“ตอนที่เราอยู่ที่ไอร์แลนด์ ฉันไม่ได้ร้องไห้ตอนที่เราได้รับทะเบียนสมรสมานะคะ แต่เพราะคุณพูดว่าฉันร้องไห้ไงล่ะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะร้องออกมา แต่ฉันหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลตอนที่คุณพูดแบบนั้นไม่ได้” ฉันอธิบาย “ฉันปล่อยให้เลขาแยร์กับทัคเกอร์เห็นช่วงเวลาที่น่าอายของฉัน”
ได้ยินแบบนั้น แซคคารี่เลยหัวเราะออกมา “เธอยังจำมันได้อีกเหรอ?”
“แน่นอนสิคะ ฉันไม่ลืมความความโกรธของฉันง่ายขนาดนั้นนะ”
“เบล” จู่ ๆ เขาก็เรียกชื่อฉัน
“หืม?” ฉันเลิกคิ้วขึ้น
“วันนั้นเธอดูน่าเกลียดกว่าตอนที่เธอบังคับไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมานะ”
คำพูดของแซคคารี่ทำให้ฉันพูดไม่ออก
และการที่ฉันเงียบไป แซคคารี่เลยถามอีกครั้ง “เธอโกรธเหรอ?”
ฉันใช้การตอบของเขา “ไม่ค่ะ”
“คุณนายชิค คุณโกหกอีกแล้วนะ” เขาพูด
ฉันไม่ได้โกรธสักหน่อย มีอะไรให้ฉันต้องโกรธด้วยงั้นเหรอ? แซคคารี่รู้เรื่องนั้น เขาก็แค่อยากจะล้อฉัน
เราเล่นกับลูก ๆ อีกสักพักก่อนที่ฉันจะตามแซคคารี่กลับไปที่คฤหาสน์
หลังจากที่เรามาถึงที่คฤหาสน์ เขาก็ต้องจมกับกองงานอีกครั้ง เขาอยู่ในห้องทำงานตลอดเวลาที่เขาทำงาน
ไม่นานหลังจากนั้น ยาราก็ส่งข้อความมาหาฉัน
[ยารา: เจ้าบ้าวอลเลซ ช่างชั่วร้ายจริง!]
ยาราไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน และมีไม่กี่อย่างที่จะทำให้เธอหัวร้อนได้! ฉันรีบตอบเธอกลับไปอย่างเป็นห่วง
[แคโรไลน์: เกิดอะไรขึ้น?]
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