หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 809

เพราะสุดท้ายแล้ว นั่นก็เป็นคนที่เธอตกหลุมรักมาโดยตลอด

ในเกมแอบรักของพวกเขา คนที่แพ้มักจะเป็นคนที่สารภาพรักก่อนเสมอ ซึ่งในกรณีของพวกเขา เอฟวาเนสก็คือคนที่แพ้ แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังคงเป็นเพียงช่วงเริ่มต้นอยู่

และที่ผ่านมา เอสันก็เป็นคนที่ขอให้พวกเขากลับมาคืนดีกัน

ฉันถอนหายใจ ตอนที่เอฟวาเนสเดินเข้ามาในร้าน เธอเห็นใบหน้าเศร้าของฉันเลยถามออกมาอย่างสงสัย “ทำไมถึงดูเศร้าจังล่ะคะ?”

ฉันมองไปที่ซัมเมอร์ ดวงตาของเธอนั้นสงบนิ่งมาก

เอฟวาเนสมองตามฉันไปแล้วเห็นเธอเหมือนกัน เธอถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

ซัมเมอร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา และในขณะเดียวกัน ฉันก็รอให้แซคคารี่ตอบข้อความของฉันอยู่ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่เคยติดต่ออะไรกลับมาเลย

ทั้งซัมเมอร์และฉันต่างมีชีวิตที่ขื่นขมทั้งคู่

เราอยู่ที่ร้านน้ำชาจนถึงค่ำ และในที่สุดฉันก็ได้รับข้อความจากแซคคารี่

[แซคคารี่: ฉันไปหาเพื่อนเก่าน่ะ]

เพื่อนเก่างั้นเหรอ? ใครคือเพื่อนเก่าของแซคคารี่กันนะ?

ในเวลาเดียวกัน จู่ ๆ ซัมเมอร์ก็วิ่งมาบอกฉัน “สตีเฟนตอบข้อความกลับมาแล้ว เขาบอกว่าเขาวางแผนจะกลับไปไอซ์แลนด์ แต่อยู่ดี ๆ เพื่อนเก่าของเขามาเยี่ยม เขาเลยอยู่ที่เมืองอู๋ต่ออีกสองวัน”

บลูสันก็ไปเจอเพื่อนเก่าของเขา เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาไปเจอเพื่อนคนเดียวกัน?

ฉันทั้งสับสนและงุนงง แต่ฉันก็ไม่เคยบอกซัมเมอร์เรื่องข้อความของแซคคารี่ ฉันถามเธอกลับไป “เขาอธิบายให้เธอฟังแบบนั้นเหรอ?”

ซัมเมอร์ส่ายหน้าอย่างตกใจ “เขาไม่ต้องอธิบายให้ฉันฟังหรอก”

ฉันพูดด้วยความมั่นใจ “เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้เธอฟังก็ได้สินะ”

“ช่างมันเถอะ” เธอถอนหายใจ “ฉันมาคิดทบทวนตลอดทั้งบ่ายนี้แล้ว ความรู้สึกของฉันที่มีต่อบลูสันนั้นมันค่อนข้างไปในทางพึ่งพิง พร้อมกับความรู้สึกลบ ๆ และด้อยกว่า ฉันคิดว่ารักคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรอก”

ฉันถามเธออย่างสงสัย “ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ?”

“เราเพิ่งจะมาใกล้ชิดกันเมื่อไม่นานมานี้เอง ลึก ๆ แล้วฉัน… เอาตามตรงนะ เขาเป็นเหมือนกับสวรรค์ที่มาช่วยฉันให้ออกจากความโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง เขาเข้าใจความต้องการของฉัน เขาเลยยอมรับฉันเข้าไปดูแลน่ะ”

ความสัมพันธ์ระหว่างบลูสันกับซัมเมอร์นั้นดำเนินมาถึงจุดที่ยากเย็น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดผิดที่พวกเขามาสนิทกันเมื่อไม่นานนี้ และหัวใจของซัมเมอร์ก็คงยังโหยหาชาร์ลสอยู่

