หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 848

มือที่ปิดตาฉันอยู่นั้นเย็นจนผิดปกติ ฉันรู้สึกได้กระทั่งนิ้วเรียวยาวของเขา ในขณะที่เขาปลอบโยนฉัน “ผมไม่เจ็บหรอกครับ แต่เราต้องเข้าไปในห้องเดี๋ยวนี้”

ฉันตกลงไปกับเขา “โอเคค่ะ ฉันจะฟังคุณ!”

ลูคัสรีบดึงฉันให้ลุกขึ้นทันที และเดินเข้าไปในห้อง พวกเราเอาหลังพิงกำแพงไว้ในขณะที่เสียงปืนจากด้านนอกดังขึ้นไม่หยุด ฉันไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย เพราะคนของฉันอยู่ไม่ไกลจากฉันมากนัก

ฉันถามลูคัส “คนพวกนี้เป็นใครกันคะ?”

“คงเป็นพวกผู้ก่อการร้ายท้องถิ่น หรือไม่ก็คนที่อยากให้ผมตาย คุณผู้หญิงไม่ต้องเป็นกังวลไปครับ พวกเขาไม่ได้มาตามล่าคุณ”

ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้มาตามล่าฉัน แต่ลูคัสก็ได้รับบาดเจ็บเพราะฉัน ด้วยความรู้สึกผิดในใจ ฉันจึงพูดขึ้น “ให้ฉันช่วยห้ามเลือดนะคะ!”

เสียงยิงปืนด้านนอกเริ่มหายไป ลูคัสยังคงปิดตาฉันไว้อีกสักพัก ก่อนจะปล่อยมือออกหลังจากนั้น ในตอนที่ฉันลืมตาขึ้นมา เขาก็หันหลังให้ฉันไปแล้ว ชุดทหารสีดำมีรูกระสุนอยู่เพียงหนึ่งรู แม้มันจะไม่โดนจุดสำคัญ แต่อาการของเขาก็ไม่คงที่นัก

ฉันพูดย้ำ “ฉันจะช่วยคุณห้ามเลือดนะคะ!”

“คุณผู้หญิงครับ คนของคุณอยู่ด้านนอก พวกเขาทนไม่ได้หรอกที่เห็นผมยังมีชีวิตอยู่” เขานิ่งไปสักพักก่อนจะบอกลา “ผมไปก่อนนะครับ”

เหล่าคนที่อยู่ข้างนอกนั้นเป็นคนของแซคคารี่กับวอลเลซ

ใช่แล้ว พวกเขาคงไม่ปล่อยให้ลูคัสมีชีวิตรอดไปได้!

ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไป ลูคัสก็กระโดดออกนอกหน้าต่างและหลบหนีไป ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกว่ารูปร่างที่สง่างามนั่นช่างดูสูงใหญ่และแข็งแกร่ง ฉันรู้ดีจากก้นบึ้งของหัวใจว่าฉันเป็นหนี้ชีวิตเขา!

ยิ่งไปกว่านั้น นั่นเป็นหนี้ชีวิตที่ฉันไม่ต้องการจะติดหนี้เลย เพราะเขาเป็นศัตรูของสามีฉัน!

ฉันสัมผัสเลือดบนหน้าที่ลูคัสกระอักออกมาก่อนหน้านี้ นั่นเป็นสัญลักษณ์ของความห่วงใยที่เขามีต่อฉัน

“ขอบคุณนะ ลูคัส มอร์”

ลูคัสที่ฉันรู้จักแตกต่างจากเนบิวลาที่แซคคารี่, ชาร์ลส และคนอื่น ๆ รู้จัก ฉันปฏิเสธที่จะรู้จักเขาด้วยข้ออคติเหล่านั้น ฉันต้องการรู้จักเขามากกว่านี้เป็นการส่วนตัว

ฉันเชื่อว่าเขาจะไม่ปล่อยให้โลกนี้ตกอยู่ในความวุ่นวาย

ฉันเช็ดเลือดออกจากหน้า ฉันรอให้ผู้ช่วยแยร์เรียกฉันออกไปข้างนอก ก่อนในที่สุดฉันก็เดินออกมาจากในห้อง ในขณะที่เดินออกไป ฉันก็เห็นร่างคนสองสามร่างข้างนอกนั่น

ดูจากสีผิวแล้ว พวกเขาดูเหมือนคนท้องถิ่น

ฉันถามเขาในขณะที่พยายามอดกลั้นความขยะแขยงเอาไว้ “พวกเขาเป็นใครกัน?”

