หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 724

เมื่อฉันมาถึงประตูทางเข้าคฤหาสน์ ฉันก็นึกขึ้นได้ถึงคำขู่ของแซคคารี่ก่อนหน้านี้ ฉันแอบมองจากหลังประตูและเห็นว่าแสงไฟในห้องทำงานยังเปิดอยู่ ฉันคาดว่าแซคคารี่คงกำลังยุ่งอยู่กับงานภายในห้องทำงานของเขา

ด้วยความรู้สึกโล่งใจ ฉันจึงค่อย ๆ ผลักประตูให้เปิดออก

ฉันเดินไปได้เพียงสองก้าว ก่อนจะได้ยินเสียงเย็นดังมาจากด้านหลัง แซคคารี่ถามด้วยเสียงต่ำ “เธอไม่เข้าใจ ตอนที่ฉันบอกว่าอย่าทำอีก ใช่ไหม?”

ฉันเร่งรีบเพื่อจะหนี แซคคารี่ไล่ตามมาจากด้านหลัง และรีบรวบฉันไว้ในอ้อมแขน ฉันโอบคอเขาด้วยแขนอย่างไม่รู้ตัว และจ้องเข้าไปในดวงตาเขา

แซคคารี่ชายตาอันทรงเสน่ห์มาทางฉัน “เธอยังกล้ากลับมาบ้านอีกเหรอ?”

ฉันแสร้งทำตัวบ๊อง และยิ้มอย่างคนเสียสติ “ในท้ายที่สุดแล้วฉันก็ต้องกลับบ้าน ใช่ไหมล่ะคะ?”

“หืม”

นั่นเป็นคำเพียงคำเดียวที่ออกมาจากลำคอของเขา ทันใดนั้น ฉันก็นึกขึ้นได้ถึงปัญหาของซัมเมอร์และรู้สึกสงสัย “ชาร์ลสจะจัดงานแต่งงานของเขาเมื่อไหร่กันคะ? ดูเหมือนงานจะล่าช้ามานานมากแล้ว เขาจะยกเลิกงานหรือเปล่า?”

เพราะชาร์ลสยังไม่ได้แต่งงานกับมีอา เขาก็คงก่อกวนซัมเมอร์ไปตลอด ฉันไม่อยากเห็นเขากวนใจซัมเมอร์ ฉันเข้าใจว่าซัมเมอร์รู้สึกยังไง เธอรู้สึกปลอดภัยตั้งแต่ได้มาคบกับบลูสัน จากสายตาของเธอ ฉันสามารถบอกได้ว่าเธอต้องการเขา และตั้งตารอที่จะพบเขา เธอรอไม่ไหวที่จะไปรับเขาที่สนามบิน

แซคคารี่ถามฉันด้วยเสียงแผ่วเบา “เขาจะแต่งงานกันได้ยังไง?”

ฉันถามด้วยความสงสัย “คุณหมายความว่ายังไงคะ?”

แซคคารี่อุ้มฉันเข้ามาในห้องในขณะอธิบาย “ที่ชาร์ลสแต่งงานกับมีอาก็เป็นเพียงแค่วิธีการแก้ปัญหาชั่วคราว เขาจะไม่แต่งงานกับมีอา เขาแค่พยายามยืดเวลาเพื่อแก้ปัญหาของเขา ถึงอย่างนั้น ก่อนที่เขาจะได้แก้ปัญหา จู่ ๆ ซัมเมอร์ก็แต่งงานกับบลูสัน นั่นเป็นสิ่งที่ชาร์ลสไม่ได้คาดคิดมาก่อน และนั่นทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ในตอนนี้เขาไม่ได้สนใจเรื่องการแต่งงานกับมีอาเลยสักนิด สิ่งเดียวที่เขาคิดก็คือวิธีการแย่งซัมเมอร์มาจากบลูสัน แม้บลูสันจะไม่ใช่คนเจ้าปัญหา แต่เขาก็ไม่ใช่คู่แข่งที่สามารถล้มได้อย่างง่ายดาย”

