันผิดหวัง

ดิกสันจอดรถไว้ข้างถนนริมหาด ก่อนจะปลดสายรัดนิรภัยฝั่งเขาออกแล้วยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน มือเรียวรับน้ำมาเปิดพลางดื่มขึ้น ไม่นานร่างกายก็เริ่มรู้สึกอุ่นขึ้น รสชาติของมันดูคุ้น ๆ แต่ฉันเชื่อใจเขา จึงไม่คิดมากอะไร

ร่างสูงเปิดประตูพร้อมก้าวลงจากรถ เขาเดินลงไปหยุดยืนใกล้ ๆ เกลียวคลื่นที่กำลังซัดเข้ามาเอื่อย ๆ แผ่นหลังกว้างนั่นช่างดูโดดเดี่ยว ฉันลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปหาเขา ทว่ากลับมาสายโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน

มันมาจากท่านประธานเกร็ก

ทำไมเขาถึงโทรหาฉันล่ะ?

มือเรียวกดรับสายทันที

“ท่านประธานเกร็ก” เอ่ยเป็นทางการ

“เธออยู่ที่ไหน?” ปลายสายดูกังวลอย่างมาก

“ทำไมเหรอคะ?” คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากัน

“ดิกสันอยู่กับเธอใช่ไหม?” เขาถามย้ำ

ในใจอยากจะตอบว่า ‘ใช่’ แต่พอนึกถึงตอนที่ท่านประธานเกร็กปฏิเสธฉันในตอนนั้น ทำให้เลือกที่จะโกหกแทน “ไม่ค่ะ เขาไม่ได้อยู่ที่นี่”

ฉันเงียบไปพลันถามหยั่งเชิง “ไม่ใช่ว่าเขา...”

“ดิกสันไม่ได้ตาย” ปลายสายพูดออกมาอย่างใจเย็นกว่าที่คิด “เขาโคม่าอยู่สามเดือน และได้สติขึ้นมาเมื่อหนึ่งเดือนก่อน”

เขาฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เดือนที่แล้วเหรอ?!

แล้วทำไมดิกสันถึงบอกว่าตัวเองตื่นขึ้นมาเมื่อสามวันก่อนล่ะ?

ท่านประธานเอ่ยต่อ

“ถ้าเขาพยายามเข้าใกล้เธอ ได้โปรดหนีไปซะ! เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ แคโรไลน์! ถึงแม้เมื่อก่อนฉันจะโทษเธอ แต่ฉันก็ยังห่วงเธอเสมอ จำไว้นะ ถ้าดิกสันติดต่อไป อย่าเข้าใกล้เขาเป็นอันขาด” อีกฝั่งเอ่ยเตือนเสียงเข้ม

ฉันฟังพลางเบนสายตาไปยังดิกสันที่ยืนอยู่ด้านนอก

“เพราะอะไรเหรอคะ?” ถามอีกครั้ง

“เขาจะทำร้ายเธอ! และวางแผนกลับไปแก้แค้นเธอ!”

ร่างสูงยังคงยื่นอยู่ด้านนอกนั่น ทว่าทันทีที่ท่านประธานเกร็กพูดจบ ก็ดูเหมือนว่าดิกสันจะจับสังเกตได้ เขาหันหลังกลับมามองฉันพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

แคโรจ้องอีกฝ่ายกลับอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนขึ้นกว่าเดิม เมื่อวางสายจากท่านประธานเกร็ก ดิกสันก็ย้ำฝีเท้าหนัก ๆ เข้ามาใกล้ และนั่นทำให้ความกลัวที่สะกดกั้นเอาไว้ค่อย ๆ ไหลออกมา

ฉันรีบกดโทรออกหาแซคคารี่ทันที

แต่โชคร้าย แซคคารี่ไม่ยอมรับโทร จนดิกสันเดินมาถึงตัวรถ ฉันถึงต้องรีบซ่อนเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋า

“ฉันอยากกลับแล้ว” ฉันบอกเสียงเบา