หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 787

“ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่เธอเป็นคนบอกเลิกฉัน”

ฉันไม่แน่ใจว่าทำไม แต่อยู่ ๆ ก็เหมือนมาร์ตี้นั้นโกรธขึ้นมา

“โอเคค่ะ ฉันจะช่วยจับตาดูคดีนี้ไว้”

หลังจากวางสายมาร์ตี้ ฉันก็อยู่เล่นกับเจดตลอดช่วงบ่าย ทันใดนั้น ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าแลนซ์ยังคงอยู่ที่เมืองถงเพื่อไปพบแม่ยายของเขา

ฉันส่งข้อความไปถามเขา

[แคโรไลน์: ทุกอย่างเป็นอย่างไรบ้างคะ?]

[แลนซ์: ก่อนหน้านี้ฉันต้องเลื่อนการเดินทางไปเมืองถงออกไปเพราะดิกสัน นี่ฉันเพิ่งมาถึงเมืองถง ดังนั้นฉันจึงวางแผนว่าจะไปพบพวกเขาในคืนนี้ ฉันส่งคนไปสืบสวนยาราเรียบร้อยแล้ว และคงได้ข้อสรุปในคืนนี้]

มันกลายเป็นว่าแลนซ์ไม่ได้ทำการอะไรจนกระทั่งวันนั้น!

ฉันถามเขาต่อ

[แคโรไลน์: แล้วยาราอยู่ที่ไหนกันคะ?]

[แลนซ์: เธออยู่ที่เมืองอู๋ หลังจากไปเจอครอบครัวเธอคืนนี้ ฉันจะรีบกลับไปยังเมืองอู๋ สาวน้อยคนนั้นยังคงอายที่จะเจอฉัน]

[แคโรไลน์: ยารานั้นยังเด็กและไร้เดียงสา มันเป็นเรื่องปกติค่ะ]

[แลนซ์: ใช่ ฉันต้องจัดการเรื่องนั้นคืนนี้]

เดี๋ยวนะ แลนซ์หมายความว่าอย่างไรตอนที่เขาพูดว่าเขาต้องจัดการเรื่องนั้น?!

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันก็รู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อย

ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นี่ฉันกำลังคิดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่เนี่ย?

ฉันรีบสั่นหัวและเดินกลับไปยังห้องนอน

แซคคารี่ยังคงนอนพักอยู่บนเตียง บาดแผลเขาสาหัส ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวไปไหนได้

แซคคารี่นอนอยู่บนเตียง ในขณะที่เขากำลังอ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ เมื่อแซคคารี่อ่านหนังสือ เขาเอียงหัวเล็กน้อย และกดคางเข้าหาตัว รุ่งอรุณนำมาซึ่งแสงตะวันอันนุ่มนวล พร่าพรายและส่องโลกให้สว่างไสว ในขณะที่แซคคารี่อาบแสงตะวันอันอบอุ่น มันก็ทำให้เขาดูนุ่มนวลและอ่อนโยน

แซคคารี่เป็นชายที่ดูเย็นชาหากเขาไม่ยิ้ม ทว่าเมื่อเขายิ้ม รอยยิ้มของเขาสามารถทำให้ฉันละลายได้ในทันที ไม่ว่าฉันจะมองเขาอีกกี่ครั้ง ฉันก็ยังต้องการอีก

ฉันเดินเข้าไปหาและจิ้มแก้มเขาเบา ๆ เขามองฉันและแซว “ช่วงนี้คุณนายชิคติดแฟนจังเลยนะ”

“ฉันติดคุณคนเดียวเท่านั้นแหละค่ะ” ฉันพูดอย่างหนักแน่น

แซคคารี่เหล่มองมาพร้อมรอยยิ้มในคำตอบที่หนักแน่นของฉัน เขาพูดยิ้ม ๆ “เธอนี่น่าไม่อายมากขึ้นเรื่อย ๆ เลย ทำไมถึงไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาที่ด้านล่างล่ะ?”

“ฉันอยากอยู่กับคุณมากกว่า” ฉันกล่าว

แซคคารี่ตอบด้วยเสียงต่ำในลำคอ ฉันปีนขึ้นไปบนเตียงและนอนลงข้างเขา ก่อนจะชายตาอ่านหนังไปพร้อมกับเขา

พวกเราอ่านหนังสือด้วยกันไปสักพักจนกระทั่งเขาพูดขึ้นมา “เบล ดวงตาเธอช่างสวยเหลือเกิน มันช่างแววใส ราวกับเธอสามารถมองทะลุเห็นหัวใจคนอื่นได้อย่างง่ายดาย”

“ฉันจะไปมีความสามารถที่ทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างไรกันคะ?”

“เมื่อเธอมองใครสักคน คนที่ถูกมองคงจะรู้สึกเช่นนั้นแหละ” เขากล่าว

ฉันจ้องมองไปในดวงตาแซคคารี่ และถาม “คุณรู้สึกแบบนั้นหรือเปล่า?”

แววตาแซคคารี่ช่างลึกราวกับท้องทะเล เขาสามารถมองฉันออกได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

แซคคารี่ไม่ได้ตอบคำถามฉัน ดังนั้นพวกเราจึงอ่านหนังสือกันต่อ