หลังจากเราเข้ามาในห้อง แซคคารี่ก็ยังไม่ได้ปล่อยฉันลง กลับกัน เขาอุ้มฉันไว้และเดินขึ้นไปชั้นบน ฉันที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ฟังเขาอธิบายด้วยเสียงแผ่วเบา “บลูสันเป็นชายที่ดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องอิทธิพลและโลกใบนี้ ถึงอย่างนั้นเขาก็มีความมุ่งมั่นที่ยิ่งใหญ่ ภายในเวลาไม่กี่ปี เขาก็ได้ทำตามแผนการอย่างเงียบ ๆ และขยายขอบเขตไปทั่วโลก มันเป็นเรื่องยากสำหรับชาร์ลสที่จะต่อกรกับเขา ชาร์ลสเข้าใจเรื่องนั้นดี ดังนั้นช่วงนี้เขาจึงติดต่อฉันมา เขาขอให้ฉันช่วยเขาต่อกรกับบลูสัน”

ชาร์ลสติดต่อแซคคารี่เป็นการส่วนตัว?!

ฉันเป็นกังวลเรื่องซัมเมอร์ “คุณได้ตกลงกับเขาหรือเปล่า?”

แซคคารี่ก้าวเดินอย่างมั่นคง แต่ไม่ได้ตอบคำถามฉัน เขาพาฉันกลับมาที่ห้อง ฉันออกมาจากอ้อมแขนเขาและนอนลงบนเตียง ทันใดนั้น ความเหนื่อยล้าของฉันก็จางหายไปทันที

แซคคารี่เดินเข้ามาและคุกเข่าลงหนึ่งข้าง เพื่อช่วยฉันถอดส้นสูงออก ฉันเริ่มซุกซนและยกเท้าขึ้นวางข้าง ๆ แก้มเขา เขาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะกำเท้าฉันไว้แน่น

เขาพูดขึ้นด้วยเสียงสงบนิ่ง และแผ่วเบา “คุณนายชิค มีเพียงเธอเท่านั้นที่หาญกล้า และหาเรื่องกับฉันตลอด เธอคือคนเดียวในชีวิตฉันที่ทำตัวกล้าหาญ และไม่เกรงกลัวต่อหน้าฉัน!”

แซคคารี่แคร์เรื่องศักดิ์ศรีของเขาเสมอ เขาไม่ชอบเมื่อมีคนอื่นมารุกรานพื้นที่ของเขา ในอดีต เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเรียกเขาว่าแซคคารี่ เขาก็จะเตือนฉันด้วยเสียงเย็นเยือก และบอกว่าฉันไม่มีมารยาท เขามักจะทำหน้าดุดันอยู่เสมอ และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา!

หลังจากนั้น ฉันก็บังคับตัวเองให้ลุกขึ้นไปกินยาต้านมะเร็งในห้องน้ำ และกินวิตามิน ฉันกินยาเข้าไปเป็นจำนวนมากจนทำให้รู้สึกคลื่นไส้

มันไม่เป็นไรที่จะรู้สึกรังเกียจ ตราบใดที่ร่างกายของฉันจะฟื้นตัว ตราบใดที่อาการของฉันไม่แย่ลง ฉันจะยอมรับทุกสิ่ง!

ถึงอย่างนั้น ช่วงหลังนี้ร่างกายฉันกลับเซื่องซึมได้ง่าย บางทีร่างกายของฉันคงอ่อนแอลง

ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่ใช่เพราะการกำเริบของมะเร็ง ร่างกายของฉันไม่ได้แข็งแรง และสุขภาพดีอย่างเช่นแต่ก่อน ดังนั้นร่างกายฉันจึงอิดโรยอยู่เสมอ

หลังจากที่อาบน้ำ ฉันก็เดินไปออกไปที่ระเบียง ฉันกอดแซคคารี่จากทางด้านหลัง ฉันคิดว่าในที่สุดเราก็แต่งงานกันแล้ว ฉะนั้น ฉันจึงสามารถมอบตระกูลชิคกลับไปให้เขาได้ ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เราก็ไม่สามารถหย่ากันได้ ฉันจะเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตของเขา!

ด้วยเหตุนั้น ฉันจึงเชื่อใจเขา เหมือนกับที่ฉันเชื่อมั่นในตัวเอง!

มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกับตอนที่ฉันอยู่กับดิกสัน

แซคคารี่หันกลับมาและกอดฉันไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง เราสองคนนั่งอยู่บนโซฟาที่ระเบียง ฉันพิงแขนเขา และเอ่ยขึ้น “พี่รองคะ ฉันควรให้คุณเป็นคนจัดการตระกูลชิคดีไหมคะ?”

แซคคารี่ขมวดคิ้ว “อะไรทำให้เธอมีความคิดแบบนี้กัน?”