หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 730

ซัมเมอร์มักใจอ่อนอยู่เสมอ แต่ว่าเธอใจอ่อนกับทุกคนยกเว้นชาร์ลส ชายที่เคยทำร้ายเธอ

ซัมเมอร์เป็นคนที่โหดเหี้ยม ถึงอย่างนั้น เธอจะเกรี้ยวกราดตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับชาร์ลสเท่านั้น

ความจริงก็คือ ซัมเมอร์เป็นคนมีเหตุผล เธอมองทุกอย่างออกได้ทะลุปรุโปร่ง แม้ในตอนที่เธอมีความรัก

ฉันคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ฉันต้องทบทวนความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น และเข้าใจพวกเขา

ซัมเมอร์ถอนใจออกมา และปลอบใจตัวเอง “ฉันเข้าใจดีว่าฉันไม่มีอะไรที่เขาต้องการเลย ถึงแม้ฉันจะไม่เห็นค่าในตัวเอง แล้วมันจะแย่แค่ไหนกันเชียว? สุดท้ายแล้ว ฉันก็ยังอยู่ในจุดต่ำสุด ในขณะที่เขาอยู่ที่ยอดสูงบนก้อนเมฆ! ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้กลายมาเป็นคุณนายไอของเขา”

“อ่า! กระทั่งตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากเชื่อว่าฉันคือคุณนายชิค! ซัมเมอร์สิ่งที่เราได้ประสบนั้นช่างคล้ายกันเหลือเกิน เราทั้งคู่ไม่สามารถเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบได้ แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เราก็สมควรได้รับความรักจากชายอื่นอีกครั้ง ใช่ไหมล่ะ?”

ซัมเมอร์ตะลึงในคำพูดของฉัน “ได้รับความรักอีกครั้งเหรอ?”

ฉันถามเธอกลับ “หรือว่าเธอไม่อยากได้รับความรักจากบลูสัน?”

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? นั่นไม่เกี่ยวกันเลยสักนิด” ซัมเมอร์รีบปฏิเสธ “ฉันแค่รู้สึกว่าพวกเราเกือบจะ... ในตอนที่เขาหยุด ฉันรู้สึกหนาวสั่น ฉันไม่ชอบเลย ฉันเคยบอกว่าฉันอยากเข้ารับการผ่าตัดตกแต่งเยื่อพรหมจารีย์ แต่มันไม่ใช่เพราะฉันรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า หรืออยากได้รับความรักสักหน่อย”

“ฉันแค่อยากทำให้เขามีความสุข เขาจะได้ไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ” ซัมเมอร์กล่าว

ฉันถามต่อ “เธอหมายความว่ายังไงกระอักกระอ่วนใจ?”

“แคโร เขาเป็นชายที่บริสุทธิ์ บลูสันไม่เคยมีผู้หญิงอยู่รายล้อมตัวเขา ฉันไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกเสียดาย”

ฉันไม่คิดเลยว่าบลูสันจะยังบริสุทธิ์อยู่! เขามีความคล้ายแซคคารี่อยู่มาก แต่ว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่เดียวราวกับฤๅษี ในขณะที่แซคคารี่ใช้ชีวิตอยู่ทั่วทุกมุมโลก

ฉันถามคำถามที่เรียบง่าย “เสียดายที่เธอไม่บริสุทธิ์งั้นเหรอ?”

