หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 757

ฉันนั่งอยู่ในห้องโดยสารชั้นหนึ่งกับลูก ๆ ที่นั่งนั้นมีจำกัด และเหล่าบอดี้การ์ดที่เหลือนั้นก็นั่งอยู่ในห้องโดยสารชั้นประหยัดด้านหลัง

เด็ก ๆ ทั้งสองไม่สบายตัวเลยเมื่ออยู่บนเครื่องบิน พวกเขาร้องไห้ไม่หยุด แม้กระทั่งราฟที่ปกติแล้วจะเงียบก็ยังยากที่จะรับมือ

ลีโอที่อุ้มราฟอยู่พูดขึ้น “บางทีนายน้อยกับคุณหนูคงยังไม่คุ้นชินกับการเดินทางด้วยเครื่องบิน และรับรู้ได้ถึงภาวะไร้น้ำหนักในระหว่างที่เครื่องบินบินขึ้น เลยทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัด สักพักน่าจะดีขึ้นครับ”

ห้องโดยสารชั้นหนึ่งนั้นไม่ได้มีเฉพาะพวกเรา แต่ยังมีผู้โดยสารคนอื่นอยู่ด้วย การที่เด็กทั้งสองร้องไห้นั้นคงทำให้พวกเขารำคาญอยู่ไม่น้อย

“เสียงดังมากเลย คุณช่วยทำให้พวกเขาเงียบลงได้ไหม?”

เพราะพวกเราเป็นฝ่ายผิด ลีโอจึงขอโทษ “ขอโทษด้วยครับ นายน้อยกับคุณหนูยังไม่คุ้นเคยกับสิ่งนี้ เพราะพวกเขาแทบไม่เคยเดินทางทางอากาศเลย บางทีเมื่อเครื่องบินบินขึ้นสูงกว่านี้”

คน ๆ นั้นหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ๆๆๆ นี่มันยุคไหนแล้ว นายก็ยังเรียกพวกเขาว่าคุณหนูกับนายน้อยบ้าอะไรนั่นอีก? นายคิดว่านายอยู่ในละครหรือยังไง?”

เด็ก ๆ ร้องไห้ไม่หยุด ฉันไม่สนใจคน ๆ นั้น และพยายามปลอบโยนเบลล่าอย่างใจเย็นแทน เมื่อเห็นว่าเด็ก ๆ ไม่ยอมสงบลง ในที่สุดชายคนนั้นก็เสียสติ และเริ่มก่นด่า “ตัวทำลายบรรยากาศชะมัด แกร้องไห้ซะราวกับว่าคนในครอบครัวเพิ่งจะตายไปอย่างนั้นแหละ!”

ฉันตกตะลึง ก่อนจะออกคำสั่งกับลีโอทันที “ไป!”

ลีโอสั่งบอดี้การ์ดคนอื่น “สั่งสอนเขาหน่อย แอร์โฮสเตสอยู่ไหน? ให้เธอย้ายเขาไปที่ชั้นประหยัดที!”

“ด้วยเหตุผลอะไร?! ฉันซื้อที่นั่งชั้นหนึ่งมา!”

บอดี้การ์ดของฉันเตะเขาเข้าที่ใบหน้าทันที เขาล้มลงกับพื้น และเริ่มก่อเหตุ แอร์โฮสเตสรีบเข้ามาขอโทษขอโพย “ขอโทษนะคะคุณ รบกวนช่วยกลับไปยังที่นั่งของตัวเองด้วยค่ะ โปรดงดใช้ความรุนแรง และให้ฉันจัดการเรื่องนี้เองค่ะ...”

บอดี้การ์ดเตะเข้าที่ลำตัวของเขาอีกครั้ง ฉันสั่งให้บอดี้การ์ดหยุด และพูดอย่างเยือกเย็น “เป็นความผิดฉันเองที่ลูก ๆ ฉันร้องไห้และไปรบกวนคุณ แต่ว่าผู้ใหญ่อย่างคุณไปสบถใส่เด็กแบบนั้นได้ยังไงกัน? คุณไม่มีลูกเหรอ?”

เด็กทั้งสองยังคงร้องไห้อยู่ เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉันก็รู้สึกกังวลมากขึ้นไปอีก ทันใดนั้น แอร์โฮสเตสสองคนก็อุ้มเด็ก ๆ ออกไปจากอ้อมแขนของพวกเรา พวกเขามีประสบการณ์และช่างอ่อนโยน ไม่นานหลังจากนั้น เด็ก ๆ ก็เลิกอาละวาด ฉันถอนใจอย่างโล่งอก และเอ่ยขึ้น “ขอบคุณนะคะ”

แอร์โฮสเตสยิ้มอย่างอ่อนโยน และกล่าว “เด็ก ๆ ทำตัวดีมากเลยค่ะ”

หัวหน้าสจ๊วตยังคงพยายามเจรจากับผู้โดยสารอยู่ เมื่อหมดกังวล ฉันก็หลับตาลง และผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

เรามาถึงฟินแลนด์ในวันรุ่งขึ้น จากนั้นเราขับก็รถอีกสี่ถึงห้าชั่วโมงเพื่อไปยังเอสโป ระหว่างการเดินทาง ราฟและเบลล่าร้องไห้หลายครั้ง แต่พวกเขาก็สงบลงหลังการปลอบโยน ตอนนั้นเองที่ฉันเข้าใจว่าการดูแลเด็กสองคนนี้มันยากเพียงใด โชคดีที่ลีโอและคนอื่นๆ อยู่กับฉัน ถ้าฉันทำคนเดียวฉันคงจัดการไม่ไหว!

