หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 845

“นั่นมันเป็นเรื่องระหว่างพวกคุณสองคน ฉันไม่เข้าไปยุ่งหรอกนะ”

เขารับรู้ก่อนจะถามขึ้น “แล้วผู้ช่วยแยร์ล่ะ?”

“เขากำลังตามมา พวกเราตกลงว่าจะเจอกันตอนรุ่งเช้า ไว้ฉันจะขอให้เขามาหาเราทีหลัง และจะให้เขาส่งคุณกลับยุโรปเป็นการส่วนตัว”

“ขอบคุณนะ” ชาร์ลสกล่าว

ฉันถามโดยไม่ลังเล “เกิดอะไรขึ้นกับอำนาจของคุณ?”

อำนาจของชาร์ลสถูกลูคัสยึดไป! ในตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรเลย

“มันอยู่ในมือของเนบิวลา ช่วงหลังมานี้ เขาได้ปรับโครงสร้างอำนาจของฉัน มันเป็นการยากที่ฉันจะได้มันกลับมา ยิ่งไปกว่านั้น ฉันก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ปล่อยเขาไปเถอะ ฉันจะรับมันไว้เป็นการชดใช้ต่อสิ่งที่ฉันทำในอดีต”

ชาร์ลสพูดถึงการชดใช้ นั่นแปลว่าเขาติดค้างลูคัสในอดีต

“ลูคัส มอร์—”

ชาร์ลสขัดฉัน “คุณกำลังพูดถึงใครกันน่ะ?”

“ฉันกำลังพูดถึงเนบิวลาของคุณไง ที่จริงแล้วเขา...”

ชาร์ลสตะลึงงัน “เขาชื่อว่า ลูคัส มอร์ เหรอ?”

ฉันพยักหน้า “ใช่”

ชาร์ลสและแซคคารี่ แสดงความประหลาดใจแบบเดียวกัน “เขาบอกชื่อคุณจริง ๆ เหรอ?! แคโรไลน์ คุณทั้งคู่รู้จักเหรอ?”

ฉันสั่นหัวและตะโกนใส่เขา “ฉันก็เพิ่งบอกไปว่าฉันไม่รู้จักเขา!”

“แต่เขาบอกชื่อคุณ! แคโรไลน์ รู้หรือเปล่าว่านั่นหมายความว่าอะไร? ลูคัส มอร์นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อเขา มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีคุณสมบัติพอที่จะรู้ชื่อของเขา!”

“เขาได้บอกหรือเปล่าว่าคน ๆ คือใคร?”

“ภรรยาในอนาคตของเขา!”

ฉันหมดคำพูด

จู่ ๆ หัวใจฉันก็เริ่มวิตก และถาม “แซคคารี่รู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”

ชาร์ลสสั่นหัว “มีเพียงผมที่รู้ แต่ทุกคนรู้ดีว่าเขาไม่ยอมบอกชื่อกับใคร”

ฉันถอนใจยาว “โชคดีที่แซคคารี่ไม่รู้”

ชาร์ลสขมวดคิ้ว “คุณกลัวว่าเขาจะรู้เรื่องนี้เหรอ?”

ฉันพยักหน้า “ฉันกลัวว่าเขาจะคิดมากและไม่ยอมคุยกับฉัน เขาจะเป็นทุกข์อยู่คนเดียว ในขณะที่เก็บเรื่องนี้ไว้กับตัว! คุณก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง เขาเป็นชายที่ไม่เคยถามหรืออะไรฉันเลย”

สิ่งสำคัญอันดับแรกของฉันคือความรู้สึกของแซคคารี่

“คุณนี่ใส่ใจความรู้สึกของแซคคารี่จังเลยนะ”

ฉันออกจากห้องมาโดยไม่ได้คุยอะไรกับชาร์ลสมากนัก เมื่อเดินออกมาจากโรงพยาบาล ฉันก็เห็นลูคัสนั่งอยู่บนก้อนหินเหม่อมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน ในคืนนั้นมีดวงจันทร์เต็มดวงส่องสว่าง

ฉันคิดก่อนจะพูดออกไป “ชาร์ลสเพิ่งจะบอกอะไรบางอย่างกับฉัน”

เขาตอบด้วยเสียงที่ไพเราะ “หืม?”

“เขาบอกว่าชื่อของคุณถูกสงวนไว้สำหรับภรรยาในอนาคต”

ฉันก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ดูเหมือนจะได้ข้อสรุปแล้ว

“ใช่ครับ นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิดในอดีต ทว่าเธอได้แต่งงานไปแล้ว และไม่สามารถมาเป็นภรรยาผมได้ ผมไม่ได้วางว่าจะแต่งานกับใครอื่น ดังนั้นชื่อนี้จึงไม่มีความหมายอีกแล้ว”

“คุณเลยบอกฉันเหรอคะ?”

เขาพูดอย่างใจเย็น “มันโชคดีที่ได้เจอคุณในวันนั้น”

ฉันโล่งใจ ก่อนพยายามปลอบเขา “ไม่มีใครจะหยุดรักใครสักคนได้ไปชั่วชีวิตหรอกค่ะ การแต่งงานของเธอหมายความว่าคุณไม่ได้ถูกลิขิตให้อยู่ด้วยกัน แต่คุณสามารถมีชีวิตใหม่ได้นะคะ”

ฉันมองลูคัส ในขณะที่แสงดาวสะท้อนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขา

เขาถามฉันด้วยเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างไม่สิ้นสุด “แต่คุณผู้หญิงครับ ผมตกหลุมรักเธอมาสิบสี่ปี ผมระมัดระวังเป็นพิเศษเมื่อต้องรับมือกับเธอ เพราะความชอบนี้ หัวใจผมถึงเต็มไปด้วยความยินดี ความกังวล และความวิตก ควบคู่ไปกับคำปลอบโยนที่ผมได้รับจากเธอมาสิบสี่ปี สิ่งเหล่านี้ ตลอดสิบสี่ปี บอกผมทีคุณผู้หญิง ผมจะลืมมันได้อย่างไร?”

ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกอายขึ้นมา ดวงตาฉันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ฉันแนะนำชายผู้แสวงหารักแท้คนนี้ให้เลือกมีชีวิตใหม่!

ถ้ามันง่ายเช่นนั้น แล้วฉันรับมืออดทนกับเก้าปีที่ผ่านมาได้อย่างไร?

ฉันกำลังพูดจากมุมมองของตัวเอง!

ฉันไม่ใช่ลูคัส ดังนั้นฉันจึงพูดอะไรไร้ความคิด และเจ็บปวดออกมา

ฉันรีบพูดขึ้น “ฉันขอโทษค่ะ”

“คุณผู้หญิง บางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อมีความสุขกับชีวิตหรอกครับ ไม่ใช่ทุกคนจะได้ในสิ่งที่ต้องการ! เธอสามารถแต่งงานและมีลูกได้ นั่นเป็นความปรารถนาของเธอ! ผมโอเคกับการไม่มีภรรยา แต่ผม ลูคัส มอร์ไม่สามารถอยู่ได้หากไม่มีความเชื่อของตัวเอง”

ลูคัสสั่งสอนฉัน

ฉันหลับตาลงและขอโทษเขาต่อ “ฉันขอโทษนะคะ”

“เธอคือความเชื่อหลักของผม!”