หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 677

วอลเลซจากปราสาทไปเเล้ว เเต่งานศพของเเม่ยังคงต้องการใครสักคนอยู่ที่นั่น เเซคคารี่เดินกลับเข้าไปที่ห้องโถงหลังจากอยู่กับฉันเป็นเวลาสองนาที

ฉันยืนอยู่ที่ทางเข้าของปราสาทพร้อมกับหยุดที่จะนึกถึงสภาพตอนที่วอลเลซเดินจากไปไม่ได้ ฉันกางร่มเเล้วจึงเดินตามทางที่เขาเดินจากไป เพื่อหวังตามหาเขา เเต่ก็ไม่พบสัญญาณของเขาบนถนนที่ทอดยาวเลย

ฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อยเลยมองหาไปรอบ ๆ สุดท้ายฉันก็เจอเขาอยู่ที่ถนนใกล้ ๆ เขากำลังนั่งอยู่บนม้านั่ง ใบของต้นซิกคามอร์ในฤดูหนาวของฝรั่งเศสกำลังร่วงโรยอยู่รอบ ๆ ตัวเขา เขาดูโดดเดี่ยวในสายฝนมาก

วอลเลซโดดเดี่ยว เขาโดดเดี่ยวมาก ๆ

นั่นเป็นความรู้สึกที่เขามอบให้ฉัน

วอลเลซกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ เเละปล่อยให้สายฝนสาดลงบนตัวเขา ฉันเดินเข้าไปแล้วกางร่มที่กางอยู่ครึ่งหนึ่งให้เขา!

ไหล่ของฉันเปียกจากสายฝน วอลเลซมองขึ้นมาที่ฉันอย่างช้า ๆ เพราะเขารู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติ เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงอันสงบกับดวงตาที่เเดงก่ำ “เเคโร ทำไมถึงตามผมมาล่ะ?”

ฉันรู้สึกสงสารเขามาก เเต่ก็เข้าใจได้ว่าเขาไม่ต้องการความสงสารจากฉัน

เหมือนกับเด็กผู้ชายคนนั้น

‘อย่ามาสงสารผม…’

วอลเลซไม่ได้ต้องการความสงสารจากใคร

ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับไป “นายตากฝนอยู่นะ”

วอลเลซถอนหายใจเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกลับมา

ฉันนั่งลงข้างเขาเเล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “ราฟกับเบลล่าจะอายุได้หนึ่งขวบในอีกไม่ถึงสามเดือนนี้เเล้ว พวกเขาทั้งคู่โตเร็วขึ้นมากเลย ราฟได้เรียกเเม่ว่าคุณยายบ้างหรือเปล่า?”

ฉันพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเขา

ฉันเลยใช้ลูก ๆ ทั้งสองของฉันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมา

วอลเลซคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับมา “เรียกนะ เเม่สอนเขาออกเสียงคำว่าคุณยาย ราฟฉลาดมากเลยล่ะ ใช้เวลาไม่นานเขาก็เรียกคำนี้ได้เเล้ว! เเม่มีความสุขมากเลยตอนที่เธอได้ยิน สภาพร่างกายของเธอดีขึ้นมาเลยล่ะ ผมไม่เคยเห็นเธอมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อนเลย ผมเลยขอเธอให้เอาราฟอยู่ต่ออีกสองวัน เเต่เธอกลัวว่าพี่จะคิดถึงลูกของพี่ เธอเลยบอกให้ผมส่งราฟกลับไปที่เมืองอู๋ เเต่สุดท้ายผมก็ได้รับข่าวร้ายตอนที่ผมเดินทางถึงเมืองอู๋!”

วอลเลซสะอื้นตอนที่เขาพูดไปด้วย ฉันลังเลสักพักก่อนที่จะวางมือลงบนบ่าของเขาเเล้วปล่อยให้เขาพิงหัวบนไหล่ของฉัน ฉันยังยอมปล่อยให้เขากอดฉันด้วยเเขนทั้งสองข้าง!

“เเคโร ผมเหลือเเค่พี่คนเดียวเเล้ว!” วอลเลซคอยเน้นคำนี้จัง!

“ใช่ เด็ก ๆ กับฉันจะไม่ทิ้งนาย” กอดในสายฝนนี้เป็นเหมือนสิ่งที่ปลอบโยนที่ดีที่สุดที่ฉันจะมอบให้กับเขาได้ มันคือการปลอบโยนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา

เราเดินกลับไปที่ปราสาทหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง เเละฉันก็ตัวเปียกโชกจากสายฝนเลยเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง