หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 7

ฉันเคยฝัน เกิดขึ้นในคฤหาสน์ของชอว์ พ่อแม่ของฉันและดิกสันอยู่ที่นั่น พวกเขาคุยกันด้วยความคุ้นเคยเกี่ยวกับงานเลี้ยงวันเกิดปีที่ 23 ของฉัน

ฉันยืนอยู่ข้างโซฟาฟังดิกสันพูด น้ำเสียงของเขาอบอุ่นและอ่อนโยน “แคโรชอบสีแดง มาตกแต่งสถานที่ด้วยดอกกุหลาบสีแดงดีกว่า แล้วฉันก็จะเล่นเปียโน”

ดวงตาของดิกสัน เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างส่องมาที่เขาทำให้เขาดูหล่อและอบอุ่นมากยิ่งขึ้น ฉันอยากจะเอื้อมมือไปแตะคิ้วของเขา อย่างไรก็ตามนิ้วของฉันผ่านตัวเขาเข้าไปในอากาศ ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังอย่างตื่นตระหนก อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ตอบกลับ ฉันร้องไห้อย่างบ้าคลั่งและทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันก็กลายเป็นสีขาว

ตาของฉันลืมขึ้นและฉันเห็นว่าฉันอยู่ในห้องพยาบาล ฉันยังคงสวมชุดสีสดใสนั้นที่ฉันใส่ก่อนหน้านี้ ดิกสันยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา

รู้สึกราวกับว่าฉันไม่สามารถยอมรับผู้ชายเย็นชาตรงหน้าได้หลังจากที่ได้เห็น ดิกสัน เกร็ก ที่อบอุ่นและอ่อนโยนในความฝันของฉัน ฉันหลับตาและถามเขาเบา ๆ ว่า "เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้น่ะ?"

ดิกสันมองลงมาและไม่ตอบอะไร จู่ ๆ ผู้อำนวยการเกร็กก็ผลักประตูห้องให้เปิดออก เขามองดิกสันอย่างเย็นชาและกล่าวขอโทษ “เธอล้มลง หน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด ฉันค่อนข้างตกใจถ้าเขาไม่มาโรงพยาบาลเพราะผู้หญิงคนนั้น เธอจะมาที่นี่ไหมและเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นไหม? แคโร เธอตามใจดิกสันมากเกินไปแล้ว เขาเป็นสามีของเธอและเธอต้องควบคุมเขา! "

สามี…

ฉันจำได้ว่าเราเพิ่งหย่ากันไป

ฉันเงยหน้าขึ้นมองดิกสัน คุณสมบัติที่แหลมคมของเขาเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก ราวกับว่าเขาไม่สนใจสิ่งที่พ่อของเขาพูดเลย ฉันยิ้มและพูดว่า "คุณพ่อคะ พวกเราหย่ากันแล้วค่ะ"

รูม่านตาของดิกสันหดตัวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อำนวยการเกร็กก็อึ้งเช่นกัน บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันได้บอกแผนการของฉันกับเขาไปแล้วก่อนหน้านี้ เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วและถามว่า “คุณเพิ่งบอกฉันเรื่องนี้เมื่อบ่ายเอง วันนี้ทำไมมันเร็วจัง …”

ฉันเม้มริมฝีปากและถามว่า “เร็วไปไหมเหรอ? ดิกสันเขาอยากจะหย่าตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว ฉันลากเวลามานานมากและไม่มีใครได้รับประโยชน์จากมัน โอ้ใช่ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องธุรกิจมากนัก บริษัทชอว์จะล้มละลายภายใต้การบริหารของฉันไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะทิ้งมันไว้ให้คุณทั้งหมดฉันไม่รังเกียจแม้ว่ามันจะรวมเข้ากับบริษัทเกร็กก็ตาม”

ผู้อำนวยการเกร็กถอนหายใจและพูดว่า “เธอก็เลยแค่ให้เราแบบนั้น …”

เธอเบื่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในช่องท้อง เธอลุกขึ้นเพื่อออกจากโรงพยาบาล ดิกสันเดินตัวติดกับเธอ ในขณะที่เธอ กำลังจะเข้าไปในรถและขับออกไป เขาก็ขับรถมายบัคสีดำของเขาและหยุดตรงหน้าเธอ

เธอเลิกคิ้วและถามเขาว่า "คุณกำลังจะทำอะไร?"

“ขึ้นรถ ผมจะพาคุณกลับบ้าน"

ดิกสันไม่เคยขับรถของเธอมาก่อน เนื่องจากตอนนี้เราหย่ากันแล้ว เธอจึงไม่จำเป็นต้องยอมรับข้อเสนอของเขา เธอเตือนเขาเบา ๆ ว่า “ไม่จำเป็นหรอก รถของฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะทิ้งมันไว้ที่นี่ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? ดิกสัน มีพบก็ต้องมีจาก วันนี้คุณควรปฏิบัติกับฉันเหมือนคนแปลกหน้าเหมือนที่คุณเคยทำมาตลอด”

รถของเขาขับเร่งตามเธอมา เธอเข้าไปในรถและกลับไปที่คฤหาสน์ทันทีที่เขาจากไป เธอเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำร้อนทำจนเป็นสัญชาตญาณ น้ำร้อนในอ่างเปื้อนเป็นสีแดงภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที