หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 78

“มันหิวเหรอ?” ฉันถามอีก

ตอนนี้ระหว่างดิกสันกับฉันมีเพียงหน้าต่างกั้นเท่านั้น ฉันจะเดินออกไปคุยกัยเขาตรง ๆ เลยก็ได้ แต่ก็ไม่กล้าพอ

แคโรไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่

แค่รู้ว่าเธออาจจะใจอ่อนได้ถ้าก้าวเท้าออกไป

ดิกสันตอบกลับมา “ไม่หรอก มันพึ่งกินปลาในสวนหลังบ้านไปเองมั้ง”

“อ๋อ ในสวนมีปลาเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฉันรู้ว่าคำถามแบบนั้นอาจจะดูไร้สาระ แต่ฉันแค่อยากจะพูดคุยกับเขาดี ๆ แบบนี้ และโชคดีที่เขาไม่ได้เมินเฉย “มันมีแต่ปูต่างหาก”

ปูเหรอ...

เขาเลี้ยงพวกมันไว้เพื่อ เกวน เวิร์ท เหรอ?

เขาพา เกวน เวิร์ท มาที่นี่บ่อย ๆ หรือเปล่า?

‘โอ้’ แคโรไม่รู้ตัวเลยตัวเองว่าตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังและแผ่วเบาขนาดไหน พลางหลุดปากพูดสิ่งที่คิดอยู่ออกไป “เกวน เวิร์ท เคยพูดว่าเธอชอบกินปู”

มือหนาชะงักพลันหยุดลูบกลุ่มขนสีส้มตรงหน้า ดิกสันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนอธิบาย “ผมไม่เคยพาเธอมาที่นี่ และไม่ได้เลี้ยงมันไว้ให้เธอ”

“งั้นเพื่อใคร?” ฉันถามกลับอย่างลืมตัว

ดิกสันค่อย ๆ เบนสายตามามองฉัน การกระทำแบบนั้นทำให้ฉันยิ้มฝืน “อย่าบอกนะว่าเพื่อฉันน่ะ ฉันเกลียดปูที่สุด”

“อะไรนะ?” ดิกสันอึ้งไป

เห็นแบบนั้นฉันจึงเลือกที่จะอธิบายออกไปตรง ๆ “ฉันไม่ชอบกินปู มันทั้งคาวแล้วก็มีแต่เปลือกแข็ง ๆ แต่ฉันได้ยินเกวน เวิร์ท พูดว่าคุณชอบมัน เพราะอยากเห็นคุณมีความสุข ฉันถึงทำแต่เมนูปูตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ทว่าคุณกลับไม่กินมันเลย!”

เมื่อมองย้อนกลับไป ก็เห็นภาพตัวเองในสามปีก่อนที่ยอมโอนอ่อนให้เขาไหลวนเข้ามาในความทรงจำอีกครา

มีแต่วันวานที่เลวร้าย

ดิกสัน เกร็ก พึมพำ “เข้าใจล่ะ ความจริงมันเป็น...”

เนื่องจากระยะห่างของเราทำให้ฉันได้ยินไม่ค่อยชัด “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

ใบหน้าหล่อส่ายไปมาพลางปฏิเสธ “คุณรีบนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปส่ง แล้วคงต้องแวะรับลอเรนที่สถานีตำรวจอีก”

ฉันตอบกลับไปแค่คำว่า ‘โอเค’ ก่อนจะกดปิดหน้าต่างลง

ช่วงนี้แคโรนอนไม่หลับอยู่บ่อยครั้ง ร่างบางตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเช้าของอีกวัน พลางจ้องมองไปยังแสงสีส้มอ่อนนวลสวยในตอนเช้าที่สาดส่องลงมายังต้นไม้ริมสระ เกิดเป็นริ้วเงาที่สะท้อนกับสีฟ้าประกายของน้ำ และเมื่อกวาดสายตามองดี ๆ ก็จะพบกับร่างสูงที่กำลังให้อาหารเจ้าแมวอ้วนอยู่

ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเดินออกมา ดิกสันมองมาที่ใบหน้าของฉันพร้อมถาม “คุณอยากแต่งหน้าก่อนไหม? ผมพอจะมีเครื่องสำอางอยู่”

ฉันพยักหน้ารับ “ขอบคุณ”

ดิกสันบอกว่าเขาไม่เคยพาเกวนมาที่นี่ แม้ว่าหล่อนจะใกล้ชิดกับดิกสันมากขนาดไหนก็ตาม

แสดงว่าเครื่องสำอางพวกนี้คงอยู่ในแผนการของเขา ที่เขาเตรียมมาให้ฉัน

ฉันล้างหน้าล้างตาอีกครั้ง ก่อนจะแต่งหน้าอ่อน ๆ หลังจากนั้นจึงทานยาต้านโรคมะเร็ง สีหน้าของดิกสันเปลี่ยนเป็นสลดอีกครั้งเมื่อเห็นฉันทานมัน

เมื่อเราทั้งคู่ก้าวเท้าออกจากคฤหาสน์ก็เป็นเวลาที่พระอาทิตย์โผล่พ้นเส้นขอบฟ้าแล้ว ช่างเป็นวันดี ๆ ที่หาได้ยากในเมืองอู๋เสียจริง วันนี้คงจะเป็นวันที่สดใสทั้งวัน

ทันทีที่เข้าไปอยู่ในรถ โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น สายนั้นมาจากเลขาคนเดิม มือเรียวจึงกดรับสาย “ว่าไง?”

“ประธานชอว์ครับ ผมมีข่าวร้าย”

เสียงสั่น ๆ ของชัคบ่งบอกถึงเรื่องราว มันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญแน่ ๆ ฉันคิดพลันถามกลับ “เรื่องอะไรเหรอ?”

“ประธานชอว์ คุณคอนเนอร์เสียแล้วครับ”

ฉันปล่อยให้ดิกสันจัดการรัดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเองอย่างไม่ขัดขืน “คอนเนอร์คนไหน?”

“คุณคอนเนอร์ เอ่อ...โจเซฟ คอนเนอร์ครับ”