ตอนนั้นเธอแค่ไม่สามารถแยกแยะมันได้อย่างชัดเจน

“ถ้าเป็นแบบนั้น หยุดคิดเรื่องความสัมพันธ์กับความรู้สึกไปก่อนก็ได้นะ” ฉันแนะนำ

ฉันควรจะหยุดเธอจากการคิดถึงความสัมพันธ์ของเธอ

“ก็นะ ฉันเพิ่งจะมารู้ตอนนี้เอง” ซัมเมอร์ตอบ

ฉันพูดปลอบเธอเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็ได้รับข้อความจากแซคคารี่

[แซคคารี่: คุณนายชิค คุณอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปรับ]

ฉันรีบส่งตำแหน่งของฉันไปให้เขา

ก่อนที่แซคคารี่จะมาถึงที่นี่ อยู่ดี ๆ ก็มีคนแปลกหน้าเข้ามาที่ร้านน้ำชา เขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างโดดเด่น แถมยังมีคารมณ์ที่ดีมาก แต่ทำไมฉันถึงไปอธิบายเขาว่าเป็นผู้ชายที่มีคารมรณ์ดีนะ?

ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่มีเสน่ห์เท่าเขามาก่อนเลย เขาดูเย็นชาแต่ก็อ่อนโยน และด้วยเหตุผลบางอย่าง การกระทำของเขามันแฝงไปด้วย… มนต์เสน่ห์บางอย่าง

ฉันไม่ได้เป็นคนเดียวที่รู้สึกตกตะลึง ซัมเมอร์ก็เป็นอีกคนเหมือนกัน

ชายหนุ่มคนนี้น่าดึงดูดเหลือเกิน เขาสามารถทำให้คนอื่นต้องตะลึงว่าผู้ชายคนนี้หาได้ยากเสียเหลือเกิน

ไม่สิ มันยิ่งกว่านั้นอีก ฉันไม่เคยเห็นชายหนุ่มแบบนี้ในชีวิตของฉันมาก่อน!

ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายเขาหรือชมเขาว่าอย่างไรดี! แค่คำพูดธรรมดา ๆ นั้นไม่สามารถอธิบายความน่าดึงดูดของเขาได้เลย

ในฐานะของเจ้าของร้าน ซัมเมอร์เลยเอ่ยปากถามอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีแขกกี่ท่านเหรอคะ?”

“ผมได้ยินมาว่าที่นี่มีสมบัติล้ำค่าซ่อนอยู่มากมายน่ะครับ” เขาตอบแบบไม่มีที่มาที่ไป

ฉันตกตะลึง เขาหมายความว่าอย่างไรนะ? มีนัยอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลังคําบอกเล่าของเขาหรือไม่?

ตอนที่ฉันครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ร้านน้ำชานี้ก็มีทั้งหัวหน้าของตระกูลซิกที่เป็นทำหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟ และคุณนายไอที่แสนร่ำรวย บวกกับหัวหน้าของตระกูลชิค

ฉันเป็นหัวหน้าของตระกูลชิค และเป็นภรรยาของแซคคารี่ด้วย

และด้วยเหตุผลบางอย่าง มันก็ดูเป็นไปได้ที่คน ๆ หนึ่งจะคิดว่าเราเป็นสมบัติอันล้ำค่าที่ซ่อนอยู่ในร้านน้ำชานี้

แต่พวกเราก็ไม่รู้จักเขาเลย เขารู้ได้อย่างไรว่า…

ฉันตกอยู่ในวังเวียนความคิด

จู่ ๆ ผู้ชายคนนั้นก็หัวเราะออกมา “งานศิลปะที่แขวนอยู่บนผนังนั้นมีมูลค่าอย่างน้อยก็สองสามล้านดอลลาร์ใช่ไหมล่ะครับ? อีกอย่างถ้วยชามของที่นี่ยังดูเก่าแก่และมีค่ามาก ทั้งโต๊ะกับเก้าอี้ต่างทำมาจากไม้กฤษณาเนื้อดี ร้านน้ำชานี้จึงเป็นที่ ๆ รวบรวมของล้ำค่ามากมายเลยยังไงล่ะครับ”

ซัมเมอร์ยิ้มรับ “คุณนี่ตาดีจริง ๆ เลยนะคะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครเหรอคะ?”

“ก็แค่คนที่เดินผ่านมาน่ะครับ”