ซัมเมอร์ละสายตาไป
เธอไม่อยากตอบอะไรฉันอีกแล้ว กลับกัน เธอเดินเข้าไปหาแซคคารี่ และอุ้มเบลล่าขึ้นมา เบลล่าดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
บลูสันที่เห็นเช่นนั้นจึงพูดขึ้น “มานี่”
ในตอนที่เขาเป็นคนอุ้มเบลล่า เธอก็หยุดดิ้นทันที
ซัมเมอร์โมโห “เห็นผู้ชายดีกว่าสินะ”
“เหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ เด็กคนนี้ไม่ชอบให้ฉันอุ้มเธอเหมือนกัน ทว่าเธอกลับว่าง่ายเมื่อแซคคารี่เป็นคนอุ้มเธอ หรือว่าเธอจะชื่นชอบในความเป็นชาย? ถ้าเธอเป็นแบบนี้ด้วยอายุเพียงเท่านี้...”
ฉันเป็นกังวล ซัมเมอร์พูดอย่างไม่ใส่ใจ “นั่นก็ไม่ได้เลวร้ายนะ ลองมองเหล่าลุง ๆ ที่อยู่รอบตัวเบลล่าดูสิ มีใครคนไหนบ้างล่ะที่ไม่หล่อ? นั่นไม่ได้ช่วยให้เธอพัฒนารสนิยมของเธอหรอกเหรอ? จากนั้นในอนาคตเบลล่าจะได้หาลูกเขยที่หล่อเหลาที่สุดมาให้เธอไง”
ฉันหัวเราะเธอ “เธอพูดอะไรไร้สาระอีกแล้วนะ”
“มันจะไปไร้สาระเท่าเธอได้ยังไงกัน?”
ดูเหมือนซัมเมอร์จะนึกอะไรขึ้นได้ และพูดออกมา “พวกเราก็รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมปลายแล้วนะ แล้วเธอก็ลาออกจากโรงเรียนไปไม่นานหลังจากนั้น! แม้เธอจะจากไปด้วยท่าทางที่ไร้กังวลเช่นนั้น แต่ก็มีเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาคนหนึ่งที่แอบรักเธออยู่ เขาเข้ามาหาฉันเป็นการส่วนตัวเพื่อขอเบอร์ของเธอ ในตอนแรกฉันก็ไม่ได้ให้เขาไป แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ลังเลใจ เป็นยังไงบ้าง? เขาได้ติดต่อไปหาเธอหรือเปล่า?”
“ไม่แปลกใจเลย ในตอนนั้นมีเบอร์ที่ไม่รู้จักคอยส่งข้อความมาหาฉันอยู่บ่อย ๆ แต่เขาไม่เคยบอกฉันเลยว่าเขาคือใคร นั่นต้องเป็นเขาแน่! ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง!”
บางทีอาจเป็นเพราะความสงบของคืนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเบลล่าทำตัวดี หรือแม้กระทั่งความเงียบจากชายทั้งสองข้างฉัน มันทำให้ซัมเมอร์กับฉันลืมเรื่องคนข้าง ๆ เราไป พวกเราเริ่มนึกถึงอดีตในช่วงวัยรุ่นของเรา!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