หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 469

หิมะในไอร์แลนด์ละลายลงในเวลาเพียงครู่หนึ่ง และอุณหภูมิอยู่แค่ประมาณ -2 องศาเท่านั้น ฉันรู้สึกหนาวมาก ถึงแม้ว่าอุณหภูมิจะไม่ต่ำมากนัก

อาจเป็นเพราะร่างกายฉันอ่อนแอเกินไป

WT ตั้งอยู่ในป่าทางตอนเหนือของไอร์แลนด์ โชคดีที่อยู่ไม่ไกลจากที่เราอยู่มากนัก เราไปถึงที่นั่นตอนหกโมงเช้า

ท้องฟ้ายังคงมืดมิดที่ไอร์แลนด์ในตอนหกโมงเช้า ลีโอจอดรถไว้สองร้อยเมตรจากจุดที่พวกเขาอยู่

ฉันลงจากรถพร้อมสวมเสื้อผ้าหนา ฉันมองใบหน้าที่อ่อนล้าของฉันจากกระจกมองหลังรถยนต์ ฉันเห็นว่าตาของฉันแดงและโหล ลมพัดผมยาวของฉันจนเผยให้เห็นใบหน้าซีด

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่ยืนอยู่บนพื้นหิมะ ฉันหันหลังกลับไปและเห็นผู้คนหลายร้อยคนเดินไปข้างหน้าตามการนำของลีโอพร้อมอาวุธในมือ

หลังจากที่พวกเขาจากฉันไป ฉันก็ถามเทอร์เนอร์เบา ๆ ซึ่งอยู่ข้างฉันว่า “คิดว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่นั้นถูกไหม?”

ฉันใช้ชีวิตของคนอื่นเพื่อการแก้แค้น

ดูเหมือนจะไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก

เทอร์เนอร์ดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึง และตอบอย่างเป็นกลางว่า “แน่นอนว่าเราไม่ต้องการที่จะเห็นการเสียสละ แต่มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้! ตระกูลชิคแก้แค้นใครก็ตามที่ข้ามเส้นของเรา นี่เป็นคำเตือนสำหรับผู้มีอำนาจทุกคนในโลก มิฉะนั้นพวกเขาจะคิดว่ามันง่ายที่จะใช้ประโยชน์จากตระกูลชิคของเรา และอาจทำให้เกิดเหตุการณ์อื่น ๆ อีกมากมายในภายหลัง ดังนั้นสิ่งที่นายท่านทำจึงเป็นทางเลือกที่ชาญฉลาดครับ”

ฉันไม่ต้องการให้สัญญาณเตือนแก่คนเหล่านั้น

ฉันต้องการมอบบ้านของคน 23 คนที่เสียชีวิตกลับคืนให้พวกเขา ฉันไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาหายไปในโลกนี้โดยไม่มีร่องรอยได้

ฐาน WT ไม่สามารถมองเห็นได้จากที่ที่ฉันยืนอยู่ ฉันเดินไปข้างหน้าด้วยความยากลำบากในหิมะ นอกจากลีโอแล้ว คนที่เหลืออีก 23 คนตามมาปกป้องฉันอย่างใกล้ชิด

หลังจากเดินได้ประมาณห้านาที ฉันก็เดินผ่านกองหิมะและเห็นฐานดับเบิ้ลยูทีจากที่สูง มันเป็นวงกลมขนาดใหญ่และมีกำแพงสูง คนของพวกเขายืนอยู่บนกำแพงและปกป้องเมืองอย่างใกล้ชิด

ในตอนนี้ ผู้คนหลายร้อยคนของตระกูลชิครีบวิ่งไปที่ฐานกำแพงและเริ่มระเบิดประตูด้วยพลังกรุนปืน สมาชิกของดับเบิ้ลยูทีดึงที่ส่งสัญญาณเตือนอย่างรวดเร็ว

เมื่อเสียงเตือนดังขึ้น ขาของฉันก็อ่อนแรง ฉันเอื้อมมือออกไปจับไหล่ของทักเกอร์อย่างรวดเร็วเพื่อรับการประคอง เขารีบประคองฉันทันทีเมื่อเขาพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ และถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ร่างกายของนายท่าน…”

ฉันหยุดเขาไปครึ่งทางแล้วพูดว่า “อย่าไปขัดขวางกำลังใจของพวกเขาในตอนนี้”

ฉันรู้สึกว่าฉันไม่สามารยืนได้อีกต่อไป