“พวกนักเลงท้องถิ่นครับ พวกเขาต้องการขโมยข้าวของและอาหารของเรา ดังนั้นพวกเขาจึงก่อเหตุขึ้น คุณนายชิค บาดเจ็บหรือเปล่าครับ?”

สายตาผู้ช่วยแยร์จับจ้องไปที่เลือดบนใบหน้าฉัน

ฉันสั่นหัวและกล่าวขึ้น “ไม่”

ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่เชื่อว่าคนเหล่านั้นเป็นเพียงนังเลงธรรมดา

ฉันไม่ได้ถามเรื่องนั้นต่อ และเดินตามผู้ช่วยแยร์กลับไปที่เต็นท์เพื่อล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะเข้านอน ตลอดเวลาระหว่างนั้น ฉันก็คิดเป็นห่วงลูคัส

ฉันกลัวที่สุดที่จะทำให้คนอื่นบาดเจ็บแทนฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกผิดและรู้สึกเหมือนเป็นหนี้พวกเขา

บางทีร่างกายของฉันคงเหนื่อยล้ามากไป ฉันจึงนอนหลับไปภายในเวลาไม่ถึง 30 นาที นั่นเป็นการนอนหลับสนิทที่ยาวไปจนถึงบ่ายของวันรุ่งขึ้น เมื่อฉันตื่นขึ้น ผู้ช่วยแยร์ที่อยู่ข้างนอกห้องก็กำลังเล่นไพ่อยู่กับเหล่าบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ของฉัน และมีแผ่นกระดาษติดอยู่บนหน้า

ฉันลุกขึ้นและแอบเดินออกไปดูพวกเขา ไพ่ของผู้ช่วยแยร์นั้นแย่มาก มองเพียงพริบตาเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าเขาแพ้อย่างแน่นอน!

“ผู้ช่วยแยร์ คุณแพ้มาทั้งวันแล้วนะครับ! คุณสัญญาว่าจะเลี้ยงเครื่องดื่มพวกเราเมื่อกลับถึงบ้าน คุณห้ามหลอกพวกเรานะครับ!”

คนที่พูดขึ้นนั้นคือบอดี้การ์ดที่คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ

ผู้ช่วยแยร์หัวเราะ และถาม “ฉันดูเหมือนคนที่จะผิดสัญญาเหรอ?”

ผู้ช่วยแยร์วางไพ่เลขเจ็ดลง ทันใดนั้น หนึ่งในพวกเขาที่มีสายตาอันเฉียบคมก็สังเกตเห็นฉัน และรีบพูดด้วยความเคารพ “นายท่าน ตื่นแล้วสินะครับ!”

พวกเขารีบแยกย้ายกันในทันที ผู้ช่วยแยร์วางไพ่ลงจากมือ และแกะกระดาษออกจากใบหน้า ในขณะที่เขาทักทายฉัน “คุณนายชิค!”

ฉันหัวเราะและพูดขึ้น “ทุกคนเล่นต่อเถอะค่ะ!”

พวกเราไม่มีความจำเป็นต้องรีบกลับบ้าน

“คุณนายชิค พวกเรากำลังรอคุณอยู่ครับ พวกเราเล่นกันเพียงไม่กี่ตาก็เพราะเบื่อน่ะครับ ผมจะไปเตรียมการ แล้วพวกเราจะออกเดินทางกันเร็ว ๆ นี้ครับ”

ผู้ช่วยแยร์จัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี 30 นาทีต่อมา พวกเราก็ขึ้นเฮลิคอปเตอร์กัน ในขณะที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์ ผู้ช่วยแยร์ก็ถามฉันว่าลูคัสได้สร้างปัญหาอะไรหรือเปล่า เขาถาม “เขารังแกคุณหรือเปล่าครับ?”

ฉันปฏิเสธ “ไม่นะ”

ลูคัสไม่เคยสร้างปัญหาให้กับฉันเลยตั้งแต่แรก

ผู้ช่วยแยร์พูดขึ้นทันที “คุณนายชิค นั่นแปลกมากเลยนะครับ!”

ฉันถามเขาด้วยความสงสัย “มีอะไรงั้นเหรอ?”

“พฤติกรรมของเนบิวลาที่มีต่อคุณนั้นแปลกมาก พูดตามหลักแล้ว คุณเป็นภรรยาของคุณชิค และเขาก็ไม่ควรปล่อยคุณไปง่ายดายเช่นนี้”

ทุกคนรู้สึกได้ว่าเขาปฏิบัติต่อฉันดีเป็นพิเศษ

ทว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาต้องปฏิบัติเป็นอย่างดีด้วย?