หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 393

“เราจะเดินไปที่เมืองใกล้ ๆ กันก่อน”

เขาพูดเชิงสั่งเสียงเรียบจนฉันขมวดคิ้วไม่พอใจนิด ๆ “ฉันเพิ่งถามสาวใช้ไปเมื่อกี้ เธอบอกว่าคฤหาสน์หลังนี้อยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณเจ็ดสิบถึงแปดสิบกิโลเมตร ไม่ใช่ว่าต้องใช้เวลาเป็นชาติเลยเหรอ กว่าเราจะเดินถึง?”

ไม่ใช่แค่นั้น ด้วยสภาพอากาศที่หนาวเย็นแบบนี้ ความเป็นไปได้ที่หิมะจะตกนั้นเกิดขึ้นได้แทบทุกเวลา แถมตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย อุณหภูมิก็จะนิ่งลดต่ำและหนาวเย็นกว่าเดิมอีกหลายเท่า เราจะรอดประเทศที่เต็มไปด้วยหิมะแบบนี้ได้อย่างไร?

พลันความรู้สึกเสียดายที่หนีออกจากคฤหาสน์ก็แล่นเข้ามาในอก หญิงสาวอยากจะยอมแพ้และหันกลับไปยังทางเดิม ทว่าอีกใจก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้กับชายที่รัก

แคโรขบฟันแน่น พลางเอ่ย “รีบเดินกันเถอะ”

“สาวน้อย หัวร้อนเรื่องอะไรเนี่ย?”

ขายาวคู่นั้นก้าวฉับ ๆ มาเดินข้างกันพร้อมพูดหยอกแซว “แค่เจ็ดสิบแปดสิบกิโลเองไม่ใช่เหรอ? แค่ครึ่งวันก็เดินถึงแล้วน่า แถมยังเป็นโอกาสดีที่หุ่นแห้ง ๆ ของเธอจะได้ออกกำลังกายบ้างไง!”

ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะหันไปต่อปากต่อคำเขาแล้ว จึงได้แต่ทำหน้าเหนื่อยหน่ายแล้วหอบชุดสไตล์ยุโรปเทอะทะเดินนำหน้าอีกคนไปทันที เรามุ่งหน้าตามถนนสายเล็กไปเรื่อย ๆ เกือบครึ่งชั่วโมงได้ ฌอนก็ขยับชิดเข้ามาอีกครั้ง พร้อมยิ้มกว้าง “โอ้ แล้วก็นะ ฉันลืมบอกเธอไปอีกอย่าง”

หญิงสาวกดอารมณ์ขุ่นเคืองไว้ พลันถอนหายใจ “อะไรอีกล่ะ?”

“เรามาผิดทาง”

ราวกับสายฟ้าฟาดลงมากลางใจเต็ม ๆ ฉันหยุดชะงักทั้งร่างกายที่สั่นเพราะความหนาว และหูที่อื้ออึ้งไปหมดจนแทบจับใจความไม่ได้

“สาวน้อย ฉันว่าเราต้องกลับทางเดิมแล้วล่ะน้า~”

ยังจะมีหน้ามาแอ๊บแบ๊วอีกเหรอ!

แคโรอยากจะหันไปตบหน้าอีกฝ่ายใจจะขาด แต่ก็ต้องอดทนไว้ เพราะไม่อยากทำร้ายใบหน้าหล่อน่ารักนั่น

ฉันนิ่งหน้าไม่สบอารมณ์ “ขอร้องล่ะ ช่วยนำทางฉันทีเถอะ”

คราวนี้ฌองยอมเดินนำหน้าอย่างว่าง่าย อาจจะเพราะเห็นร่างที่สั่นเทาของฉัน อีกฝ่ายถึงหันมาขอให้ฉันหยุดรอเขาอยู่ตรงนี้ประมาณสามสิบนาที

แม้ว่าเขาจะน่ารำคาญ แต่ฉันก็ต้องการเพื่อนร่วมทางในทริปนี้ ความกลัวว่าตนจะถูกทิ้งไว้คนเดียวบนทุ่งน้ำแข็งทำให้ร่างเล็กเงยสบตาอีกคนอย่างอ้อนวอน

ไร้ซึ้งคำพูด

ในใจนั้นอยากให้เขาอยู่ด้วยกัน ทว่าอายเกินกว่าที่จะขอร้องออกไป