“ใช่แล้ว เขาเป็นผู้ชาย หรือจะพูดอีกอย่างคือ ถึงแม้เขาจะไม่ใส่ใจเรื่องนั้น ฉันก็ยังอยากทำให้เขามีความสุขอยู่ดี” ซัมเมอร์อธิบาย

“ฉันจะสนับสนุนการตัดสินใจของเธอนะ” ฉันสร้างความมั่นใจให้เธอ

เมื่อไหร่ก็ตามที่ซัมเมอร์ตัดสินใจบางสิ่ง เธอได้คิดไตร่ตรองมาเป็นอย่างดีแล้ว มันไม่มีประโยชน์ที่ฉันต้องพูดอะไรต่ออีก

ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งที่เธอต้องการทำนั้นมันผิด ฉันสงสารเธอที่ต้องทุกข์ทนกับความเจ็บปวดเช่นนั้น

“อื้ม” ซัมเมอร์ตอบ “เดี๋ยวฉันส่งข้อความหาบลูสันก่อนนะ”

ซัมเมอร์หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาบลูสัน ถึงแม้พวกเขาจะแต่งงานกันแล้ว เธอก็ยังคงเรียกเขาอย่างให้เกียรติ

[ซัมเมอร์: คุณไอ ฉันกำลังเดินทางนะคะ ไว้ฉันจะส่งที่อยู่ให้คุณทีหลัง]

คุณไอ... ฉันเข้าใจในทันทีว่าทำไมแซคคารี่ห้ามไม่ให้ฉันเรียกเขาว่าคุณชิค ใช่แล้ว การเรียกเขาว่าคุณชิคนั้นทำให้รู้สึกห่างเหิน

บลูสันตอบซัมเมอร์อย่างรวดเร็ว

[บลูสัน: โอเค คุณมีอะไรที่อยากกินหรือเปล่า?]

ซัมเมอร์ตอบเขากลับด้วยความสุภาพ

[ซัมเมอร์: ไม่มีค่ะ ขอบคุณนะคะ]

[บลูสัน: ไม่เป็นไรครับ]

[ซัมเมอร์: โอเคค่ะ คุณไอ]

ฉันเอาหัวพิงไหล่ซัมเมอร์ สายตาของฉันมองไปที่โทรศัพท์ของเธออยู่ตลอดเวลา หลังจากที่เธอตอบข้อความบลูสัน เธอก็ตอบข้อความคนอื่นต่อ ฉันรู้จักพวกเขาบางคน แต่ไม่ทุกคน

ส่วนใหญ่เป็นข้อความที่ไม่สำคัญอะไร

ไม่นานหลังจากนั้น บลูสันก็ตอบเธอมาเป็นข้อความเสียง

ฉันได้ยินเสียงเขาอย่างชัดเจน “ซัมเมอร์ทำไมคุณไม่เรียกผมว่าพี่ชาย?]

เมื่อได้ยินข้อความเสียงนั่น ฉันก็หัวเราะออกมา และแซวซัมเมอร์ “บลูสันมีนิสัยแบบนี้ด้วยเหรอ?”

ซัมเมอร์กำโทรศัพท์ไว้แน่น ใบหน้าเธอดูลุกลี้ลุกลนในขณะที่อธิบาย “ฉันสนใจเรื่องการวาดรูปมาตลอด ครั้งล่าสุด เขาสอนเทคนิคบางอย่างให้ฉันตอนที่เขาอาศัยอยู่ที่บ้านฉัน เขาสอนเก่งนะ แต่เขาเป็นคนขี้เกียจ ดังนั้นเขาเลยไม่อยากสอนฉันเท่าไหร่ ฉันมารู้ทีหลังว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่น้องสาวเขาต้องการให้เขาช่วย เธอจะทำตัวเหมือนเด็กน้อย และเรียกเขาว่าพี่ชาย ดังนั้นฉันจึงเรียนรู้สิ่งนั้นมาด้วยเหมือนกัน! เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันอยากให้เขาสอนวาดรูป หรือทำอะไรผิดมา ฉันจะเรียกเขาว่าพี่ชาย แต่ว่านั่นมันก็ห้าปีมาแล้ว ฉันไม่คิดว่าเขาจะจำได้ด้วยซ้ำ!”

“ดูเหมือนพวกเธอทั้งคู่มีความสุขกันมากเลยนะในช่วงหลายเดือนก่อน...”