หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 610

ในไอร์แลนด์สายลมแห่งฤดูหนาวก็เริ่มหนาวเย็นมากขึ้น ร่างกายของซัมเมอร์สั่นเล็กน้อยท่ามกลางความเยือกแข็งที่กำลังผลิบาน

ซัมเมอร์ลดสายตาลง และพึมพำเบา ๆ “ฉันไม่สมควรได้รับมันเลย”

เธอไม่คู่ควรเลยแม้แต่น้อย เธอไม่คู่ควรกับชายบริสุทธิ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอไม่คู่ควรกับชายผู้เหนือธรรมชาติคนนี้ที่ปรากฏตัวขึ้นราวกับเขาเดินออกมาจากภาพวาดอันงดงาม!

ความรู้สึกต่ำต้อยเกิดขึ้นภายในใจของเธอ

‘อย่าดูถูกตัวเอง’

คำพูดเขาของไม่สามารถแก้ปัญหาได้อย่างง่ายดายเช่นนั้น ยิ่งไปกว่านั้นเธอต้องการเพียงการแก้แค้นจากก้นบึ้งของหัวใจ!

เมื่อบลูสันได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็เลิกรบเร้าเธอ เขาเข้าใจดีว่าความคิดของเธอไม่สามารถเปลี่ยนได้ง่ายดายด้วยเวลาอันสั้น ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาก็จะปล่อยให้เธอเป็นอย่างที่เธอเป็น หากมีอะไรเกิดขึ้นเขาจะอธิบายรายละเอียดให้เธอฟังเอง เพราะท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ยังมีเวลาเหลืออีกทั้งชีวิต ใช่ไหมล่ะ? อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีเวลาใช้ชีวิตร่วมกันอีกมากกว่าสิบปี!

เมื่อบลูสันคิดถึงเรื่องที่พวกเขาจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันอีกมากกว่าสิบปี บลูสันก็รู้สึกทึ่ง เขาไม่ใช่ชายผู้โดดเดี่ยวเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว เขามีภรรยาอยู่ข้างกาย เธอเป็นคนเดียวที่เขาต้องการให้อยู่เคียงข้างเขาไปตลอดชีวิต!

คุณนายไอ คุณนายไอของเขา เขารู้สึกปิติเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำนั้น

“คุณนายไอ พรุ่งนี้ผมจะไปโรงพยาบาลกับคุณ เพื่อไปลบรอยแผลเป็นบนใบหน้า ผมทุ่มเงินเพื่อค้นหาแพทย์ที่เก่งที่สุดจากทั่วทุกมุมโลก พวกเขารับปากว่าจะทำให้คุณสวยได้อย่างเมื่อก่อนอีกครั้ง”

ทันทีที่ซัมเมอร์ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายไปด้วยแสงแห่งความหวัง บลูสันส่ายหน้าเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปหาเธอ และปัดผมที่หน้าผากเธอด้วยนิ้วขาวเรียวยาวของเขา

“คุณเสียดายหรือเปล่าที่ไม่ได้ตามผมออกมาจากเมืองอู๋? คุณเสียดายไหมที่ดื้อดึงรอคอยเขา?” เขายิ้ม

เมื่อห้าปีก่อน บลูสันมาที่เมืองอู๋โดยไม่ได้วางแผน และพบกับซัมเมอร์ในช่วงเวลาที่กำลังเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย ในตอนนั้นเขาบาดเจ็บและถูกศัตรูไล่ล่า ซัมเมอร์เป็นคนที่ช่วยเขาไว้ และให้เขาอาศัยอยู่กับเธอ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงให้สัญญาไว้กับเธอ

ในระหว่างนั้นพวกเขาอยู่ด้วยกันประมาณสองเดือน มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่ยาวนานนัก แต่ก็ไม่ใช่ช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นกัน มันคงเป็นเรื่องโกหกหากซัมเมอร์บอกว่าใจเธอไม่เคยหวั่นไหวเลย ทว่าเธอเชื่อว่าโจเซฟยังมีชีวิตอยู่ ฉะนั้นเธอจึงปกปิดความรู้สึกนั้น และรอคอยโจเซฟ!

ก่อนบลูสันจะจากไป เขาก็ได้ถามเธอ “ซัมเมอร์ คุณอยากตามผมกลับไปที่ไอร์แลนด์ไหม? ผมรับประกันว่าคุณจะมีชีวิตที่ไร้กังวลและมีสุขภาพที่ดี”

ในตอนนั้นซัมเมอร์ตอบเขาไปว่าอะไรกัน?

ซัมเมอร์ต้องนึกสักพัก ก่อนเธอจะเรียกความทรงจำกลับมาได้

ในตอนนั้นเธอบอกบลูสันว่า “ขอโทษทีนะคะ ฉันยังคงรอคอยคนที่ฉันรักอยู่ ยิ่งกว่านั้นฉันมีร้านน้ำชาน้องแมวอยู่ที่นี่ เมืองอู๋เป็นบ้านเกิดของฉัน ฉันไม่อยากจากที่นี่ไป”

ถึงกระนั้นบลูสันก็เคารพการตัดสินใจของเธอ

ห้าปีผ่านไปหลังจากพวกเขาแยกทางกัน ในระหว่างห้าปีนั้น พวกเขาเพียงส่งคำอวยพรให้กันในช่วงเวลาปีใหม่เท่านั้น

ปกติแล้ว เธอนั้นจะเป็นคนเริ่มก่อนเสมอ

[ซัมเมอร์: คุณไอ สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ]