หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 516

ที่ฝรั่งเศสสภาพอากาศช่างแจ่มใสในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ ทันทีที่ออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ ฉันก็รู้สึกอบอุ่นและถอดเสื้อโค้ทโตตัวออก

วอลเลซตามฉันมาด้านหลัง ทันใดนั้น เขาจับไหล่ฉันและชี้ไปที่ปราสาท

“คุณแม่รอเธออยู่ด้านใน” เขาเอ่ยขึ้น

ฉันขมวดคิ้ว “ทำไมท่านถึงไม่อยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ?”

วอลเลซยิ้ม “คุณแม่ท่านมีหมอส่วนตัว” เขาอธิบาย

ฉันเชื่อในคำพูดของเขา วอลเลซมองไปที่คนของตระกูลชิคที่ยืนเฝ้าปราสาทแล้วขมวดคิ้ว

“แคโร บอดี้การ์ดของคุณมาทำอะไรที่นี่?” เขาถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

ฉันแก้ตัว “เมื่อไม่นานมานี้ ฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส ในตอนนี้ฉันเลยต้องระวังตัวเป็นพิเศษเมื่ออยู่ข้างนอก ฉันไม่ได้คิดร้ายอะไรกับนายหรอก”

ฉันเดินแซงวอลเลซไปโดยไม่รอให้เขาได้พูดอะไรต่อ

ปราสาทหลังใหญ่นั่นว่างเปล่า ด้วยความงุนงง ฉันจึงถามขึ้น “ไม่มีคนรับใช้ในปราสาทเลยเหรอ?”

วอลเลซเดินมาข้าง ๆ และเริ่มคุยด้วย “ในปราสาทมีคนรับใช้อยู่ไม่มากนัก” เขาอธิบาย “มีแค่คุณแม่กับอแลงที่อยู่ที่นี่ด้วยกัน”

“อแลง?!” ฉันถามด้วยความสับสน

“พ่อเลี้ยงของคุณไง เขาเป็นดยุคของประเทศนี้” วอลเลซอธิบาย

ในบรรดาเหล่าขุนนาง ดยุคคือยศลำดับแรก

มันยากเหลือเกินที่จะจินตนาการถึงสถานะของพวกเขา ดูเหมือนว่าแม่ของฉันจะได้แต่งงานกับชายที่ดี

เมื่อเดินเข้ามาข้างในปราสาท ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าทุกอย่างที่วอลเลซพูดเกี่ยวกับคนรับใช้นั้นมันผิดอย่างมหันต์

มีเหล่าสาวใช้มากมายที่อยู่รอบ ๆ ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ และมีสาวใช้มากกว่าสิบสองคนที่ยืนเตรียมพร้อมอยู่ตรงทางเดินบนชั้นสอง

เหล่าสาวใช้ทั้งหมดสวมใส่ชุดยูนิฟอร์มที่ดูงดงาม เสื้อผ้าของพวกเขานั้นดูคล้ายกับแฟชั่นในยุคเรอเนสซองส์ ขณะเดียวกัน ของประดับตกแต่งภายในปราสาทก็เป็นโทนสีเข้ม มันทำให้ฉันนึกถึงบรรยากาศที่โศกเศร้าในภาพยนตร์

ฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยขณะเดินไปที่ทางเดิน จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองที่ยอมตามวอลเลซมาที่ฝรั่งเศส ฉันรู้สึกร้อนใจและอยากจะหลบหนีออกไปซะตอนนี้

วอลเลซสัมผัสได้ถึงความลังเลของฉัน เขาคว้ามือฉันและกุมมันไว้แน่น จากนั้นก็ประสานนิ้วทั้งหมดของเราเข้าด้วยกัน ฉันตกใจและอยากจะสะบัดมือเขาออก แต่ก็ไม่สามารถทำได้

วอลเลซดึงฉันและเดินผ่านทางเดินยาวนั่นไป