หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 42

“ประมาณสองเดือนก่อนครับ วันเดียวกับวันที่จัดพิธีศพของคุณ”

แคโรไม่คิดอยากกลับมาที่เมืองอู๋เพื่อสู้รบปรบมือกับดิกสัน ทว่าเขากลับใช้ชอว์ คอปเปอเรชั่นจู่โจมธุรกิจในเครือตระกูลคุก... ดิกสันย่อมรู้ดีเธอไม่มีทางยอมให้เกิดความขัดแย้งระหว่างสองตระกูลเป็นแน่ และเธอก็ไม่มีทางยึดชอว์ คอปเปอเรชั่นคืนจากเขา ดิกสันล่วงรู้ถึงสิ่งทึ่จะเกิดขึ้น ชายคนนั้นถึงไม่ยอมทำข้อตกลงการโอนซื้อขายหุ้นระหว่างสองบริษัท อย่างกับว่าเขาต้องการคือกรรมสิทธิ์ของชอว์ คอปเปอเรชั่นให้เธออย่างนั้นแหละ

ตระกูลเกร็กต้องการกรรมสิทธิ์ของชอว์ คอปเปอเรชั่นมาโดยตลอด และตอนนี้มันก็อยู่ในมือของพวกเขาแล้ว แต่พวกเขากลับเลือกที่จะปัดมันทิ้ง

ดิกสัน เหตุผลที่คุณทำแบบนี้คืออะไรกันแน่?!

ฉันใช้เวลาคิดเรื่องนี้อยู่นาน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกเสียที แคโรขยับศรีษะไปมาเพื่อขจัดความคิดเหล่านี้ออกไป มือบางคว้ากุญแจรถไว้ก่อนจะเปิดประตูพลางก้าวออกมามุ่งตรงเจ้าไปยังคฤหาสน์ เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น สายตาพลันเหลือบไปเห็นผ้าพันคอสีโอรสของตัวเองที่วางทิ้งไว้บนโซฟาตั้งแต่เมื่อคืน

ในคืนที่หิมะตกโปรยปรายเมื่อสองสามเดือนก่อน เขาคนนั้นถอดผ้าพันคอสีโอรสผืนนี้ออกจากคอของตัวเองก่อนจะสวมมันให้เธอแทน การกระทำแสนอ่อนโยนนั้น เขามาส่งเธอที่บ้านและทิ้งผ้าผืนนี้ไว้เฉกเช่นของต่างหน้า

หญิงสาววิ่งพรวดพราดขึ้นไปชั้นบนของคฤหาสน์เพื่อมองหาชายหนุ่ม ภายใต้แสงไฟจากด้านนอก ทำให้ร่างตรงหน้าดูอ่อนโยนทว่าแฝงด้วยสายตาเย็นชาในเวลาเดียวกัน ภาพตรงหน้าทำให้ความทรงจำต่าง ๆ ฉาดฉายเข้ามาดั่งฉากหนังที่แสนเศร้า...

ระยะห่างระหว่างเรามีไม่ถึงสิบเมตรด้วยซ้ำ

เธอจ้องมองเขาจากชั้นบนในขณะที่เขามองเธอจากชั้นล่างเช่นเดียวกัน

แต่ทว่ากลับรู้สึกห่างไกลเสียยิ่งกว่าหลายสิบไมล์

เช่นเดียวกับในตอนนั้นที่ฉันไม่สามารถเดินเข้าไปหาเขาได้เลย!

เสียแต่ว่า มันเป็นเขามาโดยตลอด...

แลนซ์ คือผู้ชายที่วนเวียนอยู่ในความคิดของเธอมาโดยตลอดทุกช่วงเวลา

แคโรเดินกลับไปหยิบผ้าพันคอผืนนั้นก่อนจะใช้มือลูบสางมันเล่น ฉันเคยทิ้งมันไว้ที่ตุ๊กตาหิมะ และฉันไม่คิดว่าแลนซ์จะเก็บมันไว้ จับพลัดจับผลูหลายต่อหลายครั้ง สุดท้ายมันก็กลับมาหาเธอ

ฉันก้มหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนของผ้าพันคอ มันมีกลิ่นสดชื่นและสะอาด

และมันคือเสน่ห์เฉพาะตัวของเขาคนนั้น

ริมฝีปากสวยค่อย ๆ เผยรอยยิ้มบางพลางเอ่ยเสียงเบา “แลนซ์ เกร็ก”

อย่างไรชื่อนี้ก็ยังเป็นชื่อที่แปลกสำหรับเธออยู่ดี

ฉันหลับไปตลอดทั้งวันก่อนจะตื่นขึ้นมาตอนกลางคืนพลางลุกไปกินยา ไม่นานก็มีเสียงเรียกเข้าจากลอเรนดังขึ้น

