หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 844

เมื่อลูคัสได้ยินคำถามของฉัน เขาก็เงียบไป ฉันรู้สึกว่าได้ถามคำถามที่ไม่เหมาะสมออกไป จึงรีบเสริม “ฉันแค่ถามเฉย ๆ คุณไม่ต้องบอกฉันก็ได้ค่ะ อีกนานไหมคะกว่าเราจะถึง?”

เขามองนาฬิกา “อีกประมาณสิบสี่ชั่วโมงครับ พวกเราน่าจะถึงประมาณห้าทุ่มคืนนี้ คุณผู้หญิง คุณคงต้องอดทนอีกสักหน่อยนะครับ”

ฉันไม่ได้ถามอะไรเขาอีก ทว่าจู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมา

“เธอไม่รู้ร่าผมชอบเธอ ผมแอบรักเธอมาตลอด และคิดซะว่ามันเป็นความรักที่ไม่สมหวัง นี่ก็จะเป็นปีที่สิบสี่แล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าเธอรู้ เธอคงลำบากใจยิ่งกว่าเดิม”

ลูคัสรักเด็กหญิงคนนั้นมา 14 ปี โดยไม่เคยคิดเปลี่ยนใจ การอุทิศตนของเขาเป็นสิ่งที่ฉันเคารพอย่างสุดซึ้ง

ฉันที่ไม่รู้จะปลอบเขาอย่างไรดีจึงเลือกที่จะเงียบ และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเราจอดรถอีกสองสามแห่ง และเดินทางมาถึงในตอนกลางคืน

มันเป็นเวลาเกือบตี 1 ตอนที่เรามาถึงสถานที่ที่ชาร์ลสถูกคุมขังไว้ ซึ่งช้ากว่าที่คาดการณ์ไว้ถึงสองชั่วโมง

การเดินทางนั้นปลอดภัยดี ลูคัสรักษาคำพูด และพาฉันไปพบชาร์ลส

เขาถูกควบคุมตัวไว้ในโรงพยาบาลร้าง ในขณะนั้นร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล และอยู่ในสภาพที่น่าสงสาร

แม้เป็นเช่นนั้น ท่าทีของเขากลับดูสงบนิ่ง และดูเหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจบาดแผลเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงเงยหน้ามองลูคัสและถาม “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

ลูคัสตอบสบาย ๆ “เธอมารับนาย”

ชาร์ลสขมวดคิ้ว “ทำไมถึงเป็นเธอ?”

ฉันไม่เข้าใจว่าชาร์ลสหมายถึงอะไร แต่ลูคัสที่เข้าใจจึงพูดขึ้น “นายควรจะดีใจที่เป็นเธอ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชาร์ลสก็มองอย่างสับสน “คุณนายชิคมีสามารถขนาดนี้เลยเหรอ? ดูเหมือนผมต้องประเมินคุณใหม่ซะแล้ว”

ฉันถามขึ้นด้วยความรำคาญ “คุณจะกลับเมืองอู๋หรือไม่กลับ?”

เขาส่ายหน้า “ผมไม่มีความจำเป็นต้องกลับเมืองอู๋”

บางทีอาจเป็นเพราะฉันเป็นเพื่อนสนิทซัมเมอร์ แต่เขากลับตะคอกขึ้น “ทำไมผมต้องกลับไปด้วย? เพื่อไปดูพวกเขาพลอดรักกันงั้นเหรอ?”

ฉันพูดไม่ออก

ลูคัสกล่าว “ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย”

“เนบิวลา การที่ฉันกลับเมืองอู๋มันไม่เป็นผลดีต่อนายหรอกนะ”

ลูคัสตอบเฉยเมย “การที่นายอยู่ที่นี่ก็ไม่มีผลดีเหมือนกัน”

ชาร์ลสเงียบไปครู่หนึ่ง เขาจ้องไปที่เนบิวลาแล้วพูดว่า “ฉันจะไป และจะไม่รบกวนนายอีก”

ชาร์ลสกับลูคัสโกรธเคืองกันราวกับเป็นเพื่อนเก่ากันมาก่อน ถึงอย่างนั้นฉันรู้ดีว่าชาร์ลสก็มีความคิดเหมือนกับแซคคารี่และวอลเลซ พวกเขาไม่ต้องการให้ลูคัสกลับไป

ลูคัสเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าว่างเปล่า หลังจากเห็นว่าเขาจากไป ในที่สุดชาร์ลสก็ละสายตาออกมาและถาม “คุณรู้จักเขาเหรอ?”

ฉันส่ายหน้า “ฉันเพิ่งเคยเจอเขาไม่กี่ครั้งเอง”

ชาร์ลสพูดอย่างประหลาดใจ “เขาอ่อนโยนจนน่ากลัว”

ฉันถามด้วยความฉงน “น่ากลัวอะไรขนาดนั้น?”

