หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 741

“ทำไมฉันถึงต้องโทษเธอด้วยล่ะ?” เขาถาม

บลูสันยืดแขนของเขาออกมาแล้วถอดเสื้อโค้ทออก เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสบาย ๆ อยู่ด้านใน แล้วครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออกต่อหน้าซัมเมอร์!

ร่างกายของเขามีมัดกล้ามที่สวยงามมาก ยิ่งตรงบริเวณกล้ามท้องของเขา

เขาไม่ได้ดูเหมือนกับนายน้อยที่ขี้เกียจดูแลตัวเองเลยสักนิด

ซัมเมอร์เลื่อนสายตาของตัวเองออกไปอย่างไม่ตั้งใจ เธอได้ยินเสียงของบลูสันดังมาจากข้างบน “ฉันรับข้อผิดพลาดของเธอได้ ฉันยอมรับเรื่องโง่ ๆ อะไรก็ตามที่เธอทำต่อหน้าฉัน แล้วฉันก็ยังรับสิ่งที่เธอพูดว่าเธอรักชาร์ลสต่อหน้าฉันได้อีก! ไม่ว่าเธอต้องการอะไรก็ตาม ฉันสามารถหามาให้เธอได้หมดทุกอย่าง ถ้าหากว่าเธอต้องการดวงดาวบนท้องฟ้า ฉันก็จะไปหามาให้เธอ แต่ฉันขอห้ามไม่ให้เธอพูดเรื่องอะไรแย่ ๆ เกี่ยวกับตัวเองอีก!”

“คุณนายไอ ถึงแม้ว่าชีวิตของคุณจะเป็นของคุณ หรือจะเหลืออยู่อีกไม่กี่ปีก็ตาม ฉันก็ยังคงหวังว่าคุณจะหวงแหนมันไว้นะ”

ซัมเมอร์ถามด้วยความประหลาดใจ “คุณโกรธเรื่องนี้เหรอคะ?”

“ทำไมล่ะ?” บลูสันเลิกคิ้ว

ซัมเมอร์ยกยิ้มแล้วยอมรับความผิดของเธอ “ฉันผิดเองค่ะ!”

เธอทำตัวดี บลูสันเลยไม่ได้พูดอะไรอีก

ซัมเมอร์ถามเขากลับไป “พี่จะเอาดวงดาวมาให้ฉันจริงเหรอคะ?”

บลูสันตอบเธอ “ฉันมีเงิน เงินสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้ อีกอย่างมันก็แค่ดวงดาวเอง ซึ่งไม่ต่างอะไรจากก้อนหินเลย”

น้ำเสียงของบลูสันนั้นดูอวดดีมาก แต่ถึงอย่างนั้น ซัมเมอร์ก็เชื่อเขา เธอเชื่อว่าเขาสามารถประสบความสำเร็จกับสิ่งใดก็ตามที่เขาหวัง

และด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกว่าเกลียวคลื่นที่โหมกระหน่ำในหัวใจเธอได้สงบลงแล้ว เธอรู้สึกโล่งใจจากความคิดที่แสนเศร้าของเธอ เธอย่อตัวนั่งลงบนพื้นอย่างนอบน้อม แล้วโค้งคำนับให้บลูสันตามแบบประเพณีของญี่ปุ่น เธอพูดอย่างเคารพว่า “ขอบคุณนะคะ บลูสัน”

เธอแทบจะไม่เคยเรียกเขาว่าบลูสันเลย นอกจากคำว่าคุณไอแล้ว เธอก็เรียกเขาว่าสตีเฟนเป็นส่วนมาก

สมัยก่อนนั้น ซัมเมอร์จะคอยอยู่เคียงข้างเขา แล้วเรียกเขาว่าพี่ชายทุกครั้ง วันวานอันแสนสงบสุขน่าจะเป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นที่สุดที่เธอเคยสัมผัสมาในชีวิตของเธอ ถ้าหากว่าเธอสามารถย้อนเวลากลับไปสู่อดีตของเธอได้ เธอจะเลือกมันใหม่อีกครั้งแน่นอน…

เธอจะเปลี่ยนใจแล้วตามบลูสันไปหรือเปล่านะ?

ซัมเมอร์คิดกับตัวเอง เธอคงเลือกที่จะอยู่ต่อ เพราะสุดท้ายแล้ว มันก็ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมตอนที่เธอพบกับบลูสัน

ดูเหมือนว่าพรหมลิขิตเป็นคนตัดสินว่าจะให้ใครได้พับกันอีกครั้งในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตพวกเขา

ตอนที่ซัมเมอร์มองหน้าเขา เธอยังคงรู้สึกผิด และมีความรู้สึกไม่ดีอื่น ๆ อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกขอบคุณต่อชีวิตของเธอ

“คุณนายไออยากพูดอะไรหรือเปล่า?”

“พี่เคยบอกฉันว่าเราไม่สามารถหย่ากันได้เมื่ออยู่ในตระกูลไอ เราจากกันได้ก็ต่อเมื่อคนใดคนหนึ่งตายไป”

“ใช่แล้ว กฎของตระกูลไอเข้มงวดมาตลอด”

“นั่นก็หมายความว่า ไม่ว่าจะดีหรือร้ายอย่างไร ในชีวิตของพี่ที่เหลือก็จะเป็นของฉันได้เท่านั้นเหรอคะ?”

นัยน์ตาของบลูสันสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะตอบเธอ “เธอจะแปลมันแบบนั้นก็ได้”

“พี่คะ หลังจากที่ฉันสะสางปัญหากับชาร์ลสเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันจะเป็นของพี่เท่านั้น และฉันจะเรียนรู้ที่จะเป็นภรรยาที่ดีกว่านี้ในอนาคตนะคะ”

บลูสันตอบกลับมา “ฉันไม่ต้องการภรรยาที่ดี”

“พี่หมายความว่าอย่างไรคะ?”

บลูสันคิดกับตัวเองในใจของเขา

‘ฉันต้องการคนรัก’

เขาต้องการคนรักที่จะอยู่เคียงข้างเขาตลอดทั้งชีวิตที่เหลือนี้ คนรักที่จะตกหลุมรักกับเขา และจะรักกันตลอดไป คนรักที่สามารถผ่อนคลายความเหงาจากชีวิตในช่วงแรกของเขาที่ผ่านมาได้

บลูสันยิ้ม “ซัมเมอร์ ฉันชินกับการอยู่คนเดียวแล้วล่ะ”