หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 740

ค่ำคืนที่ดูมืดมน เหมือนกับความรู้สึกของซัมเมอร์

ทันใดนั้น จู่ ๆ บลูสันก็ยกมือขึ้นมากุมมือของซัมเมอร์ เขาตำหนิชาร์ลสด้วยน้ำเสียงเย็นชา​ “ถึงแม้ว่าเกมนี้จะให้พูดความจริงและรับคำท้า แต่คุณก็ถามคำถามที่ทำให้คุณนายไอของผมต้องตกอยู่ในสถานการ์ณลำบาก! คุณคอนเนอร์ มันมีขีดจำกัดในทุก ๆ เกมนะครับ”

บลูสันเป็นคนแรกที่ปกป้องซัมเมอร์

ชาร์ลสยิ้มเยาะ “พวกคุณไม่ใช่คนที่เริ่มเกมนี้กันก่อนหรอกเหรอ? ทำไมล่ะ? อยากเล่นแต่รับไม่ได้ที่ตัวเองแพ้หรือไง? แล้วผมก็ไม่ได้ถามคุณ เพราะฉะนั้น มันไม่ใช่เรื่องของคุณ”

น้ำเสียงของชาร์ลสฟังดูเหมือนว่าเขาไม่ได้นึกถึงคนอื่นอีกแล้ว!

เขาถามซัมเมอร์ตรง ๆ อีกครั้ง “เธอรักฉันไหม?”

หน้ากากของซัมเมอร์ปิดขึ้นมาจนถึงแค่จมูกของเธอ แต่ถึงแบบนั้น ส่วนบนของใบหน้าเธอยังคงซีดเผือดอยู่ดี มันมีแต่ความกังวลในดวงตาของเธอ คำตอบของเธอชัดเจนมากที่คนส่วนใหญ่ก็สามารถตอบได้

ฉันรีบมองไปดูที่บลูสัน

ใบหน้าของเขาเย็นชามาก บลูสันลุกขึ้นแล้วต้องการจะพาซัมเมอร์กลับเข้าไปในเต็นท์ แต่จู่ ๆ สายตาของซัมเมอร์ก็ฉายความแน่วแน่ขึ้น เธอเปล่งคำออกมาจากปากเธอช้า ๆ

“ใช่”

ฉันสังเกตเห็นบลูสันใกล้ ๆ และไม่รู้ว่าจะอธิบายสีหน้าของเขาอย่างไร เขามีใบหน้าที่เย็นชา แต่มันยังคงมีความอดทนและความโกรธอยู่บนนั้น และด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันสามารถเห็นความเชื่อใจในสายตาของเขา ดูเหมือนจะเชื่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขา!

ชาร์ลสขมวดคิ้วอย่างหนักก่อนที่เธอจะตอบคำถามของเขา ตอนที่เธอพูดแบบนั้น เขาก็คลายปมที่คิ้วของเขาแล้วพูด “ฉันรู้”

หลังจากนั้น เขาก็ยื่นมือไปหาซัมเมอร์ และรอให้เธอตัดสินใจ แต่ซัมเมอร์ยังพูดไม่เสร็จ

เธอพูดอย่างช้า ๆ “ฉันยังรักคุณอยู่แน่นอน แต่มันก็เป็นเพราะว่าฉันยังต้องการเวลาที่จะลืมคุณ และนั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะลืมคุณไม่ได้! มันก็เหมือนกับสองปีที่แล้ว… ตอนที่ฉันรวบรวมความกล้าของฉันแล้วยอมแพ้กับโจเซฟ แล้วเลือกคุณแทน”

ในตอนนั้นเอง ชาร์ลสมองไปที่เธอด้วยสายตาที่มืดมน

“เธอหมายความว่ายังไง? อย่าบอกนะว่าเธอพยายามจะยั่วโมโหฉันโดยการบอกว่ารักฉันเพราะว่าโจเซฟไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว! ซัมเมอร์ เธอไม่เข้าใจฉันหรือไง? ฉันต้องได้ทุกอย่างที่ฉันต้องการ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม!”

