หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 847

พวกเราเป็นเพื่อนกันเพียงชั่วคราวเท่านั้น

ฉันยืนกราน “ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณ คุณค่ะ”

ฉันเดินผ่านเขา และกลับไปนั่งในรถเพื่อส่งข้อความหาผู้ช่วยแยร์ ท้องฟ้าอันมืดมิด จากตอนที่พวกเรามาถึง นี่ก็ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว

ผู้ช่วยแยร์จัดการให้ชาร์ลสที่ได้รับบาดเจ็บกลับไปยังยุโรป ในขณะเดียวกัน พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องขับรถกลับตุรกีเหมือนอย่างที่เรามาที่นี่อีกแล้ว นั่นเป็นเพราะเดิมทีพวกเราวางแผนไว้เพื่อระวังลูคัส ทว่าในตอนนี้ลูคัสนั้นไม่เป็นอันตรายต่อฉัน พวกเราจึงสามารถนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับได้โดยตรง

ในตอนนั้น ฉันก็ไม่เห็นลูคัสอีกแล้วเนื่องจากเขาได้จากไปก่อนที่ผู้ช่วยแยร์จะมาถึง และคุมตัวทหารที่รักษาการณ์สถานที่นี้เอาไว้

มีเพียงฉันกับชาร์ลสที่ถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลแห่งนี้

หลังการส่งตัวชาร์ลส ผู้ช่วยก็แนะนำให้ฉันนอนพักผ่อนที่นี่ และนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับในเช้าวันพรุ่งนี้

ฉันเห็นด้วย “โอเค เราจะออกเดินทางกัาวัาพรุ่งนี้”

สองวันมานี้ร่างกายของฉันเหนื่อยล้าไปกับอาการเมารถและอาเจียน ฉันรู้สึกได้ว่าฉันมาถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้ว หากต้องใช้เวลาเดินทางอีกกว่าสิบชั่วโมง ฉันจึงต้องการการพักผ่อนที่เพียงพอ

โรงพยาบาลนั้นทรุดโทรมจนไม่สามารถอยู่อาศัยได้ ผู้ช่วยแยร์จึงสั่งให้คนของเขาตั้งเต็นท์ขึ้น ฉันออกจากที่นั่น และเดินเล่นห่างออกไปประมาณสองสามร้อยเมตร หลังจากนั้นฉันก็สังเกตเห็นเด็กชายคนหนึ่งหลังโรงพยาบาล เขามีผิวเข้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และความตื่นเต้นในขณะที่เขามองฉันไม่วางตา ราวกับว่าเขาพยายามขอบางอย่างจากฉัน

ฉันย่อตัวลง และถามเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า?”

ชาวซีเรียใช้ภาษาอังกฤษและฝรั่งเศสเป็นภาษาทางการของพวกเขา

พวกเขาน่าจะรู้ภาษาอังกฤษไม่มากก็น้อย

เขาพยักหน้า “ผมหิว”

ฉันมีขนมปังอยู่กับตัวสองก้อน ก่อนจะรีบส่งมันให้เขา เขาคว้ามันไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งหนีจนพ้นสายตาฉันไป ฉันหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้และพูดขึ้น “ฉันไม่ใช่พวกมนุษย์กินคนสักหน่อย”

“คุณผู้หญิง เขาหวาดกลัวที่จะอยู่ที่นี่นาน ๆ น่ะครับ”

เมื่อได้ยินเสียงอันไพเราะนั่น ฉันจึงหันหลังกลับในทันที ในขณะที่เขาเดินเข้ามาหา ฉันก็เพ่งมองเขา และเอ่ยถาม “ทำไมคุญยังไม่ไปอีกล่ะคะ?”

“คนของถอยล่าถอยไปหมดแล้ว ทั้งหมดที่เหลืออยู่นั่นคือคนของคุณ ผมนึกขึ้นได้ว่าคุณต้องการบางอย่าง ดังนั้นผมจึงกลับมาที่นี่”

เขายื่นกล่องมาให้ฉัน

มันเป็นกล่องไม้

ฉันถามด้วยความสงสัย “มันคืออะไรคะ?”

เขายิ้มเงียบ ๆ ฉันชะงักไปเมื่อรับกล่องนั้นมาจากเขา และได้เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างในหลังจากที่แกะห่อนั้นออก ฉันถามเขา “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นประจำเดือน?”