หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 378

ร่างสูงข้างตัวแผ่รังสีเย็นยะเยือกออกมาเต็มเปี่ยม แคโรหลับตาลงอย่างเหนื่อยหน่าย พลางหันไปบอกชายหนุ่มหน้าหล่ออีกคนที่ยังทำหน้าเลิกลักกับสถานการณ์ตรงหน้า “โทษทีนะ ฉันไม่มีแฟนหรอก แต่ว่าก็ให้เบอร์คุณไม่ได้ เพราะเราไม่ได้รู้จักกัน”

อีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเกินออกไป ร่างเล็กหมุนตัวออกจากอ้อมแขนหนา พลันปรายตามอง “เราก็ไม่ได้รู้จักกัน”

แซคคารี่ยังคงนิ่งทว่าขบริมฝีปากแน่น นัยน์ตาคู่คมมองมาที่ช่วงเอวคอดด้วยสายตาไม่พอใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฉันหมุนตัวเดินไปอีกทาง แต่ชั่วพริบตา มือหนากลับคว้าข้อมือบางไว้จนต้องหันมอง

“เบล เธอไม่อยากคุยกับฉันเหรอ?”

แปดเดือนก่อน ฉันคิดถึงเขา คิดถึงมาก ๆ จนไม่อยากให้หนีจากกันไปไหน ฉันบินไปฟินแลนด์ถึงสองครั้ง ไม่สิ ถ้ารวมตอนที่อีกฝ่ายอยู่ในคุกก็รวมเป็นสามครั้ง แต่ทั้งสามครั้งนั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะได้เห็นคนตรงหน้า!

แล้วมันเป็นความผิดเขาใช่มั้ย?!

ฉันไม่กล้าโยนความผิดให้เขาหรอก

ถึงได้เลือกเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง

และจะให้โทษเขาเรื่องเด็ก ๆ ก็ไม่ได้

เพราะฉันเป็นคนเลือกที่จะเก็บพวกเขาไว้ และให้กำเนิดเอง

แค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น น้ำตาก็แทบจะไหลออกมา “ฉันไม่รู้จักคุณ”

แซคคารี่ยื่นนิ่ง แต่ดวงยังคงจับจ้องมองอย่างลึกซึ้ง

ฉันทนสายตาของเขาไม่ไหว และรีบหันหลังก้าวออกมาทันที เขาก็ไม่ได้รั้งไว้อย่างเคย เมื่อวิ่งออกมาถึงรถ ร่างบางก็ทิ้งตังลงนั่งพลางมองข้อมือของตัวเองที่โดนมือหนาจับไว้เมื่อครู่ ความอุ่นร้อนและกลิ่นหอมยังติดอยู่จาง ๆ

ฉันคิดถึงเขามาก ๆ อยากวิ่งเข้าไปกอดอีกคนแน่น ๆ

และอยากเล่าเรื่องแย่ ๆ ทีกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ให้เขาฟัง

แต่ก็ไม่กล้าพอ

ในใจลึก ๆ ฉันยังเสียใจที่เคยทำร้ายเขา

เรื่องของเรามาเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ได้ยังไงนะ?

ฉันขับรถกลับไปอพาร์ตเมนต์ ก่อนจะทิ้งตังลงนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง ทว่าไม่นาน ทักเกอร์ก็โทรเข้ามารายงาน “คุณหมอฆ่าตัวตายเมื่อวานนี้ครับ ส่วนสามีและลูก ๆ ของเธอก็ไม่รู้สาเหตุที่เธอทำแบบนั้นเหมือนกัน พยานสำคัญของเราไม่เหลือแล้ว”

ถ้าอย่างนั้น จากนี้ก็เหลือแค่ดิกสันคนเดียว ที่รู้ว่าลูกของฉันอยู่ไหน

ฉันตอบกลับทันที “จับตาดูดิกสันไว้”

ส่วนคุณหมอ เธอคงมีเหตุผลอื่นที่ทำเลือกจบชีวิตด้วยความตาย ฉันเชื่อว่าดิกสันไม่ใช่คนที่โหดร้ายขนาดนั้น เขาจะไม่ทำร้ายเด็ก ๆ

ถ้าเด็กทั้งสองยังอยู่กับเขา ไม่นานสิ่งที่ดิกสันปิดเงียบไว้ก็จะเปิดเผยออกมาเอง

ทักเกอร์รับคำสั่งแล้ววางสายไป สักพักโทรศัพท์ก็แจ้งเตือนอีกครั้ง มันเป็นข้อความจากยารา “แคโรไลน์ ไปดื่มกันมั้ย? พี่ชายกับฌอนก็จะไปด้วย”

วันก่อนเธอก็ช่วยฉันแบบนี้ ถ้าครั้งนี้ปฏิเสธเธออีกคงจะน่าเกลียดเกินไป อีกทั้งยาราพึ่งกลับมาจากฟินแลน์ ฉันควรไปต้อนรับเธอหน่อย

ร่างบางคิดก่อนตอบ “ได้เลย ไว้เจอกันคืนนี้”

ฉันตอบกลับไปเพียงเท่านั้น และรอเวลาให้ค่ำกว่านี้แล้วค่อยลุกไปเปิดตู้เซฟในห้องนอน

มือเรียวหยิบแหวนสไตล์วินเทจที่แซคคารี่เคยให้ไว้ ฉันมองมันอยู่แบบนั้นพักหนึ่ง มันดูสวยมีราคาเมื่ออยู่บนนิ้วเรียวขาวของเขา และดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะชอบใส่แหวนสไตล์นี้เป็นพิเศษมากกว่าเครื่องประดับชนิดอื่น

แคโรสวมแหวนลงบนสร้อยคอ พลางเดินไปนั่งแต่งหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้ง ฉันหยิบเสื้อกล้ามตัวเล็กสีดำออกมาใส่

พร้อมกางเกงลำลองสบาย ๆ สีดำ

ผมยาวสลวยที่ถูกปล่อยลงมา ขลับให้ใบหน้าสวยดูเซ็กซี่น่าดึงดูดกว่าเดิมหลายเท่า— สวยใช่เล่นนะเรา

ฉันมีใบหน้าที่สวยงามโดดเด่นกว่าผู้หญิงคนอื่น ซึ่งเรื่องนี้ซัมเมอร์เคยพูดไว้เองว่า “ถ้าอยากรู้ว่านิยามของคำว่าสวยคืออะไร ให้ดูที่แคโรไลน์”

เมื่อแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จ ขาเรียวก็ก้าวฉับลงมารอแท็กซี่ด้านล่าง ใช้เวลาซักพัก รถก็มาจอดยังที่หมาย แคโรกวาดตามองไปทั่ว ก่อนจะพบเพียงฌอนที่นั่งรออยู่

ฉันเดินเข้าไปใกล้ “คนอื่น ๆ ไปไหนซะล่ะ?”

“กำลังมา”

มือหนารินเหล้าให้ ฉันรับมาจิบสองสามอึกอย่างรำคาญใจ “โคตรเบื่อเลย”

ฌอนเลิกคิ้ว “งั้นก็ดื่มซะ”

“ร่างกายไม่ให้ความร่วมมือน่ะสิ”

ทว่าอีกคนกลับคะยั้นคะยอ “นาน ๆ ทีดื่มไม่เห็นจะเป็นไรเลย ร่างกายเธอไม่ทรุดหรอก”

ฉันยิ้มกว้างทันที “จริง ๆ นะ?”

“จริง กินไปเถอะ ถ้าเมาเดี๋ยวฉันไปส่งเอง”