หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 214

แซคคารี่อึ้งกับชั้นเชิงของฉัน ร่างสูงไม่ได้สะบัดมือออก แต่ถามออกมาเพียงประโยคเดียว

“ลืมไปแล้วใช่ไหม ว่าเมื่อวานฉันบอกว่าอะไร?”

“ฉันจำได้” ตอบเสียงเบา

อีกฝ่ายทำตัวเหินห่าง ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขาคงเสียดายที่ประกันตัวฉันออกมา

“พี่รอง ฉันรู้ว่าพี่หมายถึงอะไร แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าตัวเองไม่มีค่าพอที่จะชอบ——“

“ขอถามเลยนะ ถ้าดิกสันยังมีชีวิตอยู่ เธอจะยังพูดแบบนี้ไหม?” เสียงเข้มเอ่ยขัดทันที

เขาแค่สมมติใช่ไหม?

‘ถ้าดิกสันยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?’

แต่ใครมันจะบ้าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดกัน?!

แคโรนิ่งอย่างหาคำตอบไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ต้องเลือกตอบกลับไปซักอย่าง

“ฉันยังจะพูดแบบเดิม” ฉันย้ำ

ตอนนี้ผู้ชายที่ฉันชอบคือแซคคารี่

ส่วนดิกสันนั้นเป็นเพียงอดีตที่จบไปแล้ว

แซคคารี่เหยียดยิ้ม ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนั้นมาก่อนเลย มันทำให้ฉันประหลาดใจ

และพอเห็นแบบนั้นความรู้สึกกลับว่างเปล่าแปลก มือเรียวพยายามลูบมือหนาของอีกฝ่ายเบา ๆ

“เบล ฉันรู้ว่าเธอกำลังเคว้งคว้าง แต่ว่าขอโทษนะ ฉันรับความรู้สึกนั้นของเธอไว้ไม่ได้”

“แซคคารี่ ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงทำดีกับ...”

ยังไม่ทันพูดจบอีกฝ่ายก็พูดขัดอย่างเชือดเฉือน

“เลิกถามคำถามเด็ก ๆ แบบนั้นซักที เบล ก่อนที่จะถามฉันเธอควรจัดการกับความรู้สึกของตัวเองก่อน อะไรคือสิ่งที่เธอต้องการจริง ๆ ใครคือคนที่เธอต้องการกันแน่ ดิกสันหรือฉัน?”

ร่างสูงยังไม่หยุดพูดถึงดิกสัน แถมยังดูเหมือนว่าจะไม่หยุดง่าย ๆ ด้วย

“เลิกพูดถึงดิกสันได้แล้ว” ร่างเล็กจ้องกลับเข้าไปในตาของคนตรงหน้า “ฉันจะถามแค่ครั้งเดียว คุณชอบฉันไหม?”

“เมื่อวานฉันก็บอกเธอไปแล้วนะ” นัยน์ตาคู่คมเบนลงมายังมือที่บีบแน่นของฉัน “ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ แต่ถ้าเธออยากได้ยินอีกฉันก็จะบอกให้ว่า ‘ไม่’! จำไว้ด้วยล่ะ แล้วก็อย่าคิดเข้าข้างตัวเองอีก นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเตือนเธอ!” เขาตวาดกร้าว

ฉันตัวสั่นไปทั้งร่าง ก่อนจะรีบปล่อยมือ พลันความคิดที่จะยอมแพ้ก็ผุดขึ้นมา ทว่าโจชัวร์เคยบอกไว้ว่า ฉันยังไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาขนาดนั้น หากเขาปฏิเสธฉันมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

น้ำตากำลังรื่นออกมาช้า ๆ ใบหน้าสวยเงยขึ้นจ้องชายเย็นชาตรงหน้า

“ฉันไม่สน! ฉันแค่อยากจะชอบคุณต่อไป!” ฉันตวาดตอบพร้อมสะอื้น

“เมื่อก่อน ฉันเอาแต่เก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่กล้าที่จะแสดงออกว่ารัก ฉันทำได้แค่แอบรักอยู่ในมุมมืด ๆ ของตัวเอง! ฉันไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ดังนั้นจากนี้ไปถ้าฉันชอบใคร ฉันจะพูดออกมาตรง ๆ เลย!”

ร่างสูงยืนนิ่งราวกับไม่สนใจคำอธิบายของฉัน มือบางเอื้อมไปคว้ามือคนตรงหน้าอีกครั้ง

“ฉันอยากตามคุณไปทุกที่ ไม่ว่าคุณจะปฏิเสธฉันซักกี่รอบ ฉันก็จะตามติดตามคุณไปเรื่อย ๆ จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต!”

อีกฝ่ายยังคงนิ่ง

“หรือเราควรจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ตอนที่ยังไม่รู้จักกัน ไม่ว่าอนาคตจะเลวร้ายแค่ไหน ฉันก็จะไม่ขอความเห็นใจจากคุณอีก! ถ้าอยากตัดฉันออกไปขนาดนั้น เราก็ตัดมันซะตั้งแต่ตอนนี้เลย!” แคโรพยศอย่างสุดจะทน

“อิซาเบล” เสียงเข้มเริ่มเอ่ย

ถ้าไม่โกรธ เขาจะไม่เรียกฉันว่า อิซาเบล แบบนี้ มือเรียวบีบกระชับมือหนาไม่ปล่อย พร้อมความรู้สึกคลุกกรุ่นในใจที่ไม่ยอมสงบ ฉันเขย่งปลายเท้าขึ้นก่อนจะกดจูบลงที่แก้มสากทันที

ฉันทำเพื่อลองใจเขา

โจชัวร์สอนให้หน้าด้านหน้าทนเข้าไว้ เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะแสดงความอ่อนแอออกมาต่อหน้าคนอย่างแซคคารี่

ร่างสูงชะงักก่อนจะผละก้าวถอนไปเพราะจูบนั่น ก่อนที่เสียงเข้มเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

“ดิกสันยังมีชีวิตอยู่” เขาพูดนิ่ง ๆ

ร่างของฉันชาวาบไปทั้งร่าง พลันปล่อยมือจากอีกฝ่ายราวกับช็อคจากเรื่องที่ได้ยิน แซคคารี่แลายตามองฉันพลางเอ่ย “หมอนั่นกลับมาที่เมืองอู๋แล้ว”

พูดจบอีกฝ่ายก็หมุนตัวก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที แคโรมองไปตามทิศที่รถเคลื่อนออกไปอย่างเลื่อนลอย พลันเข้าใจทันทีว่าทำไมเขาถึงพยายามยกเรื่องดิกสันขึ้นมาพูด

เพราะเขารู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าดิกสันยังมีชีวิตอยู่

ฉันรู้สึกสับสนเมื่อได้ยินแบบนั้น ใจหนึ่งก็อยากเจอ ทว่าอีกใจหนึ่งก็กลัวว่าหาเจอแล้วจะเกิดเรื่องอะไรตามมาอีกหรือเปล่า?

ฉันจะกล้าบอกออกไปไหมว่าตัวเองหมดรักเขาไปแล้ว?

มันยากมากกว่าจะลืมเรื่องของดิกสันได้ และใช้เวลาอยู่นานกว่าจนสุดท้ายก็ตัดสินใจเดินตามคำแนะนำของโจชัวร์ แต่พอฉันเลือกก้าวเดินไปกับแซคคารี่ กลับโดนมือที่มองไม่เห็นฉุดกระชากให้หันมามองความจริง