หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 534

แอนนีโมนี ซิก

ถึงแม้ว่าฉันจะเคยได้ยินตระกูลซิกมาก่อน แต่ฉันก็ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย

ฉันจำชื่อของเธอไว้

“งั้นฉันจะมาพบคุณที่นี่พรุ่งนี้นะคะ”

“ได้เลยค่ะ ให้ฉันจัดการเรื่องบัญชีให้เรียบร้อยก่อนนะคะ” เธอตกลง

หลังจากที่ฉันเดินออกมา ฉันก็ส่งข้อความไปถามลีโอว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนกัน เขาตอบกลับมาอย่างรวมเร็ว

[ลีโอ: โถงแสดงคอนเสิร์ตครับ]

ฉันเดินไปยังโถงแสดงคอนเสิร์ตใกล้เคียง ลีโอยืนรอฉันอยู่ตรงทางเข้าพร้อมกับยื่นบัตรเข้างานให้ฉัน เขาบอกฉันว่า “คุณจาคอปส์กำลังรอคุณอยู่ด้านในครับ เธอดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เธอไม่ได้พูดอะไรมาก”

ฉันรับบัตรเข้างานเเล้วถามกลับไปว่า “ซัมเมอร์ไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ?”

“ครับ เธอดูเงียบมาก”

ฉันรู้สึกกังวล ในขณะที่ฉันเดินเข้าไปในโถงแสดงคอนเสิร์ตและมองหาซัมเมอร์ เธอนั่งอยู่ตรงแถวที่สองจากด้านหลัง ฉันเดินเข้าไปแล้วนั่งลงข้างเธอพร้อมกับหยิบมือเธอขึ้นมาเพื่อปลอบ และถามอย่างเป็นห่วงว่า “ร่างกายของเธอเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฉันโอเคดี บาดแผลจะสมานไม่ช้าก็เร็วแหละ” เธอตอบอย่างแผ่วเบา “มันก็เเค่เป็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าของฉัน… ฉันถามหมอและพวกเขาก็บอกว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำมันหายไป ฉันเดาว่าฉันน่าจะมีใบหน้าผิดปกติเเบบนี้ตลอดไปแหละ ฉันจะปล่อยมันไว้เเบบนั้นก่อน แล้วค่อยรอให้เธอแนะนำฉันให้กับศัลยแพทย์ที่ดีกว่านี้ภายหลังน่ะ”

น้ำเสียงของเธอนั้นดูเป็นธรรมชาติมาก หัวใจของฉันเจ็บแปลบขึ้นมาตอนที่ฉันได้ยินตอนที่เธอพูด เหมืนกับว่าฉันเห็นตัวเองในสมัยก่อน ตัวฉันเองในสมัยตอนที่ติดอยู่ในปีที่เจอกับความรักที่เลวร้าย

ซัมเมอร์และฉันต้องเจ็บหนักจากความรักมาครั้งแล้วครั้งเล่า มันเป็นการเดินทางที่ท้าทาย เเละมันยากเย็นที่จะค้นหาความรักของเราในโลกใบนี้ จนมาถึงจุดที่ฉันคิดว่าเธอได้พบกับผู้ชายที่เหมาะกับเธอ ชาร์ลส

อย่างไรก็ตาม ฉันเห็นว่าเขารักซัมเมอร์มากขนาดไหนในตอนเเรก เขาสามารถขอหย่าและเลิกได้เร็วขนาดนั้นได้อย่างไรกัน? เขาพูดมาได้อย่างไรว่าเขาไม่ได้รักและลืมเธอไปแล้ว?

ผู้ชายทุกคนเปลี่ยนความรู้สึกได้เร็วขนาดนั้นเลยหรือเปล่านะ?

ฉันเก็บความเศร้าของฉันเอาไว้ แล้วจึงพูดด้วยความสงสารว่า “หลังจากที่เธอพักฟื้นเเล้ว ฉันจะแนะนำศัลยแพทย์ให้กับเธอเองนะ”

ซัมเมอร์ตอบกลับมาด้วยเสียงในลำคอ และไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉันเห็นได้แค่เเววตาอันอ่อนโยนของเธอตอนที่เธอสวมหน้ากากอยู่

สายตาที่อ่อนโยนของเธอยังคงความสงบไว้อยู่ เหมือนกับสระน้ำที่สงบนิ่ง

ฉันขอให้เธอมีความสุขในสักวันหนึ่ง แต่ฉันเข้าใจว่ามันคงจะไม่ง่ายสำหรับเธอที่จะเปิดใจให้กับใครสักคนอีกครั้ง เธอคงจะปกป้องความทรงจำของเธอไปตลอดชีวิตของเธอ ควาทรงจำของเธอเกี่ยวกับโจเซฟและชารล์ส เธอจะไม่ร้องหารักใหม่ เพราะว่ามันคงจะทำให้ใจเธอสลายอีกครั้งก็เป็นได้

ฉันบอกข่าวดีให้กับเธอ “เจ้าของร้านตกลงที่จะขายร้านให้กับเราเเล้วนะ”

“ขอบคุณมากนะแคโร” ซัมเมอร์ตอบกลับมาแล้วจึงเงียบไปหลังจากนั้น

เธอตอบแค่เพียงคร่าว ๆ ตอนที่ฉันถามคำถามเธอ เนื่องจากเธอไม่มีอารมณ์ที่จะพูดคุย ฉันเลยหยุดกวนเธอ

