หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 371

แล้วจะให้ฉันใช้ชีวิตต่อไปยังไง?

ความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ มันหายไปหมดแล้ว

เอเลนสะอื้นบอก “คุณชอว์ ชีวิตที่เหลืออยู่ยังคงต้องดำเนินต่อไป และเด็กสองคนนี้ก็คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ มันอาจจะต้องใช้เวลา แต่ทุกอย่างจะดีขึ้น”

ฉันกรีดร้องออกมาอีกครั้ง มือที่กอดแน่นกระชับขึ้นอีกราวกับไม่ยอมปล่อยร่างเล็กทั้งสองให้หลุดจากอ้อมแขน ไม่นานร่างบางก็หมดสติไป ก่อนจะถูกพยาบาลนำตัวกลับไปพักฟื้นที่ห้อง

สามวันถัดมา แคโรก็ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

ลีโอเข้ามารายงานว่า พวกเขาจัดการฝังร่างของเด็กน้อยทั้งสองแล้ว

และฝังไว้ที่สุสานของตระกูลชิค

ฉันมองเขาด้วยสายตาเหม่อลอย พลางถามเสียงเรียบ “ฉันเคยมีลูกด้วยเหรอ?”

ได้ยินแบบนั้น ลีโอก็รีบเปลี่ยนบริบทในการพูดทันที “ไม่ครับ”

ใช่ ไม่เคย

ฉันไม่เคยมีโอกาสได้มีลูกของตัวเองเลย

เปลือกตาสวยปิดลง พร้อมเอ่ย “กลับไปที่เมืองถงกันเถอะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ และหมุนตัวเดินออกไปเตรียมความพร้อมรอด้านนอก ร่างบางลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปมองวิวนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ที่กำลังตกสาดแสงส้มแดงสวยไปทั่วท้องฟ้า

มันสว่างแผ่ความงามไปทั่ว กระทั่งราตรีมืดค่อย ๆ ขยับเข้ามาแทนที่

สวยงามจนดับสูญ

แคโรหัวเราะฝืดกับตัวเองเมื่อนึกถึงการจากลา

ลาก่อนนะ เด็กน้อยทั้งสองของฉัน

แม่จ๋าเศร้ามาก ยิ่งคิดถึงหนูทั้งคู่แม่ยิ่งเจ็บปวดไปทั้งใจ คงจะถึงเวลาที่ต้องดึงตัวเองกลับมาแล้ว

ลีโอทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดี ไม่นานเราทั้งคู่ก็ออกจากโรงพยาบาล

ฉันไม่ได้อยู่รอบอกลาเอเลเนอร์ แต่เลือกที่จะหลบเธอออกมาอย่างเงียบ ๆ

และกลัวว่าเจอเธออยู่กับเจดน้อย

ฉันจะคิดถึงลูกขึ้นมาอีก

เด็กสองคนนั้นเกิดเดือนสิงหาคม ทั้งคู่ราศีสิงห์

ทว่าปราศจากชื่อ

...

หญิงสาวกลับมาอยู่ที่อพาร์ตเมนต์เดิมในเมืองถง ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา หลังจากแผลสมานและร่างการฟื้นตัวดีกว่าเดิม แคโรก็ไปหาช่างสักลายเพื่อสักปิดรอยแผล ลายที่ได้นั้นเป็นรูปดอกไลเซนทรัสสีม่วงสวย

กลีบดอกไม้สีม่วงที่บานสวยและดูบริสุทธิ์ ช่วยปกปิดรอยแผลแห่วความทรงจำนั้นไว้

ฉันหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ทั้งพ่อกับแม่ ลอเรน แลนซ์และคนอื่น ๆ พยายามส่งข้อความทักหา ถามเกี่ยวกับลูกน้อย แต่ฉันไม่ได้ตอบกลับไปซักคน

ครึ่งหนึ่งของจิตใจได้ตายไปพร้อมลูกแล้ว

มือเรียวหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ พลางกวาดสายตาไปด้านนอกหน้าต่าง ทิวทัศน์ด้านนอกโดนฝนที่กำลังเทลงมาบดบังจนมองไม่เห็นสิ่งใด เสียงเตือนของโทรศัพท์ทำให้สติกลับมา มันเป็นสายจากยารา

ในใจเต็มไปด้วยความลังเล จนสุดท้ายก็ปล่อยให้มันดังต่อไปแบบนั้น

เธอส่งข้อความมาแทน “ลงมาดื่มด้วยกันข้างล่างไหม?”

ยาราส่งข้อความมาชวนไปดื่ม

แต่เดี๋ยวก่อนนะ!

เธอพึ่งช่วยฉันไปดื่มเหรอ?

มือเรียวรีบพิมพ์ตอบทันควัน “เธอกลับมาแล้วเหรอ?”

“ช่ายยย ธุรกิจของแซคคารี่กำลังไปได้สวยที่ยุโรป ตอนนี้เรากลับมาอยู่ในจุดที่เราเคยยืนได้แล้ว และกำลังพิจารณาขยายธุรกิจในประเทศด้วย”

เขากลับมาหลังจากแปดเดือน

มันเร็วกว่าที่คิดเสียอีก

แต่แล้วยังไงล่ะ?

ฉันไม่ได้ตอบยารากลับ แต่กดส่งข้อความหาลอเรนแทน

จำได้ว่าสองสามวันก่อน เธอส่งข้อความมาบอกว่าจะมาดูงานที่เมืองถง

ไม่กี่นาทีลอเรนก็ตอบกลับ “แคโรไลน์ ตามหาฉันอยู่เหรอ?”

ฉันพิมพ์ตอบหน้านิ่ง “ไปดื่มกันไหม?”

ความเครียดที่สะสม จำเป็นต้องใช้แอลกอฮอล์มาชะล้างมันออกไป

“เอาสิ ส่งโลเคชั่นมาเลย เดี๋ยวฉันไปรับเธอเอง”