หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 727

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแอนดรูและควินซี่ที่ทำให้สุขภาพของเอเลนแย่ลงจนน่าตกใจ

ควินซี่เอาไตที่แข็งแรงของเอเลนไป แล้วเธอยังกล้ามาขอให้คุณแม่ฉันช่วยให้เธอกลับเข้ามาในประเทศอีกงั้นเหรอ?

ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะทำให้แน่ใจว่าควินซี่จะไม่มีวันได้กลับมา!

เธอเป็นปีศาจ ฉันกลัวว่าเธอต้องการจะกลับมาเพื่อสร้างปัญหาเพิ่ม!

ฉันร้องไห้ไม่หยุด แซคคารี่หยุดรถที่ข้างทางเพื่อปลอบฉัน เขาลูบหัวฉัน และดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอด ก่อนจะพูดขึ้น “ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีนะ”

ฉันหยุดร้องไห้และสะอื้น “ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น”

คุณแม่ของฉันก็จากไปเพราะไตวายเช่นกัน อาการของเอเลนนั้นเหมือนกับแม่ของฉันในตอนที่เธอไตวาย มันเป็นเรื่องยากที่อาการของเธอจะฟื้นตัวและดีขึ้น!

ฉันกลับมาที่คฤหาสน์กับแซคคารี่ แต่ฉันที่อารมณ์ไม่ดีอยู่ จึงนอนไม่หลับทั้งคืน

วันถัดมา ฉันกำลังจะโทรหาเอเลน แต่เธอก็ส่งข้อความมาก่อน

[เอเลน: คุณชอว์ คุณไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องฉันนะคะ ฉันจะทำให้ดีที่สุด และเข้ารับการรักษา ไว้ฉันจะหาเวลาและไปเยี่ยมเจดที่เมืองอู๋]

เอเลนเป็นคนฉลาด เธอมองทะลุสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นเธอจึงเข้าใจความกังวลของฉัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงตั้งใจส่งข้อความมาหาฉัน เธอไม่อยากเห็นฉันเป็นกังวล

เธอใส่ใจความรู้สึกคนอื่นอยู่เสมอ

ฉันกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น ฉันรู้สึกเศร้าแทนเอเลน

เมื่อแซคคารี่ตื่นขึ้นมาและเห็นฉันนั่งไขว้ขาอยู่บนเตียง เขาก็ถามอย่างรู้ทัน “ยังคงเป็นห่วงเรื่องเมื่อคืนอยู่สินะ?”

ฉันพยักหน้า “เป็นห่วงมากค่ะ”

เอเลนกับฉันไม่ได้สนิทกัน พวกเราแทบจะไม่ได้ติดต่อหากันเลย แต่ฉันก็รู้สึกแย่แทนเธออยู่เสมอ ไม่เพียงแค่นั้น เธอคือคนที่ดูแลฉันในยามที่ฉันตั้งครรภ์ เธอคือคนที่อยู่ข้างฉัน และคลายความเบื่อหน่ายให้ฉัน

เธอเป็นหญิงสาวที่มีเมตตา

ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ใจอ่อน และยอมรับคำขอของแอนดรูที่ให้เธอบริจาคไต

ช่างเคราะห์ร้ายที่เธอต้องเจ็บปวดและใจสลาย

แซคคารี่ลุกขึ้นมาลูบหลังฉันแผ่วเบา เขาแนะนำ “ลุกขึ้นไปทำตัวให้สดชื่นก่อนเถอะ หลังจากนั้น เราจะกลับไปที่คฤหาสน์ชอว์เพื่อไปเยี่ยมเจด แล้วเดี๋ยวฉันต้องบินไปเมืองถงอีก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉันก็ถามเขาอย่างผิดหวัง “คุณจะกลับมาเมืองอู๋ตอนไหนคะ?”

“ก่อนช่วงเย็น” ร่างสูงตอบ

แซคคารี่เห็นว่าฉันไม่มีความสุข เขาจึงเอานิ้วโป้งแตะที่มุมปากฉันเบา ๆ และปลอบโยน “เป็นเด็กดีนะ ฉันจะกลับมาแต่เช้าในวันพรุ่งนี้ และไปกินมื้อค่ำกับเธอ ฉันจะให้ผู้ช่วยแยร์สืบเรื่องเอเลน หากมันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ฉันจะช่วยหาทาง”

แซคคารี่ให้สัญญากับฉัน

ฉันพูดอย่างดีใจ “ขอบคุณนะคะพี่รอง ฉันจะสั่งให้ทัคเกอร์ส่งหมอเฉพาะทางไปที่เมืองเอส”

ถึงอย่างนั้น จากอาการของเอเลน พวกเราทำได้แค่พยายามอย่างเต็มที่

“เอาล่ะ ฉันจะพาเธอไปส่งที่คฤหาสน์ชอว์” เสียงทุ้มกล่าว

ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำในห้องน้ำ ตอนที่ฉันกำลังทาครีมบำรุง จู่ ๆ แซคคารี่ก็ผลักประตูเข้ามา ฉันมองเห็นเขาจากกระจกที่ตั้งอยู่ด้านหน้า

เขาเอียงหัวเล็กน้อย และมองมาที่แก้มฉัน อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น “เธอเคยมีรอยแผลเป็นบนแก้ม ทำไมถึงมีแผลเป็นกันล่ะ?”

แซคคารี่จ้องเขม็งไปที่แก้มฉัน จู่ ๆ แก้มฉันก็ร้อนขึ้น เขาจ้องมาที่แก้มฉันที่มีรอยแผลเป็นไม่วางตา ใบหน้าของฉันกลับมาเนียนนุ่มอีกครั้งเมื่อรอยแผลเป็นจางหายไป

ฉันอธิบายอย่างอ่อนโยน “ตอนที่เกว็นจะดึงมือฉัน ฉันก็ผลักเธอออกอย่างไม่รู้ตัว เพราะฉันไม่ชอบเวลาโดนคนแปลกหน้าจับตัว ทว่าดิกสันปกป้องเธอ ดังนั้นฉันจึงล้มลงไป แก้มฉันเป็นแผลตอนที่ฉันกระแทกเข้ากับถนนปูนซีเมนต์อย่างแรง นั่นคือเหตุผลที่ฉันมีรอยแผลเป็น”

นัยน์ตาลึกของเขาจ้องมาที่ฉัน และกล่าว “เธอโกหก”

“ฉัน...”

“เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณนายชิคโกหก เธอจะไม่กล้ามองฉัน” แซคคารี่เอ่ย

เขาอ่านฉันออกอย่างง่ายดาย

ฉันพูดด้วยความโศกเศร้า “พี่รองคะ อย่ามองฉันแบบนั้นสิ!”

แซคคารี่พูดอย่างดื้อรั้น “ถ้างั้นบอกความจริงฉันมา”

“ในตอนนั้น ฉันไม่รักตัวเองเลย ดังนั้นฉันเลยทำให้บาดแผลมันแย่ลงไปอีกด้วยเล็บของฉัน” ฉันตอบอย่างซื่อตรง

นั่นเป็นวันที่ท้าทายที่สุดในชีวิตของฉัน นั่นเป็นวันที่โดดเดี่ยว และสิ้นหวังที่สุด