หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 215

แต่ก็มีอยู่หนึ่งอย่างที่จับสังเกตได้จากแซคคารี่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจฉัน แต่ที่เขาแสดงท่าทางแบบนี้เพราะรู้ว่าดิกสันยังอยู่ และกลัวว่าฉันจะเปลี่ยนใจ

แซคคารี่คิดว่าฉันจะกลับไปหาดิกสัน หากฉันรู้ว่าอีกฝ่ายยังมีชีวิต

แล้วฉันจะทำยังไงดี?

ฉันจะเผชิญหน้ากับดิกสันยังไง?

ในใจลึก ๆ แล้วฉันรู้ดีว่าก่อนที่จะมาอยู่กับแซคคารี่ ตัวเองนั้นได้ปลดปล่อยพันธนาการจากอดีตกับดิกสันแล้ว

และใช่ ถ้าให้พูดล่ะก็ ฉันเลือกแซคคารี่

ทุกคนล้วนชอบความรู้สึกที่โดนเอาใจใส่ เป็นห่วงเป็นใยด้วยความรักกันทั้งนั้น

และมีเพียงแซคคารี่ที่ทำมัน

เรื่องราวของฉันกับดิกสันมันจบไปแล้ว แล้วก็เป็นอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้

แคโรคิดพลันนึกขึ้นได้ว่าหากจบความยุ่งเหยิงนี่ของความสัมพันธ์นี้ไปได้ เธอคงมีความกล้ามากพอที่ก้าวต่ออย่างจริงจัง ทว่ากลับลืมคิดไปเลยว่าชีวิตมักจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันได้เสมอ

เมื่อกลับมาถึงคอนโด ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา มันมีเลขรหัสเมืองหนานจิง มือเรียวกดรับสายพลางได้ยินเสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังออกมา

“แคโร คุณอยู่ไหน?”

“ดิกสัน!” ฉันอึ้งจนพูดไม่ออก

“ใช่แล้ว ผมเอง”

ปลายเสียงเงียบไปพัก ก่อนพูดต่อ “ผมทำได้ ผมรอดกลับมาหาคุณได้แล้ว ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปเมืองถง แล้วคุณอยู่ที่ไหน?”

คำพูดของดิกสันทำให้ใจสับสน ฉันดีใจที่เขารอดชีวิต แต่ในคราเดียวกันก็หนักใจเพราะไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไร

แต่ซักวันหนึ่งเราก็ต้องวนมาเจอกันอยู่วันยังค่ำ ถ้ามันยากที่จะเลี่ยง ก็ควรเจอกันแล้วเคลียร์ทุกอย่างให้จบไป

ฉันส่งที่อยู่ให้เขา ดิกสันฮึมฮำเสียงเบา

“ผมโคม่าอยู่เกือบสี่เดือน” ปลายสายอธิบาย “ผมขอโทษนะ ที่ไม่สามารถคอยอยู่ข้าง ๆ คุณได้ คุณคงเครียดมากเลย”

“ฉันโอเคดี” ใบหน้าสวยส่ายหน้า

คนที่เข้าใจผิดตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้คงเป็นดิกสัน ไม่ใช่ฉัน

ตอนเกิดอุบัติเหตุ ฉันสาบานว่าจะยกโทษให้เขาแล้วเริ่มต้นกันใหม่ ทว่าผ่านไปไม่ถึงสามเดือนฉันก็กลืนน้ำลายตัวเองแล้วปันใจให้ชายอื่น!

เพื่อจะลืม ฉันพึ่งสารภาพรักกับคนคนนั้นไปก่อนที่ดิกสันจะโทรมาเอง!

ฉันต้องอธิบายกับดิกสันไปตามจริง

ไม่นานดิกสันก็มาถึงเมืองถง ฉันเดินลงมารอเขาที่ด้านหน้าคอนโด ปอร์เช่สีดำคันสวยเคลื่อนตัวเข้ามาก่อนจะหยุดลงตรงหน้า พลางสไลด์กระจกลงช้า ๆ จนเห็นใบหน้าหล่อเหลาชัดเจน

ดิกสันยังคงดูดีไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยซักนิด

ชายหนุ่มที่กลับมามีสุขภาพแข็งแรงและดูมีชีวิตชีวา แคโรน้ำตารื่นพลันสาวเท้าก้าวไปหาคนตรงหน้า

“ขอบคุณพระเจ้า ดิกสัน” ฉันพร่ำเพ้อ

ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยชีวิตชายคนนี้

“คิดถึงผมไหม?” ริมฝีปากหนายกยิ้มพร้อมจ้องมองมา

“มาก ๆ เลย” ร่างเล็กพยักหน้า

“ขึ้นรถเถอะ ผมจะพาคุณไปที่ที่หนึ่ง”

ขาเรียวก้าวขึ้นรถอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากทำลายบรรยากาศดี ๆ ที่เกิดขึ้น ทว่าเราก็ไม่ควรยื้อความสัมพันธ์นี้ให้นานเกินควร

ฉันต้องบอกบางอย่างกับเขา

แคโรกัดฟันแน่น และหันไปหาคนข้างกาย “ฉันมีเรื่องอยากจะบอกคุณ”