หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 737

มาร์ตี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดชื่อออกมาเบา ๆ ตอนที่เอสันได้ยิน เขาก็ตัวแข็งทื่อ

โจชัวร์สังเกตว่าบรรยากาศเริ่มมาคุขึ้น เขาเลยพยายามเปลี่ยนบรรยากาศโดยการคุยเรื่อยเปื่อย “รีบถามบลูสันกับซัมเมอร์สิ บางทีมันน่าจะสนุกกว่านะ”

ฉันถามซัมเมอร์ “เธอเคยเขียนจดหมายรักมาก่อนหรือเปล่า?”

“เอ่อ เคยนะ” ซัมเมอร์ตอบตรง ๆ

ฉันถามอย่างแปลกใจ “ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ!”

“ฉันเขียนตอนที่ฉันยังเด็กอยู่ แต่ว่าก็ไม่เคยส่งมันน่ะ”

มันเป็นเวลานานมากตั้งแต่เธอบอกว่าเธอเขียนจดหมายตอนที่เธอยังเด็ก!

โจชัวร์ดูกังวลเพราะว่าฉันถามคำถามไม่เก่ง แต่ฉันก็ไม่อยากจะทำให้ซัมเมอร์ไปอยู่ในจุดที่ลำบาก

หลังจากนั้น ฉันก็ตั้งใจถามคำถามยาก ๆ กับบลูสันผู้เงียบขรึมที่นั่งอยู่ข้างซัมเมอร์ “บลูสัน คุณมีคนที่คุณชอบหรือเปล่า?”

มันเป็นคำถามที่ยาก บลูสันเลยใช้เวลาสักพักก่อนที่จะตอบคำถามอย่างชัดเจน “แน่นอน ทุกคนต้องมีคนที่รักกันทั้งนั้น”

โจชัวร์บ่น “เธอไม่เห็นต้องถามคำถามนี้เลย คุณไออยู่ที่นี่ แน่นอนว่าเขาชอบซัมเมอร์ เธอถามคำถามอะไรเนี่ย?”

โจชัวร์โมโหเลยอยากเปลี่ยนทีมอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน เสียงที่เยือกเย็นก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉัน

“พวกนายกำลังสนุกกันเลยหนิ ฉันเห็นว่ากำลังขาดผู้เล่นอยู่คนหนึ่งพอดี ขอฉันเล่นด้วยได้ไหมล่ะ?”

ฉันหันกลับไปถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

“แซคคารี่เชิญฉันมา เขาบอกว่าทุกคนมาปิกนิกกันข้างนอก ฉันเลยคิดว่าจะมาดูสักหน่อย เนื่องจากว่าว่างอยู่พอดี ไม่คิดเลยว่าจะมาเจออดีตภรรยาอยู่ที่นี่ด้วย”

ชาร์ลสนั่งลงตรงข้ามซัมเมอร์อย่างคุ้นเคย ในตอนนั้นฉันเห็นสีหน้าของซัมเมอร์ซีดลง แต่บลูสันยังคงดูนิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลง

ฉันมองไปที่แซคคารี่ แล้วเขาก็ส่ายหน้าช้า ๆ

เขาไม่เคยเชิญชาร์ลสมาที่นี่ เขามาของเขาเอง!

มีอาต้องบังเอิญบอกเขาตอนที่เธอกลับไปที่บ้านแน่ และจากที่ชาร์ลสได้ยินว่าซัมเมอร์อยู่ที่นี่ด้วย เขาเลยรีบมาหา เขาน่าจะไม่รู้ว่าบลูสันก็อยู่ที่นี่เพราะว่ามีอาไม่รู้ว่าเขาจะมา!

โจชัวร์พูดอย่างใจดี “ก็ได้ นายไปอยู่ทีมเดียวกับพี่รอง”

เกมส์ตาที่สามก็เริ่มขึ้น

มาร์ตี้โยนได้เลขห้า โจชัวร์และซัมเมอร์โยนได้เลขสี่ บลูสันโยนได้เลขหก

คะแนนของพวกเขารวมกันได้สิบเก้าคะแนน

มันเป็นคะแนนที่เยอะมาก

โชคดีที่ชาร์ลสมาร่วมทีมกับเรา

ชาร์ลสมีโชคที่ดี เขาโยนได้เลขหกในครั้งแรก เอสันก็ยังคงนิ่งเหมือนอย่างเคย เขาโยนได้เลขห้า แซคคารี่โยนลูกเต๋าได้เลขหก

คะแนนของพวกเขาทั้งสามคนรวมกันได้สิบเจ็ด

ความกดดันตกอยู่ที่ฉันอีกครั้ง

ในตอนนั้น ตราบใดที่ฉันโยนได้มากกว่าเลขหนึ่ง พวกเราก็จะชนะ ฉันคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะโยนได้เลขหนึ่งในสามครั้ง!

และตอนที่ฉันกำลังจะโยนลูกเต๋า ชาร์ลสก็เตือนฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย “ฉันไม่ได้หวังอะไรมากกับเธออยู่แล้ว มันน่าจะไม่ใช่เรื่องยากที่จะโยนเลขได้มากกว่าหนึ่งใช่ไหม?”

ฉันพยักหน้า “ไม่ยาก”

ฉันโยนลูกเต๋า

ตอนที่ฉันเห็นจุดสีแดงบนลูกเต๋าอีกครั้ง ฉันก็เกือบจะร้องไห้ออกมา ฉันมองไปที่แซคคารี่ด้วยใบหน้าเศร้าแล้วถามเขา “มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกันคะ?”

โจชัวร์หัวเราะออกมายกใหญ่ “เธอโชคร้ายมากเลยนะ! ฮ่า ๆ ฉันจะถามก่อนก็แล้วกัน ชาร์ลส มันต้องไม่ใช่พี่รองที่เชิญนายมาแน่ นายมาหาใคร?”

คำถามของโจชัวร์จงใจเล็งไปที่ชาร์ลสโดยตรง