“เนบิวลาไม่เหมือนกับในอดีต ผมไม่สนใจหรอกว่าเขาจะปฏิบัติต่อคุณแบบไหน แต่ผมขอเตือนคุณไว้นะ อย่าไปสนิทกับเขาให้มากล่ะ”

ชาร์ลสเตือนฉันให้อยู่ห่างจากลูคัส

ฉันถามเขา “พวกคุณหวาดกลัวเขางั้นเหรอ?”

ชาร์ลสขมวดคิ้ว ก่อนจะถอนใจราวกับนึกอะไรได้ เขาพูดขึ้น “ก่อนที่แซคคารี่กับผมจะมาอยู่จุดนี้ เขาก็เป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจในยุโรปแล้ว เขามีทุกอย่างที่พวกเราได้รับเมื่อเก้าปีก่อน สำหรับพวกเราแล้วนั้น เขาคือชายแก่ ผู้ที่จะกลับมาอยู่ในจุดสูงสุดของความรุ่งโรจน์ในไม่ช้า ทว่าเพราะเรื่องนี้... หากตัดแซคคารี่ออกไป บลูสันกับผมไม่มีทางเห็นด้วย เมื่อเขาไปถึงจุดนั้น โลกคงต้องวุ่นวายเป็นแน่”

จากความคิดของเขา ฉันจึงถามขึ้น “เพราะลักษณะนิสัยของเขางั้นเหรอ?”

“หากเนบิวลามีอำนาจมากขึ้น เขาจะฟาดฟันทุกอย่างโดยไม่คำนึงว่าเป็นมิตรหรือศัตรู คน ๆ นั้นไม่สนใจว่าจะชนะหรือแพ้หรอก ก็แค่ความสุขที่เขาได้รับจากมันเท่านั้น มันอันตรายอย่างยิ่งที่คนแบบนี้จะมีอำนาจ”

นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาคิดลูคัสเป็น

อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกว่านั่นไม่ใช่เป้าหมายของเขา เขาบอกฉันว่าเขามีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องปกป้อง ในตอนนั้นเองที่ฉันตระหนักได้ว่าฉันเชื่อทุกอย่างที่ลูคัสพูด แม้เป็นเช่นนั้น ฉันก็ยังปกป้องตัวเองจากเขาอยู่

“ฉันไม่เข้าใจเขา และก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาต้องการจะทำอะไร ถึงอย่างนั้น ในตอนนี้เขาก็ไม่เป็นอันตรายกับฉัน อย่างน้อยภายนอกเขาก็ดูไม่ได้เป็นศัตรูของฉัน”

“ปล่อยให้ผมกับแซคคารี่จัดการเรื่องนี้เถอะ” เขาถอนใจ “อย่าเข้ามาก้าวก่าย อีกอย่างผมไม่กลับไปเมืองอู๋หรอกนะ”

ชาร์ลสปฏิเสธที่จะกลับเมืองอู๋

ฉันเคารพการตัดสินใจของเขา และถาม “งั้นจะไปไหนล่ะ?”

“ไปยุโรป ผมให้มีอากลับมาที่ยุโรปด้วยเช่นกัน” เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ชีวิตนี้ผมสูญเสียความรักของซัมเมอร์ไปแล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้น มันก็ไม่สำคัญอีกแล้วว่าใครจะอยู่เคียงข้างผม! ผมคงจะให้มีอาอยู่ข้าง ๆ อย่างน้อย เธอก็จริงใจกับผมตลอดหลายปีที่ผ่านมา ยิ่งไปกว่านั้น ตลอดหลายปีมานี้... เธอก็เป็นดั่งครอบครัว ผมวางแผนว่าจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต”

ฉันครุ่นคิดก่อนจะถาม “แล้วชีวิตของคุณเองล่ะ?”

ชาร์ลสชะงัก ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก ก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ผมมันไม่น่ายกโทษให้”

ในตอนนั้น การที่เห็นชาร์ลสเป็นเช่นนี้ทำให้หัวใจฉันเจ็บปวดขึ้นมา

เขาไม่ใช่คนเลวร้าย เขาเป็นแค่คนที่ดื้อรั้น นอกจากนี้เขาก็ตระหนักได้แล้ว ทว่าไม่มีใครรอเขาอีกต่อไป

“ชาร์ลส คุณยังเริ่มใหม่ได้นะ ตามหาผู้หญิงคนอื่นที่รักคุณแทนมีอา เธอมีแต่จะทำให้คุณเป็นทุกข์”

มีอาป่วยทางจิต เธอมีแต่จะทำให้เขาเป็นทุกข์

ชาร์ลสหัวเราะและพูดขึ้น “ที่จริงแล้ว เธอก็ไม่ได้แย่หรอก ผมไม่ได้พยายามจะพูดเรื่องดี ๆ ของเธอหรอกนะ เธอเพียงแค่ปล่อยให้ความหึงหวงเข้ามาครอบงำ! ผมได้ลงโทษในสิ่งที่เธอทำกับซัมเมอร์ไปแล้ว เธอรู้ดีว่าเธอผิด ผมหวังว่าเธอจะได้ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุข”