หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 41

ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าดิกสันพยายามปั่นหัวฉันอยู่นะ?!

ฉันบิดข้อมือออก ก่อนจะนั่งลงบนเตียงตามเดิม เป็นจังหวะเดียวกันกับตอนที่ได้ยินเสียงปี๊บจากโทรศัพท์ คิ้วสวยขมวดเข้าหากันก่อนปรายตามอง มันคือข้อความจากเฮนรี่

“ให้ผมช่วยไหม?” ดิกสันถาม

เขาอาจจะจับได้ว่าฉันไปสถานีตำรวจมาก็ได้...

แคโรรีบเอ่ยปัด “ไม่ต้อง”

ฉันยังไม่สามารถปล่อยเรื่องของ เกวน เวิร์ท ไปได้

แคโรได้แต่คิดในใจพลางจ้องมองเงาสะท้อนใบหน้าอันเปลือยเปล่าไร้ซึ่งเครื่องสำอางของตน

ใบหน้าที่ขาวนวลละเอียดพร้อมรอยแผลเป็นจาง ๆ ปรากฎต่อหน้าอีกครั้ง

เธอเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่มั่นใจ “คุณลบเครื่องสำอางให้ฉันเหรอ?”

ขายาวก้าวเท้าเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างเธอ มือหนาคว้ามือของเธอไปจับพร้อมสอดแทรกนิ้วของเขาเข้ามาประสานไปกับนิ้วเรียวเล็กของเธอ พลันเสียงทุ้มเอ่ย “ใช่แล้ว ผมกลัวว่าคุณจะไม่สบายตัวเวลานอน”

หญิงสาวหงุดหงิดขึ้นทันควัน พร้อมดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น “ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับใบหน้าของฉัน โดยเฉพาะคุณ เพราะคุณเป็นคนสร้างรอยแผลเป็นนี้ให้ฉัน!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ดิกสันทำได้เพียงนั่งเงียบพักใหญ่ ซักพักจึงผ่อนลมหายใจออกมาพลางตอบ “ผมขอโทษ ทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับคุณ... มันเป็นความผิดของผมเอง”

ทว่าเมื่อเห็นท่าทางที่นิ่งงันคล้ายยอมรับผิดของเขา กลับทำให้ฉันมีเดือดดาล แคโนลุกขึ้นยืนก่อนโต้กลับราวกับทิ่มแทง “แล้วคุณจะมาแสร้งทำดีกับฉันตอนนี้เพื่ออะไรดิกสัน? คุณคนเดียวที่ร้ายกับฉันมาตลอด โดยเฉพาะไอ้มะเร็งบ้านี่ คิดว่าฉันจะอภัยให้เพียงแค่คำขอโทษงั้นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่มีวันยกโทษให้คุณ อยากกลับมาอยู่ด้วยกันใช่ไหม? ทำไมคุณไม่คิดว่าฉันจะอยู่ได้นานแค่ไหนแทนล่ะ? ดิกสัน คุณคิดว่าฉันจะเสียเวลาที่เหลือไปกับคุณหรือไง?”

ย้อนเวลาไปช่วงปีใหม่ ก่อนที่ฉันเกือบจะตาย ฉันเคยบอกเขาว่าฉันไม่โทษเขาเลย และก็ไม่ได้หวังว่าเขาจะรักฉัน

นอกจากนี้เมื่อตอนที่ฉันกำลังเดินสู่ความตาย ฉันก็ไม่คิดโทษโกรธเขาไปมากกว่านี้

หากจะให้พูดตรง ๆ เธอทนไม่ได้ที่จะโยนทุกอย่างให้เป็นความผิดของเขา

เพราะเธอคิดว่าดิกสันคือชายที่เธอรักมาตลอดเก้าปี

ทว่าเขาไม่ใช่!

เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องที่จะต้องทนอีกแล้ว!

อีกทั้งไม่จำเป็นจะต้องหาเหตุผลเพื่อยกโทษให้เขาอีกด้วย!!

