หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 8

พื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะชั้นหนา เมืองอู๋นั้นสวยงามมากจนเกินคำบรรยาย ฉันเดินไปตามถนนท่ามกลางร้านค้ามากมายกลางหิมะ ในชุดคลุมสีทองและเสื้อคลุมตัวยาวสีขาวบริสุทธิ์ ต่างหูสีเงินอ่อน ๆ ที่ฉันสวมในวันนั้นเข้ากันได้ดีกับการแต่งหน้าของฉัน

มันช่างเป็นเมืองที่วุ่นวาย เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่วิ่งไปทุกทิศทางฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก ฉันจ้องมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ในขณะที่ลมหนาวพัดพาเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาบนใบหน้าผมและเสื้อผ้าของฉัน อย่างไรก็ตามฉันไม่รู้สึกหนาวเลย บางทีฉันก็มึน ๆ บางทีฉันอาจมีบางอย่างที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ ฉันเริ่มติดตามผู้ชายหน้าตาธรรมดาข้างถนน

ในขณะที่เขายืนสูบบุหรี่อยู่คนเดียวฉันรวบรวมความกล้าและเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับบัตรธนาคารในมือ ฉันเปิดปากพูดคุยกับเขาและเสียงของฉันฟังดูอ่อนน้อมถ่อมตน “คุณอยากเดทกับฉันสามเดือนไหม? ฉันจะให้เงินห้าล้านตอบแทน”

เขาตะลึงกับคำขอของฉัน เขามองฉันราวกับว่าฉันเป็นคนโง่ หลังจากเงียบไปนานเขาก็พูดว่า "ขอโทษที ผมมีแฟนแล้ว"

น่าเสียดายจัง! ฉันแค่เข้าหาเขาเพราะฉันคิดว่าเขาอยู่คนเดียว

"ฉันเข้าใจแล้ว ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ"

ฉันเดินจากไปด้วยความผิดหวัง ไม่นาน นี้ฉันพบโอกาสครั้งที่สอง มีผู้ชายอีกคนอยู่ใกล้ ๆ ซึ่งไม่ได้หน้าตาดีเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าคนอย่างเขาจะไม่ปฏิเสธฉันอย่างแน่นอนดังนั้นฉันจึงเข้าหาเขาด้วยเงินห้าล้านที่ฉันมี

นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันเป็นบ้า

"คุณช่วยเดทกับฉันหน่อยได้ไหม?"

"คุณสบายดีหรือเปล่า? คุณต้องการหมอไหม? ให้ผมติดต่อครอบครัวของคุณให้คุณไหม?"

ฉันยิ้มอย่างเชื่องช้าและตอบว่า "ไม่ ฉันสบายดีขอบคุณ ฉันคิดว่าฉันจะไปถามคนแถวนี้ดูดีกว่า"

เจออีกคนแล้ว "คุณช่วยเดทกับฉันหน่อยได้ไหม?"

"ผมขอโทษ..."

ฉันไม่แน่ใจว่าจะทำยังไรต่อไปดี ฉันแค่อยากจะเดทกับใครสักคน ฉันอยากเป็นคนที่ถูกรัก ความรักไม่เคยมีอะไรเลยแต่เป็นคำที่แปลกสำหรับฉัน …

ฉันอยากจะรู้ว่าการมีความสุขมันเป็นยังไง …

ฉันไม่เคยรู้สึกได้รับความรักจากอดีตสามีเลย สิ่งที่ฉันเคยรู้สึกคือความหึงหวงที่มุ่งร้ายสำหรับเกวน เวิร์ท แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว

ฉันเข้าไปหาอีกคนหนึ่งโดยพยายามเสี่ยงโชคกับหัวของฉันที่ห้อยต่ำ "คุณช่วยเดทกับฉันหน่อยได้ไหม?"

นั่นเป็นผู้หญิงที่ตอบด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “นี่เธอจริงๆด้วย พี่สะใภ้!”

ฉันเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ ซีซี่ เกร็ก

และคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอก็คือดิกสัน อดีตสามีของฉัน เขาแสดงออกได้เย็นชาเหมือนเช่นเคย

มันน่าอายมากจนฉันอยากจะฝังหัวลงตัวเองไปในทราย ซีซี่พูดต่อว่า "พี่ดิกสันกับฉัน เห็นพี่จากระยะไกล ๆ เราสงสัยว่าคุณกำลังพูดอะไรกับคนที่เดินผ่านไปมาและนั่นคือสาเหตุที่เราเดินเข้ามาใกล้ ๆ..."

การวิ่งหนีดูเหมือนจะเป็นทางเลือกเดียวในตอนนั้น ขณะที่ฉันกำลังจะหนีจากตรงนั้น ดิกสันก็คว้าข้อมือฉันไว้และดึงฉันไป ซีซี่เริ่มถามว่าเราจะไปที่ไหนแต่ดิกสันบอกกับเธอว่า "กลับบ้านอย่าบอกใครว่าวันนี้เธอเห็นอะไร" เสียงของเขาฟังดูหมดความอดทนอย่างยิ่ง

ซีซี่ยังคงถามต่อว่า "แล้วคอนเสิร์ตคืนนี้ล่ะ?"

คราวนี้ เขาไม่แม้แต่จะตอบกลับ ข้อมือของฉันเจ็บจากการกำมือของเขา "ไปกันเถอะ!"