ซัมเมอร์ส่ายหน้าแล้วพูดอย่างแน่วแน่ “ชาร์ลส คุณโหดร้ายกับฉันมาก ในวันที่คุณขอให้ฉันหย่ากับคุณ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังยอมที่จะปล่อยคุณไป แล้วฉันก็อธิบายผลที่ตามมามาอย่างชัดเจนแล้ว ทำไมคุณถึงยังต้องการให้ฉันกลับไปอยู่อีกล่ะ?”

ซัมเมอร์ถามกลับไปแรง ๆ “คุณพยายามจะเอาอะไรจากฉัน?”

น้ำเสียงของซัมเมอร์แฝงไปด้วยความเด็ดขาด คำพูดของเธอทำให้เขาสั่นคลอน

ภายใต้แสงของดวงจัทร์ สีหน้าของเขามืดมนในขณะที่เขาถาม “เธอไม่รู้ว่าฉันต้องการอะไรเหรอ?”

“ปล่อยให้อดีตเป็นเรื่องของอดีตไปเถอะ!” ซัมเมอร์พูดอย่างแน่วแน่ “ฉันจะไม่กลับไปหาคุณ หรือยุ่งกับคุณอีก และแน่นอนว่าฉันเคยรักคุณ แต่ฉันจะลืมคุณได้เร็ว ๆ นี้แน่นอน! เหมือนกับปีนั้น… ฮ่า ๆ ฉันลืมโจเซฟ ผู้ชายที่ฉันรักมาตลอดสิบปี แล้วก็เลือกคุณ คุณน่าจะรู้ว่าฉันไร้ความรู้สึกขนาดไหนได้แล้วนะ! อีกอย่าง ตอนนี้ฉันก็มีสามีแล้ว ฉันมีผู้ชายที่ฉันอยากพึ่งพา จากนี้ต่อไป ฉันจะเป็นของพี่ไอเท่านั้น”

ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ ซัมเมอร์เรียกบลูสันว่า ‘พี่’ ตอนที่เขาได้ยินคำนั้น ความเยือกเย็นของเขาก็ละลายลงในขณะที่เขามองไปที่เธอด้วยสายตาอ่อนโยน เขาเชื่อว่าเธอจะจัดการกับสถานการณ์นี้ได้ด้วยตัวของเธอเอง!

ฉันไม่เคยคิดว่าเกมจริงหรือกล้านี้จะทำให้บรรยากาศมีนน่าอึดอัด โจชัวร์ตะลึงกับเหตุการณ์นี้เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ซุบซิบได้ ฉันเลยแอบโยนหินก้อนเล็ก ๆ ใส่เขา!

ตอนที่หินโดนบนตัวเขา เขาก็มองกลับมาที่ฉัน

ฉันขยับปากพูดไม่ให้มีเสียง

“ดูปัญหาที่นายก่อขึ้นสิ”

โจชัวร์มองกลับมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่รู้เรื่อง

“มันเกี่ยวอะไรกับฉันกันเล่า?”

พวกเราพูดคำพูดแบบไม่มีเสียงเลยไม่มีใครได้ยิน

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาก หลังจากที่ซัมเมอร์พูดคำเหล่านั้น ชาร์ลสมองไปที่เธอด้วยสายตาอันแสนเย็นชา “เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ? ซัมเมอร์ เธอก็รู้ดีว่าฉันเป็นคนแบบไหน!”

“ถ้าเป็นแบบนั้น....”

บลูสันเป็นคนพูดคำนั้น

เขามองไปที่ชาร์ลสด้วยสายตาไร้ความรู้สึก “คุณจะลองดูก็ได้นะ”

บลูสันที่ร่ำรวยไม่เคยเกรงกลัวต่อคำขู่ใด ๆ

ซัมเมอร์กุมมือของเขาไว้แน่นแล้วส่ายหน้า ชาร์ลสรู้สึกอับอายมากยิ่งขึ้นจากการกระทำของเธอ เธอกัดริมฝีปากแล้วขู่ชาร์ลสกลับไป “สิ่งที่ฉันมีเหลือทั้งหมดคือชีวิตที่ไร้ค่านี้ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม มันก็เป็นเรื่องของคุณ เพราะฉันจะไม่กลับไปหาคุณอยู่ดี เชื่อฉันเถอะ”

ชาร์ลสนึกบางอย่างขึ้นได้ “เธอกำลังขู่ฉันว่าจะฆ่าตัวตายอีกเหรอ?”