ฉันไม่ได้ส่งข้อความหาแซคคารี่เลยก่อนที่ฉันจะมาถึงเอสโป ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าฉันจะมาถึงในตอนไหน!

ฉันลงจากรถและเห็นว่าคฤหาสน์นั้นถูกรายล้อมไปด้วยคนของแซคคารี่ สุนัขเยอรมันเชพเพิร์ดสองตัวที่สนามเริ่มกระดิกหางอย่างบ้าคลั่งทันทีที่เห็นฉัน ฉันเดินไปและก้มลงลูบหัวพวกมัน ขณะที่ฉันกำลังจะลุกขึ้น ซัมเมอร์ก็ร้องเรียกฉัน “แคโร เธออยู่ที่นี่หรือเปล่า ฉันมาที่นี่เพื่อเล่นกับราฟและเบลล่า”

ฉันมองไป และเห็นซัมเมอร์ยืนอยู่บนชั้นสองของคฤหาสน์ข้าง ๆ ฉันยิ้มและถามเธอ “บลูสันโกรธเธอหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หน้าของซัมเมอร์เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำทันที “ใช่ เขาโกรธ”

ความโกรธก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

ซัมเมอร์เดินมาหาพร้อมกับสวมแจ็คเก็ตขนเป็ด เธออุ้มราฟออกมาจากแขนของลีโอ ในขณะที่อธิบาย “สตีเฟนกับแซคคารี่เพิ่งจะออกไปก่อนหน้านี้แป๊บเดียวเอง พวกเขาบอกว่าจะกลับมาก่อนพลบค่ำ”

บลูสันเรียกที่นี่ว่าบ้าน นั่นแปลว่าคฤหาสน์หลังข้าง ๆ นั้นคงเป็นเขาที่ซื้อเอาไว้ ฉันไม่ได้คาดคิดเลยว่าซัมเมอร์กับฉันจะมาเป็นเพื่อนบ้านกันในฟินแลนด์ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

ฉันหัวเราะและพูดขึ้น “โอเค ข้างนอกมันหนาว เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ”

ฉันไม่ลืมที่จะสั่งลีโอ “ปล่อยพวกมันด้วยนะ”

สุนัขเยอรมันเชพเพิร์ดทั้งสองเล่นสนุกกันอยู่ในสวน พวกมันไม่ได้วิ่งหนีไปไหน ซัมเมอร์กับฉันพูดคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ในขณะที่นั่งเฝ้าเด็ก ๆ ไปด้วย พูดตามตรงพวกเรายังคงเป็นห่วงชายทั้งสอง ถึงอย่างนั้น ทั้งหมดมันก็เป็นเรื่องของธุรกิจ และคงไม่เป็นอันตรายนัก ฉันคิดว่ามันคงเป็นการต่อสู้ที่ยาวนาน

นอกเสียจากว่าไม่ชาร์ลสก็วอลเลซจะยอมถอยออกไป

อย่างไรก็ตาม การคิดเช่นนั้นเหมือนจะมองโลกในแง่ดีเกินไปสักหน่อย!

เครื่องทำความร้อนในคฤหาสน์ถูกเปิดขึ้น ราฟและเบลล่ากำลังคลานไปมาบนพรม และเล่นกับของเล่นของพวกเขาที่ลีโอเพิ่งซื้อมาจากร้านค้าใกล้ๆ ก่อนหน้านี้!

สุนัขเยอรมันเชพเพิร์ดทั้งสองนั่งอยู่ที่ทางเข้า เฝ้าระวังบริเวณนั้นหลังจากเล่นสนุกมา เมื่อเห็นพวกมันแบบนั้น ซัมเมอร์ก็แซวว่า “พวกมันอยากเข้ามา ทำไมเราไม่ปล่อยให้พวกมันเล่นกับเด็ก ๆ ล่ะ?”

ฉันพยักหน้าและเรียกพวกมัน “มานี่เร็ว”

เมื่อได้ยินคำสั่ง เยอรมันเชพเพิร์ดทั้งสองก็รีบวิ่งเข้ามาและวิ่งวนรอบราฟกับเบลล่า พวกมันไม่กล้าเข้ามาใกล้

สุนัขทั้งสองที่มาร์ตี้ส่งมานั้นถูกสอนมาอย่างดี และเชื่อฟัง

ซัมเมอร์ถามฉัน “พวกมันไม่มีชื่อเหรอ?”

ฉันอธิบาย “พวกมันคือของขวัญจากมาร์ตี้ พวกเรายังไม่ได้ตั้งชื่อให้เลย ทำไมเธอไม่ตั้งชื่อมันให้ฉันหน่อยล่ะ?”

“ฉันไม่เก่งเรื่องการตั้งชื่อ! พวกมันเป็นเยอรมันเชพเพิร์ด ทำไมพวกเราไม่ตั้งชื่อมันว่าเชพเพิร์ดหนึ่ง กับเชพเพิร์ดสองล่ะ? มันง่ายที่จะจำนะ”