หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 492

ฉันอยากจะมีชีวิตต่อ ฉันไม่อยากจากโลกนี้ไปเร็วขนาดนี้ ถ้าฉันต้องเข้ารับการผ่าตัดนั่น เพื่อรักษาอาการของฉัน ฉันก็จะทำแม้จะลังเล

ฉันไม่อยากจากโลกนี้ไป ฉันรู้ดีจากก้นบึ้งของหัวใจ

มันเป็นความรู้สึกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง ตอนที่ฉันอยู่กับดิกสัน

บางทีอาจเป็นเพราะแซคคารี่

ฉันพร้อมที่จะเสียทุกอย่างไป ยกเว้นเขา!

ในโลกอันกว้างใหญ่นี้ ดูเหมือนว่าฉันจะมีทุกสิ่ง ทั้งที่ความจริงแล้วฉันไม่มีอะไรเลย แม้แต่ความอบอุ่นที่เหลืออยู่ในใจ แซคคารี่ก็มอบสิ่งเหล่านั้นให้ฉัน ถึงแม้เขาจะไม่มีวันยกโทษให้ฉันอีก

ท้ายที่สุดแล้ว พี่รองของฉันก็ยังคงเป็นความฝันที่ฉันไขว่คว้ามาไม่ได้

...

เมื่อใกล้ถึงเวลากลางคืน ทัคเกอร์ก็ส่งข้อความมาหาฉัน

[ทัคเกอร์: นายท่าน การเตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้วครับ]

[แคโรไลน์: มันคือที่ไหนกัน?]

[ทัคเกอร์: มีสถาบันการแพทย์ในฝรั่งเศสที่มีประสบการณ์ในด้านนี้เป็นอย่างดี ดังนั้นผมจึงวางแผนการผ่าตัดไว้ที่นั่น ผู้ที่จะทำการผ่าตัดให้นายท่านเป็นคณบดีทางการแพทย์ที่ดีที่สุด มีอัตราการสำเร็จเกือบถึง 95% ดังนั้น มันจะไม่มีข้อผิดพลาดแน่นอน!]

ฉันไม่เคยต้องกังวลเรื่องความสามารถในการทำงานของทัคเกอร์เลย

[แคโรไลน์: ถ้าอย่างนั้นก็โอเค]

[ทัคเกอร์: เราจะเดินทางไปฝรั่งเศสกันเมื่อไหร่ดีครับ?]

ฉันคิดสักแป๊บก่อนตอบไป

[แคโรไลน์: พรุ่งนี้แล้วกัน]

ฉันไม่ต้องการที่จะอยู่กับอาการแบบนี้อีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น แซคคารี่คงไม่หาฉันเจอได้ง่าย ๆ ในฝรั่งเศส

ทว่าในเวลานั้น ฉันไม่รู้เลยว่าทุกย่างก้าวที่ฉันเดินถูกกำหนดไว้เป็นอย่างดีแล้วโดยชายผู้นั้น!

ฉันเก็บโทรศัพท์และตัดสินใจจะไปเยี่ยมซัมเมอร์ที่โรงพยาบาล เมื่อเปิดประตูออกไป ฉันเห็นลีโอยืนเฝ้าอยู่ข้างนอก ฉันถามอย่างสงสัย “ทำไมนายมายืนเฝ้าอยู่ตรงนี้ แทนที่จะไปพักผ่อนในห้อง?”

ลีโอตอบด้วยเสียงทุ้ม “เมื่อวานนี้ นายท่านแอบหนีไปคนเดียวอีกแล้ว”

ถ้าเมื่อวานนี้ไม่ใช่เพราะดิกสัน ฉันคงนอนสลบอยู่หน้าบริเวณที่พักอาศัยของตัวเอง!

ระยะทางจากเมืองอู๋ไปเมืองยู๋เล้อนั้นไกลพอสมควร และมีฝนตกระหว่างทาง

กว่าพวกเราจะไปถึงที่หมายก็ดึกมากแล้ว

ลีโอบอกฉันว่าซัมเมอร์อยู่ในบ้านหลังเก่าที่โจเซฟเคยอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ คุณย่าของโจเซฟยังคงอาศัยอยู่แถวนี้ แต่ว่าเธอย้ายออกไปตั้งแต่การจากไปของโจเซฟ ไม่มีใครอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่านี่อีกแล้ว

ฝนยังคงตกไม่หยุด ลีโอกางร่มให้ฉัน และเดินเข้าไปในตรอกประมาณเจ็ดถึงแปดนาทีก่อนจะถึงบ้านหลังเก่านั่น ฉันผลักประตูทางเข้าให้เปิดออก

ลานสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นในสายตาฉัน

ฉันเดินเข้าไปข้างใน และเจอกับซัมเมอร์ในชุดบาง ๆ ตอนที่ฉันเห็นเธอ เธอนั่งอยู่บนวีลแชร์และเหม่อมองละอองฝนด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

สิ่งเดียวที่ฉันสัมผัสได้คือ ความสิ้นหวังในตัวเธอ

ใจฉันแหลกสลายที่เห็นเธอในสภาพเช่นนี้ ฉันรีบเดินเข้าไปใกล้เธอ

ฉันลงไปนั่งยอง ๆ ข้างหน้าเธอ และเรียกชื่อเธออย่างนุ่มนวล

“ซัมเมอร์”