เธอชวนฉันไปทานดินเนอร์ด้วยกัน ฉันได้แต่เอ่ยปฏิเสธเธออย่างนิ่มนวล “ฉันขอโทษนะลอเรน ฉันมีธุระต้องไปทำน่ะ”

ทว่าลอเรนกลับไม่เลิกล้มความพยายาม พลันเอ่ยตอบ “พี่ชายบอกว่าเขาอย่างจะเลี้ยงขอบคุณพี่นะคะ”

ฉันได้แต่นั่งช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน “พี่ชายของเธออยู่แถวนั้นเหรอ?”

“ใช่ค่ะ เขาบอกว่าเขาอยากขอบคุณ”

ฉันจ้องมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง แม้ว่าอากาศจะอุ่นขึ้นแต่หิมะกลับเริ่มตกลงมาอีกครั้ง

แคโรกัดริมฝีปากก่อนเอ่ยปฏิเสธอีกครั้ง “ฉันขอโทษจริง ๆ นะคุณกรีน ฉันมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องไปจัดการ นอกจากนี้เมื่อคืนฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากขนาดนั้น คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะ”

ลอเรนวางสายไปพร้อมความผิดหวังเมื่อเธอรู้ว่าไม่สามารถชักชวนฉันให้ออกไปกับเธอได้

หลังจากวางสายจากลอเรน ฉันก็เข้าเช็ควีแชทก่อนจะเห็นข้อความที่ส่งมาจากเลขา

ข้อความเขียนว่า “ท่านประธานชอว์ ท่านประธานเกร็กประกาศกับคนทั่วออฟฟิศในวันที่ฉันจะออกจากชอว์ คอปเปอเรชั่นว่า หลังจากวันพรุ่งนี้ท่านจะไม่เข้าออฟฟิศอีก ธุรกิจทุกอย่างของบริษัทจะตกอยู่ในความรับผิดชอบของคุณทั้งหมด และรวมถึงงานที่เราต้องสู้กับตระกูลคุกเช่นกัน”

ฉันได้แต่งงไปหมด ทำไมจู่ ๆ ดิกสันถึงออกจากบริษัทล่ะ?

นอกจากนี้ มันเกิดขึ้นหลังจากที่เธอติดต่อคุณคอนเนอร์

หรือว่าเขาจะรู้อะไรบางอย่าง?!

แคโรตัดสินใจโทหาคุณทนายของเธอทันที

ฉันขมวดคิ้วก่อนจะถาม “ดิกสันรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันติดต่อคุณ?”

“คุณเกร็ก มีสิทธิ์ที่จะรู้เกี่ยวกับการยกเลิกการโอนกรรมสิทธิ์ซื้อขายหุ้นนะครับ”

เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง พลางเอ่ยต่อ “ผมขอโทษครับ เขาถามผมเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปเมื่อไม่นานนี้”

ฉันวางสายจากคุณคอนเนอร์ แล้วจึงส่งข้อความไปบอกกับเลขา “ยกเลิกคำสั่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับการต่อต้านตระกูลคุก”

เลขาส่งกลับมา “รับทราบ แต่เราต้องการลายเซ็นของคุณท่านประธาน”

ฉันตอบ “ฉันจะเข้าออฟฟิศพรุ่งนี้”

ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเท่านั้น ยังไม่ใช่เวลากินนมนอนหรอกนะ

แคโรวางโทรศัพท์ลงก่อนจะไปอาบน้ำ ไม่นานนักเธอก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำ จัดการไดร์ผมตัวเองพลางลงเครื่องสำอางราคาแพงลงบนใบหน้า เธอเลือกแต่งแต้มเปลือกตาด้วยอายแชโดว์สีน้ำตาลสวยพร้อมสีที่ประกายมุกระยิบระยับที่จะทำให้ตาสองชั้นของเธอดูสวยมากกว่าเดิม

ขาเรียวสวยก้าวไปยังตู้เสื้อผ้า ฉันเลือกชุดที่เนื้อผ้าโปรงบางพลางรวบผมยาวสลวยขึ้นมัดไว้ หลังจากนั้นจึงหันมองตรวจสอบความเรียบร้อยผ่านกระจก พลันยิ้มกว้าง ๆ ก่อนเอ่ยกับตัวเอง “นี่เราไม่เคยลองแต่งสไตล์นี้เลยนะ”

หญิงสาวมักจะแต่งตัวแบบนักธุรกิจและดูภูมิฐานมากกว่าลุคสาวน้อยวัยใสแบบนี้