“ฉันทำได้แค่ใช้ชีวิตของฉันขู่คุณ น่าแปลกที่มันได้ผลใช่ไหมล่ะ? ถ้าคุณยังถามแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันจะไม่กลัวที่จะจากโลกนี้ไปหรอกนะ ไม่ว่าทางไหนก็ตาม ฉันใช้ชีวิตของฉันด้วยความหดหู่อยู่แล้ว และฉันก็ทนมาพอแล้ว!”

มันช่างน่าสลดใจที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากซัมเมอร์ เธอใจสลายมากจนไม่มีสิ่งใดสำคัญกับเธออีกต่อไปแล้ว!

ความตื่นตระหนกฉายขึ้นมาบนใบหน้าของฉัน ตอนที่ชาร์ลสเห็นเธอทำท่าทางแบบนั้น เขาก็ไม่กล้าจะทำอะไรให้เธอโมโหอีกต่อไป ความอ่อนโยนในสายตาของบลูสันก็เลือนหายไป

ทั้งหมดในแปดคน แซคคารี่เป็นคนเดียวที่ไม่สนใจอะไร

โจชัวร์พยายามจะทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง

“โลกนี้ดีจะตายไป! ทำไมถึงคิดอะไรแบบนั้นล่ะ? คุณจาคอปส์ อย่าพูดอะไรไร้สาระแบบนั้นอีกนะ!”

ซัมเมอร์ไม่ได้ตอบอะไรโจชัวร์ ในตอนท้ายเกมก็ต้องจบลง โจชัวร์เป็นคนแรกที่บอกให้ยุติการเล่นเกม

​“งั้นเราจบเกมคืนนี้ลง แล้วไปพักผ่อนกัน เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ!”

โจชัวร์, มาร์ตี้ และเอสันจากไปอย่างรวดเร็ว

ชาร์ลสมองไปที่ซัมเมอร์แล้วพูดเสียดสี “ฉันจะให้เวลาเธออีกสองสามวันแล้วกัน”

เหมือนกับเอ็มมี่และมีอา เขาก็ออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว เขามายังภูเขานี้ เพื่อตั้งใจจะถามคำถามที่เจ็บปวดกับเธอแค่นั้นเหรอ?!

มีแค่เราสี่คนที่ยังอยู่ แต่บรรยากาศก็ยังคงอึดอัด ฉันหยิบน้ำไปดับกองไฟ แล้วถึงไปปลอบซัมเมอร์ “ซัมเมอร์ ไม่ต้องคิดมากไปหรอกนะ แล้วก็อย่าพูดอะไรแบบนั้นอีก เธอไปนอนพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้มันจะดีขึ้นเอง ฝันดีนะ!”

ซัมเมอร์พยักหน้าแล้วพูดกลับมา “อืม ฉันก็แค่ขู่เขาน่ะ”

บลูสันเดินเข้ามา ซัมเมอร์ก็ตามเข้ากลับไปอย่างเชื่อฟัง ฉันมองพวกเขาทั้งสองคนเดินจากไปแล้วถามแซคคารี่ “ชาร์ลสเป็นคนแบบไหนกัน? เขาจะไม่ปล่อยซัมเมอร์ไปจริง ๆ เหรอคะ?”

แซคคารี่ตอบคำถามอย่างชัดเจน “เขาเป็นคนที่หมกหมุ่นกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งมากเกินไปน่ะ”

“คุณหมายถึงยังไงเหรอคะ?” ฉันถาม

“เขาจะทำลายตัวของเขาเองจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการมา! ชาร์ลสโตมากับการที่ไม่มีอะไรเลย กว่าจะมาถึงจุดที่เขามีในวันนี้ เขาติดอยู่กับความตายและการมีชีวิตอยู่ เขาต้องการอยู่ต่อไป แต่เขาก็ไม่สนใจชีวิตของเขา เขาเป็นคนที่ชอบทำอะไรที่มันขัดแย้งกัน!”