การแสดงก็จบลงสองชั่วโมงหลังจากนั้น ฉันพาซัมเมอร์กลับมาที่ร้านอาหาร เธอยืนข้างประตูแล้วมองเข้าไปที่ร้านจากด้านหน้า “ฉันชอบที่นี่จริง ๆ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข

“อืม ที่นี่อบอุ่นสบายดี”

การเปิดร้านน้ำชานั้นเป็นวิถีชีวิตสบาย ๆ ยิ่งตอนที่เธอมีแมวหลายตัวด้วย

“แคโร ที่นี่เป็นที่ ๆ ฉันเหมาะที่จะอยู่”

ซัมเมอร์ยกมือซ้ายของเธอขึ้นเเล้วชี้ไปที่ร้านด้านหน้า เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หวนรำลึกว่า “ฉันอยู่ที่นี่และคอยปกป้องโจเซฟประมาณสองสามปี ตอนนี้ฉันแค่ปกป้องตัวของฉันเอง ขอบคุณเธอที่มอบที่ ๆ เป็นของฉันนะ”

เธอไม่ได้ยกมือขวาของเธอ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ามือขวาของเธอน่าจะยังใช้การไม่ได้อยู่เล็กน้อย แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่ามือขวาของเธอนั้นแย่กว่าที่ฉันคิดไว้อีก

ฉันเปิดเผยคามเศร้าข้างในของฉันและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไปว่า “ไม่เป็นไรหรอก จนถึงตอนที่เธอเปิดร้านของเธออีกครั้งหนึ่ง ฉันก็จะมาหาเธอที่นี่ได้ตลอดเลย ถ้าหากว่าฉันเบื่อ ฉันจะก็ไปดูคอนเสิร์ตข้าง ๆ ก็ได้ด้วย เราจะมาเซ็นสัญญาตกลงพรุ่งนี้เเล้วค่อยเริ่มการปรับปรุงร้านในวันถัดไปได้เลยนะ ฉันจะบอกให้ผู้ช่วยของฉันเตรียมการทุกอย่างไว้เอง”

ในขณะเดียวกัน ราฟาแอลก็อยู่กับพี่เลี้ยงของเขา ฉันเดินเข้าไปหาและจับเเก้มนุ่ม ๆ ของเขาแล้วจึงยิ้มออกมา ในขณะที่ฉันคุยกับเขา “ราฟ พูดคำว่าเเม่ซิครับ”

ราฟาแอลยังคงเงียบ พร้อมกับโบกมือเล็ก ๆ ของเขาให้ฉันอย่างไม่รู้ตัว

พี่เลี้ยงอธิบายว่า “นายน้อยยังคงเด็กเกินไปค่ะ เขาทำได้เเค่เรียก ‘พ่อ’ กับ ‘แม่’ อย่างไม่ได้ตั้งใจออกมา มันน่าจะใช้เวลาซักพักก่อนที่พวกเขาจะพูดได้ค่ะ”

ฉันถามพี่เลี้ยงด้วยความอยากรู้ “ถึงตอนนั้นแล้ว พวกเขาจะเรียก ‘พ่อ’ กับ ‘แม่’ ตลอดเลยไหมคะ? ปกติแล้วเมื่อไหร่ที่ลูก ๆ จะเริ่มติดพ่อแม่ของพวกเขาเหรอคะ?”

“พวกเขาจะติดพ่อแม่ตอนประมาณสี่ห้าเดือนค่ะ” พี่เลี้ยงตอบ

ลูก ๆ ของฉันอายุได้ครึ่งขวบเเล้ว เเต่ยังไม่เริ่มติดฉันเลย น่าจะเป็นเพราะว่าฉันใช้เวลาอยู่กับพวกเขาไม่มาก

ฉันกอดอิซาเบลสักพักก่อนที่จะไปกอดราฟาแอล ราฟาแอลนั้นเงียบมากในอ้อมเเขนของฉัน ฉันแอบขอให้เขากลายมาร่าเริงเหมือนกับเบลล่า

“ราฟาแอลร้องไห้บ่อยไหมคะ?” ฉันถามพี่เลี้ยง

“เขาร้องค่ะ เด็ก ๆ ร้องอยู่เเล้ว นายน้อยปกติเเล้วจะเชื่อฟังมากกว่าเด็กคนอื่น ๆ ค่ะ เขาเเทบจะไม่ส่งเสียงเลย แต่เขายังคงร้องไห้ และงอแงถ้าเกิดเขาหิวคะ”

ถ้าเกิดเขาร้องไห้และงอเเง นั่นก็แปลว่าเขาเป็นเด็กสุขภาพดี

ฉันกอดราฟาแอลในอ้อมเเขนของฉันแล้วจึงสอนให้เขาเรียก ‘แม่’ เขายังคงเงียบตลอดเวลา และไม่เปิดปากของเขาออกมาเลย

ฉันรู้สึกท้อเลยส่งเขากลับไปให้พ่อของฉัน

หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็ได้รับสายโทรศัพท์จากยารา

“แคโรไลน์ ฉันอยู่ที่เมืองอู๋ อยากจะมาเจอกันหน่อยไหม? เราไปเยี่ยมซัมเมอร์ด้วยก็ได้นะ แต่จริง ๆ เเล้วฉันก็แอบกลัวอยู่เล็กน้อยน่ะ”

ฉันหัวเราะออกมาแล้วจึงถามกลับไปว่า “เธอกลัวอะไรเหรอ?”