หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 212

ก่อนหน้านี้โจชัวร์เคยบอกฉันไว้แล้วว่า ถ้าอยากจะง้อคนอย่างแซคคารี่ ฉันต้องหน้าด้านเข้าไว้ ห้ามกลัวการปัดป้องที่เย็นชาของเขาเด็ดขาด

แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของฉัน เพราะส่วนตัวแล้ว แซคคารี่นั้นค่อนข้างที่จะว่าง่ายและเข้าใจง่าย

ตอนนั้นฉันถามโจชัวร์ว่า “ทำไมต้องเป็นฉัน?”

อีกฝ่ายเพียงขยิบตาส่งกลับ

“ฉันยังต้องอธิบายอะไรอีกล่ะ? ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนถึงตอนนี้เขาก็ดูแลเธอดีมาตลอดไม่ใช่หรือไง?”

หญิงสาวเข้าใจในสิ่งที่พี่ชายคนสนิทต้องการจะสื่อ แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่อีกฝ่ายพูดเสียทีเดียว ถ้าว่ากันตามจริง แคโรยังรู้สึกกลัวทุกครั้งที่ต้องนั่งข้างแซคคารี่ และรู้สึกปอดแหกทุกครั้งที่ต้องพยายามเข้าหาก่อน อยากสนิทด้วยแต่ก็กลัว เพราะอย่างนั้น เมื่ออีกฝ่ายดุเสียงเย็นฉันก็รีบปล่อยมือเขา พลันนั่งหลังตรงทันที

บรรยากาศในรถแปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียดอีกครั้ง ร่างบางเลิกลักไปมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดส่งข้อความหานาธาน ฉันขอวีแชทของยาราและเบอร์ติดต่อของเธอ

พูดตามตรง ฉันประทับใจในตัวเด็กคนนี้

เธอเป็นเด็กที่สุดยอด ยารามีทักษะชำนาญการในทุกเรื่อง รวมทั้งบุคลิกภาพที่ซับซ้อนแต่เป็นธรรมชาตินั่นอีก

มันอาจจะยากเกินไปในการอธิบายลักษณะของเด็กสาวที่ดูลึกลับแต่ก็เป็นธรรมชาติอย่างเธอ แต่นิสัยแบบนี้แหละดึงดูดความสนใจของฉัน ยาราเป็นคนที่เลือกประสบความสำเร็จจากการตักตวงผลประโยชน์ของคนอื่นแบบไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

ฉันชอบที่คนไอคิวสูงอย่างเธอเลือกที่จะแสดงออกในแบบที่อยากจะเป็นโดยไม่แคร์สายตาของคนรอบข้าง

ยารากดตอบรับคำขอบนวีแชท เธอทักสั้น ๆ อย่างคนคุ้นเคย

[ยารา: แคโรไลน์?]

[แคโรไลน์: ช่าย แคโรไลน์เองจ้า]

[ยารา: ว่าไงบ้าง?]

[แคโรไลน์: เธอจะอายุครบสิบแปดปีเมื่อไหร่นะ?]

[ยารา: เดือนกันยายน ปีหน้าเลย]

อีกฝ่ายยังคงตอบกลับมาสั้น ๆ

ร่างบางยิ้มกว้างแล้วกดส่งกลับ

แคโรยังคงอึ้งกับความสำเร็จเหล่านั้นของอีกฝ่าย แม้เธอจะถ่อมตัวว่าตัวเองยังเด็ก แต่จะให้ฉันปฏิบัติกับเธอเหมือนเด็กธรรมดาทั้ง ๆ ที่เธอเก่งขนาดนี้ได้ยังไง?

ถ้าความสำเร็จของตระกูลทอมป์สันเป็นอย่างที่เธอสื่อจริง ๆ ล่ะก็ นาราคงมีเงินเก็บมากมายจนสามารถซื้อรถหรู ๆ ให้ตัวเองได้ด้วยเงินค่าลิขสิทธิ์ต่าง ๆ จากงานของเธอ

คราแรกฉันยังสงสัยเกี่ยวกับสถานะทางการเงินของเธอจนกระทั่งอีกฝ่ายบริจาคสิบล้านเพื่อองค์กรการกุศลต่างชาติ

ยาราใช้ชีวิตอยู่กับความเชื่อในความสามารถที่มั่นคงของตัวเอง แม้ว่าตัวเองจะเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งก็ตาม

แคโรคิดพลางกดส่งสติ๊กเกอร์หน้าตาตื่นเต้นกลับไป

[แคโรไลน์: เธอมันสุดยอดไปเลย]

[ยารา: ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า ฉันไม่ได้เก่งที่สุดในโลกซักหน่อย! เธอแค่ไม่เคยเจอคนแบบฉันมากกว่า แต่ฉันเคยเจอคนไอคิวสูง ๆ มาเยอะมาก และสิ่งที่ทำให้เราแตกต่างมีเพียงหัวข้อที่เราสนใจเท่านั้น]

ยาราพยายามปฏิเสธคำเยินยอราวกับไม่ชอบใจนัก

เธอเป็นคนที่ไม่สนใจชื่อเสียงหรือโชคลาภ