แคโรกำลังโกรธ และเมื่อดิกสันก็รู้ว่าเขาไม่สามารถพูดอะไรกับเธอได้ในตอนนี้ ชายหนุ่มจึงลุกออกจากห้องไป

ฉันออกมาจากที่นั้นทันทีที่เขาเดินออกไป

ฉันกลับไปที่สถานีตำรวจเพื่อเอารถของตัวเองที่จอดทิ้งไว้ แต่ทว่ากับพบลอเรนตรงทางเข้าเสียก่อน เธอดูตกใจมากที่เจอฉัน

“คุณแคโรไลน์ คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”

แม้ว่าช่วงนี้อากาศจะอบอุ่นขึ้น แต่เสื้อผ้าที่ลอเรนสวมใส่กลับดูบางกว่าที่คิด เธอใส่เพียงเดรสตัวยาวเพียงตัวเดียว อย่างกับว่าเราสองคนอยู่กันคนละทวีปอย่างใดอย่างนั้น

หญิงสาวลดความขุ่นเคืองก่อนหน้าลง พลางเอ่ย “มีคนบุกรุกบ้านของฉันเมื่อคืน ฉันเลยแจ้งตำรวจไปและพวกเขาก็เรียกให้ฉันมาคุยที่นี่”

“พี่แคโรไลน์ เหมือนพี่กำลังอารมณ์ไม่ดีเลยนะคะ”

ฉันไม่คิดว่าลอเรนจะสังเกตเห็น

ที่ฉันหงุดหงิดแบบนี้ก็เพราะดิกสันคนเดียว

แคโรส่ายศรีษะเล็กน้อยก่อนเอ่ย “ไม่มีอะไรหรอก”

ลอเรนยิ้มพลางตอบฉัน “โอเคค่ะ ฉันยังไม่เพื่อนอีกสองคนรออยู่ด้านใน ฉันต้องเข้าไปช่วยพวกเธอออกมา! ดังนั้น ฉันขอเบอร์พี่ไว้ได้ไหมคะ ถ้าฉันเสร็จธุระแล้วฉันอยากจะขอเลี้ยงข้าวพี่ซักมื้อ”

ฉันขมวดคิ้วสงสัยก่อนถาม “เมื่อคืนเธอไปทำอะไรมาลอเรน?”

ลอเรนยิ้มกระดากอาย “เมื่อคืนพวกเราพากันไปแข่งรถกันบนภูเขาค่ะ ฉันไม่คิดว่าจะมีตำรวจตั้งด่านอยู่ด้านบนนั้นด้วย”

“แต่เมื่อฝนตกมากนะลอเรน...”

ลอเรนยิ้มเหมือนไม่ใส่ใจ พลันเอ่ย “แค่นั้นจิ๊บ ๆ ค่ะ”

“โอเค งั้นเธอไปหาเพื่อนเถอะ”

ลอเรนหยิบมือถือออกมา พร้อมเอ่ยขอ “พี่แคโรไลน์คะ หนูขอวีแชทพี่นะคะ”

ฉันให้เบอร์มือถือไปก่อนเดินทางกลับคฤหาสน์ตระกูลชอว์ แคโรจอดรถไว้ในโรงจอกชั้นใต้ดินพลันโทรศัพท์หาเลขาของเธอ

แม้ว่าดิกสันจะเข้ามาเป็นผู้บริหารของชอว์ คอปเปอเรชั่นแล้ว ทว่าคนที่ทำงานอยู่ที่นั้นยังคงซื่อสัตย์ต่อเธอไม่เปลี่ยน สำหรับพวกเขา ฉันคือหัวหน้าเพียงหนึ่งเดียว

ในขณะที่ดิกสันเป็นเพียงแค่ผู้สืบทอดหลังฉันจากไปเท่านั้น

และตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ คำสั่งของฉันย่อมมีอำนาจกว่าผู้สืบทอดชัดเจน

ฉันบอกกับเลขาของฉันเกี่ยวกับการหาทางออกของปัญหาที่เกิดขึ้นกับตำรวจ ก่อนตัดสินใจถาม “ถ้าฉันกลับเข้ามาสู่ ชอว์ คอปเปอเรชั่น อีกครั้ง ฉันจะหยุดปัญหาที่เกิดขึ้นกับตระกูลคุกได้ใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว ท่านประธานชอว์”

หมายความว่า หากฉันกลับไปที่ชอว์ คอปเปอเรชั่นเอกสารการโอนซื้อขายหุ้นจะไม่สามารถจัดการส่งผ่านอย่างถูกกฏหมายได้อย่างนั้นเหรอ หญิงสาวรีบติดต่อหาทนายของเธอเร็วควัน

ทว่าคำพูดของเขาทนายกลับทำให้ฉันประหลาดใจมากกว่าเดิม “ท่านประธานเกร็กปฏิเสธที่จะข้องเกี่ยวกับการซื้อขายหุ้นมาโดยตลอดครับ เขาบอกให้ผมเก็บเนื่องนี้ไว้ และรอคุณมาจัดการมันด้วยตัวเองครับ”

ฉันถามอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”