หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 676

ฉันถามเขากลับไปด้วยความสงสัย “พวกเขาคือใครเหรอ?”

วอลเลซยกยิ้มขึ้นเเต่ไม่ได้พูดอะไรกลับมา เขามีท่าทางร่าเริงอย่างกับเด็กน้อย เเละความเศร้าเสียใจจากการจากไปของเเม่พวกเราก็หายไป มันเหมือนกับว่าเขาได้เกิดขึ้นมาใหม่อีกครั้ง!

วอลเลซรออยู่ที่หน้าประตูระหว่างที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากฉันเปลี่ยนชุดเสร็จ เขาก็จูงมือฉันเดินลงไปชั้นล่างด้วยความเร่งรีบ ฉันเห็นเเซคคารี่กำลังยืนเฝ้าโลงศพเเม่ของฉันอยู่ตรงโถงทางเดิน!

เขาพยักหน้าให้ฉันตอนที่เขาเห็นฉันเดินลงมาชั้นล่าง

ฉันชี้ไปที่วอลเลซเเล้วพูดเเเบบไม่ออกเสียง “เขาบอกว่าเขาจะพาฉันไปพบกับคนกลุ่มหนึ่ง แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาคือใคร ฉันขอไปพบพวกเขาก่อนนะคะ”

ฉันไม่รู้ว่าเเซคคารี่จะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดไหม เเต่วอลเลซก็พาฉันออกมาจากปราสาท เขาถามคนรับใช้ตอนที่เขาพลาดกับคนพวกนั้น “พวกเขาอยู่ไหนล่ะ?”

“พวกเขาเพิ่งจะจากไปไม่กี่นาทีก่อนนี้เองครับ” สีหน้าของวอลเลซดูกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เขารีบหยิบร่มจากมือของคนรับใช้เเล้วจูงมือฉันวิ่งข้ามสวนขนาดใหญ่ ฉันหยุดหอบหายใจตอนที่เรามาถึงตรงทางเข้าของปราสาท เเละเห็นว่าคนคู่หนึ่งกำลังเดินขึ้นรถพร้อมกับลูกของพวกเขา

วอลเลซตะโกนเรียก “เเม่ครับ!”

คนที่กำลังขึ้นรถหันมามองเขาด้วยท่าทางสงบนิ่ง ตอนที่เธอได้ยินเสียงเรียกของเขา เธอขมวดคิ้วเเล้วถามกลับมา “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

หญิงสาวมีฐานะยืนอยู่ตรงหน้าฉันในชุดเดรสไว้อาลัยสีดำ เธอต้องเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดวอลเลซ เเต่ในสายตาของเธอนั้นไม่มีความอ่อนโยนอยู่เลย!

วอลเลซตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหญิงสาวจับที่เเขนเสื้อของเธอเเล้วถามอย่างพอใจ “มีอะไรเหรอ วอลลี่?”

วอลเลซเเนะนำฉันให้กับชายหนุ่มด้วยท่าทางที่เเสนตื่นเต้น “นี่คือเเคโรไลน์ครับ ลูกสาวของเเม่ เธอเป็นครอบครัวของผม”

เเม่ที่วอลเลซพูดถึงคือ เเม่ของเขา

ชายหนุ่มยิ้มขึ้นเเล้วพูด “โอเค ครอบครัวของวอลลี่”

เขาดูเกรงกลัวต่อวอลเลซเล็กน้อย

วอลเลซมองไปที่หญิงสาวอย่างคาดหวัง ในขณะที่เธอกำลังจูงมือเด็กผู้ชายอยู่ เขาถามเธออย่างลังเล “เเม่ครับ เขาเรียกเเม่ว่าเเม่ เขาคือพี่ชายของผมเหรอ?”

เด็กชายคนนั้นคือลูกชายของหญิงสาว

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าเขามีพี่ชาย

หญิงสาวปฏิเสธ “ไม่ใช่ ผู้ชายคนนี้ไม่มีค่าพอหรอก!”

เขาไม่มีค่าพอ…

วอลเลซรีบตะโกนกลับไป “เเม่ครับ!”

วอลเลซหยุดไปครู่หนึ่งเเล้วจึงพูดต่อ “เเคโร ผมมีเเค่พี่จริง ๆ”

ผู้หญิงคนนั้นไม่แยแสเขา

เธอตอบเขาอย่างเสียดสี

ฉันคือคน ๆ เดียวที่เขามี

สิ่งเดียวที่วอลเลซต้องการก็คือความรักจากครอบครัว

เขาหันกลับไปเเล้วเดินออกจากปราสาทท่ามกลางสายฝน ฉันยืนอยู่ตรงทางเข้าปราสาทเป็นเวลานานก่อนที่เเซคคารี่จะเดินมาหาฉันอย่างเงียบ ๆ

เขาถามอย่างอ่อนโยน “เธอกำลังมองอะไรอยู่เหรอ?”

“ฉันกำลังคิดอยู่ว่าทำไมเเม่บางคนถึงปฏิเสธลูก ๆ ของตัวเองเเล้วทอดทิ้งพวกเขา? หัวใจของพวกเธอไม่เจ็บปวดบ้างเหรอคะ?”

เเซคคารี่ตอบฉันกลับมา “หัวใจของคนเราเป็นสิ่งที่อ่อนโยนที่สุดในโลก เเต่มันก็สามารถเป็นสิ่งที่โหดเหี้ยมที่สุดได้เหมือนกัน บางครั้งเราต้องใช้การคาดเดาในเเง่ร้ายเพื่อสังเกตพวกมัน”

ทำไมประโยคนี้คล้ายกับสิ่งที่คนมีชื่อเสียงคนหนึ่งเคยพูดไว้เลย…