หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 42

“ประมาณสองเดือนก่อนครับ วันเดียวกับวันที่จัดพิธีศพของคุณ”

แคโรไม่คิดอยากกลับมาที่เมืองอู๋เพื่อสู้รบปรบมือกับดิกสัน ทว่าเขากลับใช้ชอว์ คอปเปอเรชั่นจู่โจมธุรกิจในเครือตระกูลคุก... ดิกสันย่อมรู้ดีเธอไม่มีทางยอมให้เกิดความขัดแย้งระหว่างสองตระกูลเป็นแน่ และเธอก็ไม่มีทางยึดชอว์ คอปเปอเรชั่นคืนจากเขา ดิกสันล่วงรู้ถึงสิ่งทึ่จะเกิดขึ้น ชายคนนั้นถึงไม่ยอมทำข้อตกลงการโอนซื้อขายหุ้นระหว่างสองบริษัท อย่างกับว่าเขาต้องการคือกรรมสิทธิ์ของชอว์ คอปเปอเรชั่นให้เธออย่างนั้นแหละ

ตระกูลเกร็กต้องการกรรมสิทธิ์ของชอว์ คอปเปอเรชั่นมาโดยตลอด และตอนนี้มันก็อยู่ในมือของพวกเขาแล้ว แต่พวกเขากลับเลือกที่จะปัดมันทิ้ง

ดิกสัน เหตุผลที่คุณทำแบบนี้คืออะไรกันแน่?!

ฉันใช้เวลาคิดเรื่องนี้อยู่นาน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกเสียที แคโรขยับศรีษะไปมาเพื่อขจัดความคิดเหล่านี้ออกไป มือบางคว้ากุญแจรถไว้ก่อนจะเปิดประตูพลางก้าวออกมามุ่งตรงเจ้าไปยังคฤหาสน์ เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น สายตาพลันเหลือบไปเห็นผ้าพันคอสีโอรสของตัวเองที่วางทิ้งไว้บนโซฟาตั้งแต่เมื่อคืน

ในคืนที่หิมะตกโปรยปรายเมื่อสองสามเดือนก่อน เขาคนนั้นถอดผ้าพันคอสีโอรสผืนนี้ออกจากคอของตัวเองก่อนจะสวมมันให้เธอแทน การกระทำแสนอ่อนโยนนั้น เขามาส่งเธอที่บ้านและทิ้งผ้าผืนนี้ไว้เฉกเช่นของต่างหน้า

หญิงสาววิ่งพรวดพราดขึ้นไปชั้นบนของคฤหาสน์เพื่อมองหาชายหนุ่ม ภายใต้แสงไฟจากด้านนอก ทำให้ร่างตรงหน้าดูอ่อนโยนทว่าแฝงด้วยสายตาเย็นชาในเวลาเดียวกัน ภาพตรงหน้าทำให้ความทรงจำต่าง ๆ ฉาดฉายเข้ามาดั่งฉากหนังที่แสนเศร้า...

ระยะห่างระหว่างเรามีไม่ถึงสิบเมตรด้วยซ้ำ

เธอจ้องมองเขาจากชั้นบนในขณะที่เขามองเธอจากชั้นล่างเช่นเดียวกัน

แต่ทว่ากลับรู้สึกห่างไกลเสียยิ่งกว่าหลายสิบไมล์

เช่นเดียวกับในตอนนั้นที่ฉันไม่สามารถเดินเข้าไปหาเขาได้เลย!

เสียแต่ว่า มันเป็นเขามาโดยตลอด...

แลนซ์ คือผู้ชายที่วนเวียนอยู่ในความคิดของเธอมาโดยตลอดทุกช่วงเวลา

แคโรเดินกลับไปหยิบผ้าพันคอผืนนั้นก่อนจะใช้มือลูบสางมันเล่น ฉันเคยทิ้งมันไว้ที่ตุ๊กตาหิมะ และฉันไม่คิดว่าแลนซ์จะเก็บมันไว้ จับพลัดจับผลูหลายต่อหลายครั้ง สุดท้ายมันก็กลับมาหาเธอ

ฉันก้มหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนของผ้าพันคอ มันมีกลิ่นสดชื่นและสะอาด

และมันคือเสน่ห์เฉพาะตัวของเขาคนนั้น

ริมฝีปากสวยค่อย ๆ เผยรอยยิ้มบางพลางเอ่ยเสียงเบา “แลนซ์ เกร็ก”

อย่างไรชื่อนี้ก็ยังเป็นชื่อที่แปลกสำหรับเธออยู่ดี

ฉันหลับไปตลอดทั้งวันก่อนจะตื่นขึ้นมาตอนกลางคืนพลางลุกไปกินยา ไม่นานก็มีเสียงเรียกเข้าจากลอเรนดังขึ้น

เธอชวนฉันไปทานดินเนอร์ด้วยกัน ฉันได้แต่เอ่ยปฏิเสธเธออย่างนิ่มนวล “ฉันขอโทษนะลอเรน ฉันมีธุระต้องไปทำน่ะ”

ทว่าลอเรนกลับไม่เลิกล้มความพยายาม พลันเอ่ยตอบ “พี่ชายบอกว่าเขาอย่างจะเลี้ยงขอบคุณพี่นะคะ”