หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 211

“เรื่องแค่นี้ทำไมไม่ไปขอให้พ่อนายช่วยเองล่ะ?” แคโรกัดฟัน “ทำไมนายต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย? ที่ฉันพยายามโทรหาแซคคารี่ ก็เพราะว่าเลขาของฉันไม่ว่าง และฉันก็ไม่ได้รู้จักใครในเมืองถง ถ้าไม่ใช่แซคคารี่แล้วจะให้ฉันหวังพึ่งใคร?”

ทว่าก่อนที่ฌอนจะได้โต้เถียงกลับ เสียงจากปลายสายที่รอคอยก็ดังขึ้น

พลันเสียงของแซคคารี่ก็ดังลอดออกมา

“มีอะไร?”

“พี่รอง ตอนนี้ฉันติดอยู่ที่สถานีตำรวจ”

อีกฝ่ายเงียบไป

“คุณช่วยพาตัวฉันออกไปได้ไหม?”

ทว่าปลายสายกลับวางหูลงทันที ฌอนยิ้มเหยียดก่อนจะเอ่ยเย๊าะเย้ย

“ไงล่ะ เขาพึ่งเมินคุณไปเนี่ย!”

มือเรียวทิ้งโทรศัพท์ไปอีกทาง

“แซคคารี่จะมา” ฉันโต้กลับ “เพราะถ้าเขาไม่มาเขาจะต้องปฏิเสธไปแล้ว”

ฌอนถอนหายใจเบื่อหน่ายกับความคิดของฉัน

“เรามารอดูกันดีกว่า” นาธานเอ่ยพลางยิ้ม “ถ้าแซคคารี่ไม่มา เดี๋ยวฉันโทรหาเลขาของให้”

นาธานมองไปยังยารา ที่กำลังนั่งทำการบ้านไปพร้อมกินขนมไปข้าง ๆ นายตำรวจท่านหนึ่งอย่างหมดหวัง

“ไม่มีทางหลบหนีไปได้เลยสินะ” พูดพร้อมกลืนน้ำลายดังอึก

แคโรเบนสายตาไปนั่งหญิงสาวด้านข้างบ้าง เมื่อก่อนฉันมองว่ายาราเองก็ดูเหมือนเด็กสาวใสซื่อธรรมดาคนหนึ่ง แต่นั้นเป็นเพียงภาพลวงตา เธอแค่แกล้งโง่เพื่อรอฉวยโอกาสในสถานการณ์นั้น ๆ มากกว่า

ฉันจมอยู่กับความคิดของตัวเองพักใหญ่ ก่อนจะได้ยินเสียงของฌอนที่โพล่งถามออกมา “คุณสนิทกับแซคคารี่มากเลยเหรอ?”

“ไม่อ่ะ พูดตรง ๆ ฉันก็ไม่ได้รู้เรื่องของเขาขนาดนั้น” ฉันตอบ

“แต่ดูเหมือนคุณคงหนีไปจากเขาไม่ได้แล้วล่ะ” พลันเสียงเขากลับจริงจังขึ้น

“พูดบ้าอะไรของนาย?” คิ้วเรียวขมวดคิด

“จะทำอะไรก็ทำ พูดอะไรไปคุณก็ไม่เชื่อผมอยู่ดี”

บรรยากาศระหว่างเราตอนนี้เริ่มตึงเครียด ทว่าไม่นานอีกฝ่ายกลับถอนหายใจออกมาพลางเอ่ย “แคโรไลน์ ผมเห็นด้วยกับการตัดสินใจของคุณเสมอนะ”

“ขอบคุณนะฌอน” ฉันยิ้มบาง

ฉันขอบคุณเขาที่เลือกจะยอมรับและเข้าใจ

ทุกคนต่างคิดว่าแซคคารี่คงไม่มาแล้ว แต่ในขณะที่กำลังถอดใจ ร่างสูงใหญ่ของเขากลับปรากฎตัวขึ้นพร้อมชายกลุ่มใหญ่ที่เดินตามหลังเขาเข้ามายังสถานีตำรวจ

และพอนาธานเห็นเขา อีกฝ่ายก็ถอนใจออกมาอย่างหมดหวัง

“จบเห่เลย” นาธานพึมพำ “พ่อฉันก็มาด้วย แซคคารี่คงรีบออกจากที่ประชุมมาแน่ ๆ พ่อเลยตามเขามาแบบนี้!”

ฉันชะงักไปนิด

ก่อนมองไปยังบรรยากาศรอบตัวอันแสนดุดันของแซครารี่ ร่างสูงกำลังยืนฟังคำอธิบายของเจ้าหน้าที่ตำรวจ เมื่อคุยจบเลขาแยร์ก็เดินตามเจ้าหน้าที่เข้าไปเพื่อจัดการกับเอกสารให้เรา และไม่นานก็ถูกปล่อยตัว

ฉันเดินเข้าไปหาแซคคารี่ด้วยความรู้สึกผิด พลางเหลือมองท่าทีเย็นชาของอีกฝ่ายอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทว่าร่างสูงกลับหมุนตัวเดินออกไปจากสถานีทันที

ไม่มีแม้แต่คำพูดซักคำ

ขาเรียวเร่งสาวเท้าตามไปทันควัน เลขาแยร์ที่เดินอยู่ด้านข้างเอ่ยเบา ๆ ว่า “คุณชิคกำลังโกรธ”

“เขาโกรธเรื่องอะไรกัน?” ฉันถาม

“เขาคิดว่าคุณเอาตัวเองไปเสี่ยงบนรถแข่งบ้า ๆ นั่น”

“ฉันไม่ได้ขับเลยด้วยซ้ำ” แคโรรีบอธิบาย “ฉันแค่นั่งดูพวกเขาแล้วโดนหางเลขไปด้วยต่างหาก”

“นั่นเป็นสิ่งที่คุณต้องอธิบายกับคุณชิคเองแล้วล่ะครับ” คุณเลขาย้ำ

แซคคารี่โน้มตัวเข้าไปนั่งในรถ แล้วหมุนแหวนบนนิ้วเล่นราวกับคิดบางอย่าง ฉันรีบนั่งลงข้างเขา ก่อนจะสังเกตเห็นรอยฟันที่อุ้มมือหนา

“ฝีมือฉันสินะ?” ถามหยั่งเชิง

แต่คนข้างกายก็ยังคงนิ่ง จนต้องกระตุกชายเสื้อสองสามครั้ง

“อย่าเป็นแบบนี้ อย่าโกรธฉันเลยนะ!”

“เธอจะเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้นอีกไหม?” เสียงเข้มถามขึ้น

ร่างสูงยังคงเข้าใจว่าฉันลงไปลุยในสนามแข่ง แต่ฉันก็ไม่ได้อธิบายถึงความจริง และปล่อยในเขาเข้าใจผิดแบบนั้นต่อไป ฉันแค่รู้สึกดีที่เห็นอีกฝ่ายแสดงออกถึงความเป็นห่วงกัน

“พี่รองห่วงฉันใช่ไหม?”

ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันแน่นไม่พูดอะไร มือบางจึงคว้ามือหนามาจับไว้พร้อมเอ่ยเน้นว่า “พี่เป็นห่วงฉัน”

“หยาบคายน่า ปล่อยมือฉัน”