เขาเป็นคนแบบนั้น…

ซัมเมอร์เดินตามบลูสันช้า ๆ เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังโกรธ แต่เธอไม่แน่ใจว่าเขาโกรธเรื่องอะไร

เธอมองไปที่บลูสัน ที่อยู่ในชุดสบาย ๆ อย่างประหม่า หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก เธอก็คิดว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอทำให้เขาอับอายก่อนหน้านี้!

ในฐานะที่เป็นภรรยาของเขา เธอบอกทุกคนตรง ๆ ว่าเธอรักผู้ชายอีกคน แต่มันก็ไม่สำคัญว่าบลูสันจะรักเธอหรือเปล่า เพราะสุดท้ายแล้ว เธอก็ยังคงทำลายศักดิ์ศรีของเขาอยู่ดี เธอรู้สึกผิดและเสียใจในสิ่งที่เธอทำลงไป

ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างเขาไม่ควรจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าขายหน้าแบบนั้น ที่แย่ที่สุดคือเธอเป็นคนที่ก่อเรื่องนั้นขึ้นมาเองด้วย

เขาไม่ได้จ้องมาที่ซัมเมอร์ ที่กำลังเดินตามเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ซัมเมอร์เปลี่ยนมาใส่รองเท้าแตะอยู่บ้านอย่างเงียบ ๆ แล้วเข้าไปล้างหน้า เธอแปรงฟันที่ด้านหลังของเต็นท์

ในระยะห่างนั้น เธอเห็นภูเขาที่ทอดยาวอย่างชัดเจนตอนแสงจันทร์ส่องลงมา มันทำให้เธอนึกถึงผู้ชายคนนั้น

หลังจากที่เธอทำธุระเสร็จ เธอก็ล้างเท้าของเธอก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในเต็นท์

เธอลังเลอยู่เล็กน้อย และไม่แน่ใจว่าเธอควรจะนอนในเต็นท์เดียวกับเขาไหม แต่เธอเป็นภรรยาของเขา เธอไม่ควรจะหลบหน้าเขา แต่เธอก็ไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้

เธอนั่งย่อข้างเต็นท์แล้วเรียกเบา ๆ “คุณไอ”

เธอเรียกเขาอีกครั้ง ในตอนนั้นเธอรู้สึกแปลก ๆ ที่จะเรียกเขาว่าพี่

ผู้ชายที่อยู่ในเต็นท์ไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับมา

เธอพูดต่อ “สตีเฟน”

คนที่อยู่ในเต็นท์ยังคงเงียบต่อไป

ซัมเมอร์คิดอยู่สักพักแล้วจึงถาม “พี่โกรธฉันอยู่หรือเปล่าคะ?”

เสียงดังออกมาจากด้านใน “ฉันไปโกรธเธอตอนไหนกัน?”

ซัมเมอร์ตอบ ​“ฉันรู้สึกได้ว่าคุณโกรธค่ะ”

เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง

ซัมเมอร์พิจารณาอย่างถี่ถ้วนก่อนจะรูดซิปเต็นท์เข้าไป ข้างในนั้น บลูสันกำลังนั่งอยู่บนที่นอน โดยที่เท้าของเขาอยู่ในผ้านวมสีขาว

เต็นท์กว้างมากจนที่คนห้าหกคนอยู่ในนั้นได้ แถมมันก็สูงมากด้วย เหมือนกับเป็นห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง

“คำตอบในคืนนี้ของเธอมันยอดเยี่ยมมาก” บลูสันพูด

ซัมเมอร์จินตนาการถึงคำตอบของเขา และด้วยบุคลิกของเขาแล้ว เขาคงจะไม่ดุเธอหรอก แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะชื่นชมเธอแบบนี้ ไม่เพียงแค่นั้น เขายังชมเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอีก

ซัมเมอร์พึมพัม “สตีเฟน”

“หืม?” บลูสันเลิกคิ้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชอบที่เธอเรียกแบบนั้น

ซัมเมอร์สัมผัสได้เลยรีบพูดกลับไป “ทำไมพี่ถึงไม่โทษฉันล่ะคะ?”