หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 213

ยาราถูกตระกูลทอมป์สันปกป้องเลี้ยงดูมาอย่างดี ชีวิตของเธอไม่ถูกรบกวนจากสื่อภายนอก และมีแต่ฉันคนเดียวที่ค้นพบเรื่องการมีอยู่ของเธอ

ฉันประทับกับเรื่องราวของเด็กคนนี้มากจนอธิบายไม่ถูก ตั้งแต่เธอเกิดมา ยาราโชคดีที่เกิดมาในตระกูลที่ยอดเยี่ยมและคอยสนับสนุนผลงานของเธอเสมออย่างตระกูลทอมป์สัน

นิ้วเรียวกดส่งสติ๊กเกอร์ดอกกุหลาบกลับไปพร้อมข้อความ

[แคโรไลน์: ฉันประทับใจมากเลย! ฉันจะยกรถสปอร์ตให้เธอหนึ่งคัน เดี๋ยวจอดมันไว้ที่บ้านเธอเลย แล้วถ้าเบื่อค่อยคืนมันให้ฉันก็ได้! ในอนาคต ถ้าเธอได้เป็นตำรวจหญิงเมื่อไหร่ ฉันจะซื้อรถสปอร์ตรุ่นใหม่ล่าสุดให้เธอเอง!]

[ยารา: ได้เลย]

‘จิ๊ ตอบสั้นชะมัดเลย’

‘แถมไม่มีคำขอบคุณอีกต่างหาก’

ทว่าในขณะที่รถกำลังขับเคลื่อนเข้าสู่เขตตัวบ้าน ฌอนก็โทรเข้ามาเสียก่อน

“ที่รัก คุณถึงบ้านหรือยัง?”

‘ที่รัก...’

ฌอนเป็นพวกขี้เล่น และเขามักจะเรียกฉันแบบนี้ประจำจนทำให้มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ส่วนตัวแล้วฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเกินเพื่อน ทว่าอีกคนที่นั่งข้างกันตอนนี้นี่สิ ไม่รู้แซคคารี่จะคิดอย่างไร

แต่ฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด

แคโรไม่ต้องการให้แซคคารี่คิดว่าเธอเป็นพวกหลายใจ ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายจะต้องปลีกตัวออกห่างเป็นแน่ โจชัวร์เคยบอกเอาไว้แล้วว่าร่างสูงต้องการคู่ครองทีซื่อสัตย์และปราศจากพันธะหรือเรื่องฉาว

แต่ดูฉันสิ! แคโรไลน์ที่มีแต่ข่าวฉาว แถมข่าวพวกนั้นล้วนเกี่ยวผู้ชาย

ทำให้นึกถึงเทรนฮิต ‘แคโรไลน์และฮาเร็มชายของเธอ’ ที่เคยติดท็อปการค้นหาอันดับหนึ่งขึ้นมาทันที

คำว่า ‘ฮาเร็ม’ ทำให้โมโหจนเลือดขึ้นหน้า

“อย่าเรียกฉันแบบนั้น” ฉันบอกฌอน

“ทำไม? ตอนนี้ผมเรียกคุณว่าที่รักไม่ได้แล้วเหรอ ตอนที่เราจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันทำไมคุณถึงไม่ปฏิเสธล่ะ? เพราะมีแซคคารี่แล้วถึงไม่พอใจใช่ไหม? คุณมันนิสัยไม่ดี!”

ฌอนทิ้งระเบิดก้อนโตลงดังตุ้ม

รถคันหรูหยุดลงเมื่อเรามาถึงที่หมาย เมื่อรถจอดสนิท แซคคารี่ก็เปิดประตูรถพลันก้าวออกไปทันที

ร่างสูงไม่แม้แต่จะสนใจว่าฉันกับฌอนกำลังคุยอะไร หรือพูดอีกอย่าง เขาไม่สนใจฉันเลยด้วยซ้ำ

“แซคคารี่อยู่ที่นี่” ร่างเล็กเตือนเสียงเบา “เลือกพูดจาไร้สาระได้แล้ว! ถ้านายพูดแบบนั้นเขาจะเข้าใจผิด แล้วฉันก็จะไม่สมหวังด้วย เข้าใจไหม?”

ในที่สุดปลายสายก็เข้าใจ “ครั้งหน้าผมจะระวังให้มากกว่านี้แล้วกัน!” เขาตอบ

ร่างบางกรอกตามองบน “อีกอย่างนะ ฉันไม่เคยจู๋จี๋ดู๋ดี๋กับนาย เพราะฉะนั้นเลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว! แค่นี้แหละ ฉันต้องไปง้อเขาก่อน!”

มือเรียวกดวางสายทันที พลางนั่งทำใจอยู่ในรถซักพัก ก่อนจะเปิดประตูออกไป ขาเรียวก้าวไปยังร่างสูงตรงหน้า

“อยากดื่มชาไหม?”

“ไม่ ขอบใจ” เสียงเข้มปฏิเสธเย็นชา

เห็นแบบนั้นจึงรีบเอื้อมมือไปแขนเสื้อของอีกฝ่ายไว้ พร้อมเอ่ยเสียงอ้อน

“คุณช่วยอยู่กับฉันอีกซักพักได้ไหม?”

แคโรไม่เคยล้อเล่นเรื่องที่บอกว่าตนเป็นคนสวย ความงามของฉันคือสัจธรรมที่ไม่มีวันลบล้างได้ ไม่จำเป็นต้องแต่งหน้าฉันก็สวย แต่ถ้าแต่ก็จะยิ่งขลับให้ตัวเองดูดีขึ้นไปอีก แล้วถ้ายิ่งบวกกับน้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ล่ะก็

ถึงแซคคารี่จะดูเย็นชาราวหุ่นยนต์ แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง

ไม่มีทางที่เขาจะต้านทานจริตของผู้หญิงได้หรอก ทว่าอีกฝ่ายยังคงนิ่งงันเมื่อฉันทำแบบนั้น

ร่างเล็กถอนหายใจอย่างผิดหวัง พลันคว้ามือเย็นของชายหนุ่มมากุมไว้ แซคคารี่หันกลับมาทันควัน พร้อมจ้องเข้ามาในดวงตาของฉัน

แววตานั้นลึกซึ้งและร้อนระอุ

“พี่รอง ปลอบฉันหน่อยได้ไหมคะ?” ฉันอ้อนเสียงหวานราวเด็กน้อย

ให้ตายสิ ไม่น่าเชื่อเลยว่าตัวเองจะทำอะไรแบบนี้ได้

“เธอพยายามจะทำอะไร?” คิ้วเข้มขมวดแน่น

เสียงเข้มแปรเปลี่ยนเป็นดุดันและเย็นชา ร่างเล็กเริ่มชะงักไป

“พี่รอง คุณไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของฉันเลยเหรอคะ?” แคโรถามเสียงแข็ง